FT: ΣΕ ΒΕΒΑΙΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ Η ΕΛΛΑΔΑ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ 2011!

GOLDMAN SACHS: Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΕΥΡΥΝΘΕΙ!




ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ 2011!

Την ώρα που τα πάντα, σχεδόν σωριάζονται σε Ελλάδα και Ευρωζώνη οι μόνοι ξεχασμένοι εναπομείναντες «αισιόδοξοι» είναι οι αρχιτέκτονες της ελληνικής τραγωδίας, ο Γ. Παπανδρέου και οι Τροϊκανοί νεοαποκιοκράτες!
Είναι χαρακτηριστικό ότι η γερμανική έκδοση των Financial Times πρεβλέπει βέβαιη χρεοκοπία και αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, η οποία μπορεί όπως γράφουν, να επισυμβεί εντός του 2011.
Την ίδια ώρα, ο Ντιρκ Σουμάχερ, senior European economist στην Goldman Sachs, λέει εν ψυχρώ ότι «η κρίση του ευρώ θα συνεχιστεί και θα διευρυνθεί και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης» και ότι πιθανόν να εξαναγκαστούν να περάσουν το κατώφλι του μηχανισμού της τρόικας η Πορτογαλία και η Ισπανία!
Είναι προφανές ότι η Ελλάδα, πριν δει να ολοκληρώνεται μέσα στο 2011 ένα «οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα», οφείλει, με την αφύπνιση και τους αγώνες του ελληνικού λαού αλλά και τη συμπαράταξη της Αριστεράς, να προχωρήσει ταχέως σε μια μεγάλη προοδευτική και σοσιαλιστική ανατροπή, με πρώτο μέλημα την αμφισβήτηση – επαναδιαπραγμάτευση. χωρίς όρους και κηδεμονεύσεις, του χρέους, υπό την απειλή της προσωρινής ή και μόνιμης διακοπής της αποπληρωμής του!


FTD: «Οι αγορές υπολογίζουν σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους»
H ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους σχολιάζεται και σήμερα στον γερμανικό οικονομικό τύπο. Δύο χαρακτηριστικά άρθρα των εφημερίδων Financial Times και Handelsblatt.

«Οι αγορές υπολογίζουν σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους», είναι ο τίτλος σχολίου στη γερμανική έκδοση των Financial Times. Διαβάζουμε: "Εδώ και εβδομάδες οι επενδυτές έμαθαν πια να αποδέχονται στωικά κακές ειδήσεις. Ακόμα και μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν σοκάρει πλέον κανένα. Ούτως ή άλλως αναμένεται." Και ο σχολιαστής Κρίστιαν Κίρχνερ συνεχίζει: "Προπαραμονή Χριστουγέννων ο οίκος αξιολόγησης Fitch υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Πορτογαλίας και ανακοίνωσε ότι θα επανεξετάσει και την αξιοπιστία της Ελλάδας. Την ίδια στιγμή ελληνική εφημερίδα έγραφε ότι η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ανεπίσημα μια αναδιάρθρωση στην ΕΕ και την ΕΚΤ. Ανήμερα τα Χριστούγεννα ο επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank Τόμας Μάιερ δήλωσε ότι χωρίς αναδιάρθρωση η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να μειώσει το χρέος της. Και αναφερόμενος στην Πορτογαλία την προέτρεψε να ενταχθεί στον μηχανισμό στήριξης για να δώσει τέλος στην αγωνία αφού, όπως τόνισε χαρακτηριστικά, ούτως ή άλλως κάποτε θα το πράξει."

