ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ

Οι γραφειοκράτες θέλουν ΣΥΡΙΖΑ ή καρέκλα?


Η δημιουργία του ΣΥΡΙΖA ήταν, τηρουμένων των σχετικών αναλογιών, η εκδίκηση της αριστερής γυφτιάς. Εμείς οι αριστεροί, όλων των αποχρώσεων και όλων των χρωμάτων, προερχόμαστε από κινήματα που έχουν νικηθεί κατά κράτος. Να μη μιλήσουμε για εμφύλιο, να μη μιλήσουμε για χούντα, αλλά ας σταθούμε στη μεταπολίτευση με τα δυο ΚΚΕ. Το ΚΚΕ Eς,. με πνευματικό και χρηματικό σπόνσορα τον «Τσαουσέσκου», αν κατάφερνε να πάρει το επίσημο χρίσμα από τη Μόσχα, θα είχαμε σήμερα στη θέση της Παπαρήγα τον Λεωνίδα Κύρκο.
Οι άλλες ομάδες της Αριστεράς, Μαοϊκοί, Τροτσκιστές, μια μερίδα των Σοσιαλδημοκρατών και όλες οι ενδιάμεσες αποχρώσεις δεν τα κατάφεραν καλύτερα.
Από το ΣΥΝ, τη μεγαλύτερη συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τους Ενεργούς Πολίτες του Μανώλη Γλέζου, ή την ΚΕΔΑ, που εκπροσωπεί ο Γιάννης Θεωνάς που θεωρούνται από πολλούς «ατομικές συνιστώσες», όλοι μας έχουμε ένα κοινό παρελθόν. Και αυτό έχει το δυσάρεστο όνομα «πολιτική αποτυχία» σε όλα τα επίπεδα.
Σίγουρα, θα είμαι ο τελευταίος που δεν θα αναγνωρίσω τον αγώνα που έχουν κάνει όλες οι συνιστώσες για να κρατηθεί αναμμένο το φως της Αριστεράς και δεν θα πάψω ποτέ να θαυμάζω όλες αυτές τις προσωπικότητες της Αριστεράς, που με τους αγώνες τους και τις θυσίες τους έδωσαν ένα άλλο ήθος στο ανθρώπινο και δη ελληνικό είδος. Το πρόβλημα όμως είναι αλλού. Τι πολιτική κάνουμε;
Είναι δυνατόν στη μεγαλύτερη κρίση του καπιταλισμού μετά το κραχ του ’30 να κουβεντιάζουμε τι είπε το “αριστερό” ή “δεξιό” τμήμα του ΣΥΝ; Γιατί η παρούσα κρίση που έχουμε, δεν έχει καμία σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών. Έχει να κάνει με τη δικιά μας καινούργια ταυτότητα της Αριστεράς, που δεν ξέρουμε ποια είναι. Και πολύ φοβάμαι πως δύσκολα κάποια συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, πάνω σε αυτό το θέμα, θα έχει να προτείνει κάτι. Αντίθετα έχουν να προσφέρουν πολλά αυτές οι “ψυχές” που ακούν τις φωνές της κοινωνίας και ιδιαίτερα αυτών των συντρόφων που με δικιά τους επιλογή έχουν μείνει κομματικά άνεργοι. Μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών. Έχουμε καταλάβει τι σημαίνει αυτό; Αν υποθέσουμε πως το δημοσκοπικό 18% ζητήσει θέση μέλους του ΣΥΡΙΖΑ, με πλήρη δικαιώματα, τότε σημαίνει πως καμία συνιστώσα δεν έχει σίγουρη καμία καρέκλα.
Δεν είναι σίγουρο πως, αν αύριο γίνει κάτι τέτοιο, οι σημερινοί άνθρωποι της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ ή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας θα είναι οι ίδιοι. Μια νέα ανατρεπτική πολιτική θα χρειαστεί και τα νέα στελέχη της, που θα αναδειχθούν από τα κάτω. Εκεί δηλαδή που υπάρχει η πραγματική εξουσία. Η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν βλέπουμε ποια είναι και μοιάζει περισσότερο με μαγική εικόνα, έχει ήδη χρεωθεί μια σοβαρή πολιτική ήττα, που την υποχρεώνει να υποθηκεύσει το μέλλον της.
Ο στόχος των τριών ή τεσσάρων ευρωβουλευτών, δείχνει πολιτική τυφλότητα. Και αν κάνουμε την υπόθεση πως αυτός ήταν και στρατιωτικός στόχος, τότε συλλήβδην όλος ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε σφαγιαστεί. Η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ είναι σ’ εκείνα τα στελέχη του, ενταγμένους ή ανένταχτους, που παλεύουν για το όραμα μιας άλλης αριστεράς, που θα μπορέσει να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα, προϊόντος του χρόνου, και αυτό μπορεί να πάρει καιρό, και που θα συναντάει πάντα ένα συμπαγές εμπόδιο: τους γραφειοκράτες που δεν νοιάζονται για τίποτα παραπάνω από τις θέσεις τους και τα προνόμιά τους στα τηλεοπτικά παράθυρα. Και αυτοί, όσοι έχουν προνομιακή θέση, μπορούν να διαλύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτή η διάλυση βλέπω να αρχίζει από τη μεριά του ΣΥΝ. Πιστεύω ότι βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο, με μια ηγεσία που δεν μπορεί να χειριστεί τα πολιτικά προβλήματα και να δημιουργήσει μια νέα σύνθεση. Ο χρόνος είχε δοθεί. Δεν έγινε τίποτα. Μπορεί με κάποιες ευγενικές και πολιτισμένες δηλώσεις να βελτιώσουν προσωρινά την εικόνα τους, που θα σημαίνει συγκάλυψη του προβλήματος, μέχρι την επόμενη κρίση που θα καραδοκεί πάντα στη γωνία.