Οι κεφαλαιαγορές δεν δίνουν ωστόσο σημασία στις ειδήσεις αυτές. Η συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ παραμένει σταθερή. Η ψυχραιμία των αγορών οφείλεται στο γεγονός ότι υπολογίζουν σε μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, δηλαδή μια de facto χρεοκοπία του κακού παιδιού του ευρώ: της Ελλάδας. Το μόνο ερώτημα είναι ποια είναι χρονικά η καλύτερη στιγμή ανακοίνωσης της αναδιάρθρωσης; Οι πολιτικές ηγεσίες θέλουν να περιμένουν μέχρι το 2012. Η Ελλάδα θα πρέπει πρώτα να επιδείξει πρόοδο. Ίσως όμως η αναδιάρθρωση να γίνει και το 2011, μια ημερομηνία ίσως και επιθυμητή. Ο λόγος είναι απλός: Τα τριετή ομόλογα του ελληνικού δημοσίου έχουν ήδη επιτόκιο 14%. Τι θα πρέπει να προσφέρει η Ελλάδα στους επενδυτές όταν τα ομόλογα προς πώληση θα αναγράφουν στην ετικέτα «υψηλό ρίσκο αναδιάρθρωσης»;
Προς το παρόν μια αναχρηματοδότηση της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές από το 2013 και πέρα μοιάζει σχεδόν αδύνατη. Ακόμα και με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις και χωρίς καν αναδιάρθρωση η Ελλάδα θα βρεθεί το 2014 μπροστά στο υψηλότερο χρέος της. Η ετήσια αποπληρωμή τόκων θα αγγίξει τα 360 δις ευρώ, ενώ το δημοσιονομικό χρέος θα φθάσει το 150% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Όλα αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι η ελληνική οικονομία δεν θα καταρρεύσει μέχρι τότε υπό το βάρος των μέτρων λιτότητας."
Συνεπώς η αναδιάρθρωση όχι μόνο δεν αποτελεί σενάριο τρόμου, αλλά στο τέλος θα ωφελήσει τις αγορές, παρατηρούν οι γερμανικοί Financial Times. Πρώτον διότι τα ομόλογα που λήγουν το 2014 πωλούνται ήδη 20% κάτω από την ονομαστική τους αξία, ενώ τα 15ετή ομολόγα διατίθενται στις αγορές με τιμή 45% κατώτερη της ονομαστικής τους αξίας, καταλήγει ο σχολιαστής Κρίστιαν Κίρχνερ.

Έκδοση έντοκων γραμματίων τον Ιανουάριο

Η εφημερίδα Handelsblatt φιλοξενεί άρθρο με τίτλο: «Η Ελλάδα παραμένει πιστή στις αγορές». Στον υπότιτλο διαβάζουμε: "Η Αθήνα σχεδιάζει για τον Ιανουάριο την έκδοση έντοκων γραμματίων. Η απόδοση των ομολόγων 10ετούς διάρκειας αυξάνεται." Και η γερμανική εφημερίδα επισημαίνει: "Σύμφωνα με την τράπεζα Societé Générale οι επενδυτές φοβούνται μήπως η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να εξοφλήσει εξ ολοκλήρου τα ομόλογα που έχει διαθέσει στις αγορές. Ωστόσο η Αθήνα δεν πτοείται και θα ρίξει στην αγορά τον Ιανουάριο έντοκα γραμμάτια διάρκειας 13 και 26 εβδομάδων, σύμφωνα με τον γενικό διευθυντή του Οργανισμού Διαχείρησης Δημοσίου Χρέους Πέτρο Χριστοδούλου. Με εξαίρεση το Δεκέμβριο η Ελλάδα αναχρηματοδοτείται πλέον στις αγορές κάθε μήνα. Προηγουμένως οι δημοπρασίες εντόκων γραμματίων γίνονταν ανά τρίμηνο. Τον Ιανουάριο η Ελλάδα θα κληθεί να καταβάλει στους επενδυτές έντοκων γραμματίων περισσότερα από 4,5 δις ευρώ."
Επιμέλεια: Στέφανος Γεωργακόπουλος

Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου


Ντιρκ Σουμάχερ: Σε καλό δρόμο η Ελλάδα

Συνέντευξη του γερμανού οικονομολόγου στην εφημερίδα Die Welt
Την εκτίμηση ότι η Ελλάδα κινείται σε καλό δρόμο εξέφρασε ο Ντιρκ Σουμάχερ, senior european economist στην Goldman Sachs σημειώνοντας ωστόσο ότι η χώρα θα χρειαστεί ακόμη χρόνο για την ανάπτυξη της οικονομίας της.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Die Welt του Βερολίνου, ο γερμανός οικονομολόγος εμφανίστηκε αισιόδοξος και για τις υπόλοιπες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, παρά τη δύσκολη διαδικασία προσαρμογής των οικονομιών τους.

Για την Ιρλανδία εκτίμησε ότι χρειάζεται μεν 35 δισ. ευρώ για να σταθεροποιηθεί, ωστόσο θεωρεί ότι οι ιρλανδικές τράπεζες έχουν πάρει τα μέτρα τους. Όσον αφορά στην Πορτογαλία εμφανίστηκε επιφυλακτικός για το πόσο θα διαρκέσει η σταθερή ανάπτυξη που καταγράφει «περιέργως» η χώρα.
Ο Σουμάχερ προέβλεψε πάντως ότι η κρίση του ευρώ θα συνεχιστεί και θα διευρυνθεί και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Ως αποτέλεσμα, οι χώρες με δημοσιονομικά ελλείμματα θα πρέπει να πληρώνουν ακριβά την αναχρηματοδότηση του χρέους τους, τόνισε, σημειώνοντας ωστόσο ότι η πολιτική βούληση να γίνει το ευρώ [EUR=X] Σχετικά άρθρα μια επιτυχημένη υπόθεση συνεχίζει να είναι ισχυρή.

«Η χρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ιρλανδίας είναι διασφαλισμένη μέχρι το 2013 μέσω του μηχανισμού στήριξης και εν ανάγκη μπορεί να περάσουν το κατώφλι του μηχανισμού η Πορτογαλία και η Ισπανία.»
Ο Σουμάχερ τάχθηκε επίσης ανοιχτά κατά της έκδοσης ευρωομολόγων, εξηγώντας πως πρόκειται για μαζική μεταφορά χρημάτων από μια χώρα σε άλλη χωρίς να συνδέεται με όρους. «Νομίζω ότι η χορήγηση δανείων ανάμεσα σε δύο χώρες είναι καλύτερη από τα ευρωομόλογα», τόνισε.
«Η μεταφορά ρευστού μέσω των ευρωομολόγων θα έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει και στη Γερμανία ιδιαίτερα θα δημιουργούσε αντιευρωπαϊκά αισθήματα με την αιτιολογία ότι δωρίζονται χωρίς λόγο δισεκατομμύρια.»

Το ηφαίστειο της Ιρλανδίας

Το σύνολο των πολιτικών αναλυτών, τόσο στο Δουβλίνο όσο και στις πρωτεύουσες των ισχυρότερων ευρωπαϊκών κρατών, προεξοφλεί σφοδρή κοινωνική θύελλα, μετά την απόβαση των τροϊκανών στο νησί. Αμφίβολο αν επιβιώσει η κυβέρνηση συνεργασίας του κυριότερου αστικού κόμματος, του Φιάνα Φάιλ, με τους Πράσινους.


Σε καμπή ιστορικών διαστάσεων βρίσκεται η Ιρλανδία μετά τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης του Μπράιαν Κάουαν, την περασμένη Κυριακή. Μια συνθηκολόγηση, που οδήγησε τον πάλαι ποτέ «κέλτικο τίγρη» να μπει στο κλουβί του «μηχανισμού διάσωσης» ΕΕ - ΔΝΤ, όπου βρίσκεται και η Ελλάδα, κάτω από τα ανελέητα χτυπήματα των μαστιγίων Γερμανίας και Βρετανίας, των δύο κυριότερων πιστωτών του. Το συλλαλητήριο που επρόκειτο να ξεκινήσει χθες το μεσημέρι στο Δουβλίνο (και το οποίο βρισκόταν σε εξέλιξη όταν έκλειναν αυτές οι στήλες της εφημερίδας) θα αποτελούσε μια πρώτη ένδειξη του κοινωνικού βαρόμετρου.

Το σύνολο των πολιτικών αναλυτών, τόσο στο Δουβλίνο όσο και στις πρωτεύουσες των ισχυρότερων ευρωπαϊκών κρατών, προεξοφλεί πάντως σφοδρή κοινωνική θύελλα, από την οποία είναι αμφίβολο αν θα επιβιώσει η κυβέρνηση συνεργασίας του κυριότερου αστικού κόμματος, του Φιάνα Φάιλ, με τους Πράσινους. Η λαϊκή κατακραυγή είναι εκκωφαντική στο νησιωτικό έθνος των έξι εκατομμυρίων κατοίκων, που συνεχίζει να διατηρείται διχασμένο από τον ιμπεριαλισμό, καθώς η Βόρεια Ιρλανδία αποτελεί την πρώτη και τελευταία αποικία του γηραλέου βρετανικού λέοντα.

Το γεγονός αυτό έχει ως συνέπεια το κοινωνικό ζήτημα να διαπλέκεται άρρηκτα με το εθνικό, προσδίδοντας τεράστια ευρύτητα και δυναμισμό σε έναν κοινωνικά ριζοσπαστικό αντιιμπεριαλισμό. Η ουδετερότητα της Ιρλανδίας και η μη ένταξή της στο ΝΑΤΟ αποτελούν θέματα - ταμπού για την κοινή γνώμη, ενώ ενδεικτική ήταν και η καταψήφιση της συνθήκης της Λισσαβόνας στο πρώτο δημοψήφισμα, παρότι το σύνολο των πολιτικών κομμάτων –εκτός από το αριστερό, εθνικιστικό κόμμα Σιν Φέιν, πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ– είχαν ταχθεί υπέρ της επικύρωσης, όπως είχαν πράξει οι ενώσεις των καπιταλιστών και τα μεγάλα εργατικά συνδικάτα. Σ’ αυτό το φόντο, η απόβαση των τροϊκανών, η ένταξη της Ιρλανδίας στο μηχανισμό «διάσωσης» και η αναγόρευση των Στρος - Καν και Τρισέ σε αντιβασιλείς της νήσου βιώνεται από τους Ιρλανδούς ως εθνική προδοσία και ταπείνωση ιστορικών διαστάσεων.

Στο μεταξύ, η Ιρλανδία αποτελεί ενεργό κοινωνικό ηφαίστειο, έστω κι αν αυτό το ηφαίστειο δεν έδωσε μεγάλες εκρήξεις τα τελευταία χρόνια. Μετά τη διάρρηξη της φούσκας στην αγορά ακινήτων, το 2008, η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, προκειμένου να σώσει τις καταχρεωμένες τράπεζες, πήρε μέτρα που ισοδυναμούν με ένα ολόκληρο «μνημόνιο» αλά ελληνικά, έστω κι αν δεν είχε μπει ακόμη στο μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ. Οι μισθοί μειώθηκαν από 8% έως 15% και δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν κατά κύματα, με αποτέλεσμα να συσσωρευθούν 450.000 άνεργοι σε μια εργατική δύναμη που δεν ξεπερνά τα δύο εκατομμύρια. Καταλαβαίνει κανείς τις διαστάσεις της κοινωνικής τραγωδίας που έρχεται, αφού η εφαρμογή του τετράχρονου ιρλανδικού «μνημονίου» (που προβλέπει σε πρώτη δόση μείωση του κατώτατου ωρομισθίου από 8.6 σε 7.6 ευρώ, αυξήσεις φόρων και δρακόντειες μειώσεις κρατικών δαπανών) ξεκινά από μια τόσο προχωρημένη βάση.

Οι τεκτονικές, κοινωνικές πιέσεις απειλούν με κατάρρευση το πολιτικό σκηνικό. Το κυβερνών Φιάνα Φάιλ, το ιστορικό κόμμα του κατεστημένου ιρλανδικού εθνικισμού, βλέπει τη δημοτικότητά του να καταρρέει από το 42% που πήρε στις εκλογές του 2007, στο αξιοθρήνητο, για τα δεδομένα του, 17%, κάτι που θα σήμαινε τη βέβαιη διάλυσή του. Το αίτημα του Σιν Φέιν για παραίτηση της κυβέρνησης και πρόωρες εκλογές είναι παλλαϊκό. Ωστόσο ο Κάουεν, υπακούοντας στις διαταγές των πιστωτών του, αποφάσισε να πιει μέχρι την τελευταία σταγόνα το πικρό ποτήρι του εξευτελισμού και να περάσει από τη Βουλή τον προϋπολογισμό του κοινωνικού πολέμου στις 7 Δεκεμβρίου, προτού προκηρύξει εκλογές, τον Ιανουάριο. Αν τα καταφέρει ή όχι παραμένει αμφίβολο, καθώς οι υποψήφιοι αντάρτες του κόμματός του είναι πολλοί και, πιθανότατα, θα λάβουν τις τελικές αποφάσεις τους ανάλογα με τη δυναμική του κοινωνικού κινήματος.
Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις αντιπροσωπεύουν μια ιστορική πρόκληση για την ιρλανδική Αριστερά. Το Σιν Φέιν, η μόνη ιστορική δύναμη με εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο, που δραστηριοποιείται και στη Βόρεια και στην ανεξάρτητη Ιρλανδία, έδειξε άλλη μια φορά ευαίσθητα πολιτικά αντανακλαστικά. Ο πρόεδρός του, Τζέρι Άνταμς, παραιτήθηκε από τη έδρα του στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων (εκλέγεται στο Μπέλφαστ, στη Βόρεια Ιρλανδία) και ανακοίνωσε ότι θα κατέβει στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, στην ανεξάρτητη Ιρλανδία. Στις 4 Δεκεμβρίου, το Σιν Φέιν πραγματοποιεί πανεθνικό συλλαλητήριο με ξεκάθαρο στόχο να ρίξει την κυβέρνηση, πρόγευση του οποίου αποτέλεσε η πολιορκία της Βουλής και η σύγκρουση με αστυνομικές δυνάμεις, την περασμένη Δευτέρα. Το Σιν Φέιν προβάλλει μια γραμμή ανυπακοής στην ΕΕ και σύγκρουσης με την ΟΝΕ και το ευρώ, αν και δεν θέτει άμεσα ζήτημα αποδέσμευσης από την Ένωση – μιλάει για «μια Ιρλανδία των Ίσων», σε μια «Ευρώπη των Ίσων», μια χαλαρή συνεργασία κυρίαρχων εθνών - κρατών.
Σημαντικό ρόλο στο κοινωνικό κίνημα παίζει και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που ιδρύθηκε το 1996 από στελέχη της μαρξιστικής (τροτσκιστικής) τάσης «Μίλιταντ», που εκδιώχθηκαν από το κεντροαριστερό Εργατικό Κόμμα. Με ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα δρα επίσης τόσο στη Βόρεια όσο και στην ανεξάρτητη Ιρλανδία και εκπροσωπείται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τον Τζο Χίγκινς. Αγωνίζεται για την ανατροπή της κυβέρνησης «από τα κάτω» και για την επιβολή ενός προγράμματος μεταβατικών, αντικαπιταλιστικών διεκδικήσεων, αν και επίσης δεν μιλάει για έξοδο από το ευρώ ή την ΕΕ, ρίχνοντας το σύνθημα για «Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Ευρώπης».
Σε κάθε περίπτωση, η συγκυρία οδηγεί σε επιτάχυνση της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής σύγκρουσης ακριβώς στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία), στις οποίες η Αριστερά έχει τη μεγαλύτερη πολιτική ισχύ και πλούσιες επαναστατικές παραδόσεις. Αυτή η «σύμπτωση» τείνει να αναδείξει τις εν λόγω χώρες σε αδύνατους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Πηγή: ΠΡΙΝ


ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Π.ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ ''ΕΘΝΟΣ'' ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤΟΝ Π.ΤΣΟΥΤΣΙΑ

EΡΩΤΗΣΗ : Γιατί είναι ασύμβατη η προοδευτική αλλαγή στο πλαίσιο της ΟΝΕ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης;


Π.ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ :Προοδευτικοί και σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί σε μια χώρα της ευρωζώνης δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τα ακραία νεοφιλελεύθερα μονεταριστικά δόγματα που κυριαρχούν στο πλαίσιο του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η ΕΕ εξελίχθηκε με τις αλλαγές στις Συνθήκες της, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’90, σε ένα γερμανικής κατασκευής εξάμβλωμα, όπου όλα είναι θεσμικά παραδομένα στους τραπεζίτες και στις αγορές. Το ευρώ, ιδιαίτερα, δεν είναι απλώς ένα ενιαίο νόμισμα. Στην ουσία συγκροτήθηκε, στο πλαίσιο της ΟΝΕ, ως ένας μηχανισμός υπέρ των πιο ισχυρών χωρών, ο οποίος διευρύνει τις αποκλίσεις, τις ανισότητες και τις ανισορροπίες στην ευρωζώνη. Ιδιαίτερα μέσα στη σημερινή καπιταλιστική κρίση, το ευρώ εξελίσσεται σε μηχανισμό καταρρεύσεων των χωρών της περιφέρειας.
Μια χώρα που θέλει να ακολουθήσει ένα νέο προοδευτικό, σοσιαλιστικό δρόμο χρειάζεται μια νομισματική πολιτική που να ευνοεί την ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και την απασχόληση. Χρειάζεται τον έλεγχο στην κίνηση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Είναι απαραίτητο να προχωρήσει στον δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος για τον επαναπροσανατολισμό του. Στον δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο και ανασυγκρότηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Στην αποεμπορευματοποίηση κρίσιμων κοινωνικών αγαθών. Στη δημόσια παρέμβαση για τη στήριξη κλάδων της οικονομίας και κοινωνικών προσανατολισμών.
Ολα αυτά και πολλά άλλα είναι ασυμβίβαστα με το καθεστώς που διέπει το ευρώ, την ΟΝΕ αλλά σε δεύτερη φάση και την Ευρωπαϊκή Ενωση και το οποίο γίνεται όλο και χειρότερο. Θα προσέθετα, μάλιστα, ότι βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση μαζί τους!

EΡΩΤΗΣΗ : Αλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά μόνο η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ : Μέσα στο «ευρώ», αλλά και σε σημαντικό βαθμό μέσα στην Ε.Ε., μία προς μία, οι περιφερειακές χώρες εξωθούνται στην εξάρθρωση, την κατάρρευση και τη «μνημονιακή» κηδεμονία της τρόικας.
Μέχρι προχθές μας λέγανε ότι το «μαύρο πρόβατο» ήταν μόνο η «προβληματική» Ελλάδα. Τον δρόμο της Ελλάδας συνέχισε, όμως, η Ιρλανδία, που ήταν το υπόδειγμα των νεοφιλελεύθερων απορρυθμίσεων. Ακολουθεί σύντομα η Πορτογαλία και ίσως η Ισπανία! ­­Δυστυχώς, εναλλακτικός δρόμος πέραν της τρόικας, των επ’ αόριστον «μνημονίων» και του φρικτού καθεστώτος της «ελεγχόμενης πτώχευσης» που προετοιμάζει η Γερμανία, δεν φαίνεται να υπάρχει, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για όλες τις χώρες της περιφέρειας εντός της ευρωζώνης και σε ένα δεύτερο χρόνο εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης!
Δεν μπορεί κάποιοι να είναι αντίθετοι με τρόικα-μνημόνιο και από την άλλη να μην αμφισβητούν την ΟΝΕ, το ευρώ και το νεοφιλελεύθερο ιερατείο που λέγεται ΕΕ!
Η υπέρβαση του μνημονίου και της τρόικας ή θα είναι προοδευτική και σοσιαλιστική ή θα είναι ψευδεπίγραφη και δεν θα υπάρξει! Και για να είναι προοδευτική και σοσιαλιστική πρέπει να βρίσκεται σε σύγκρουση με το ευρώ, την ΟΝΕ και τελικά την Ευρωπαϊκή Ενωση!

EΡΩΤΗΣΗ : Μπορεί η χώρα μας εκτός ΕΕ με μόνο «όπλο» τη δραχμή;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ : Η χώρα μας με τα μόνα όπλα που μπορεί να πορευτεί μέσα σε αυτή την κρίση είναι τα «όπλα» των νέων προοδευτικών και σοσιαλιστικών λύσεων. Το νόμισμα κάθε χώρας δεν είναι «φετίχ». Μπορεί να έχει μια χώρα νόμισμα το ευρώ και να πτωχεύσει. Μπορεί να έχει ένα εθνικό νόμισμα και να ευημερεί.
Μια οποιαδήποτε χώρα της ευρωζώνης και όχι μόνο η Ελλάδα, που θα ακολουθήσει προοδευτικούς δρόμους, δεν σημαίνει ότι θα απομονωθεί ή θα οδηγηθεί στην εθνική αναδίπλωση. Κάθε άλλο!
Μια χώρα που θα ανοίξει πρώτη προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκαλέσει ένα παλιρροϊκό κύμα προοδευτικών αλλαγών και σε άλλες χώρες, που θα ρηγματώσουν, αν δεν ανατρέψουν, την Ε.Ε. για να ανοίξουν καινούργιους δρόμους ευρωπαϊκής συνεργασίας, πέρα από τον μονεταρισμό και νεοφιλελευθερισμό.
Ακόμα, όμως, και αν αυτή η χώρα της ευρωζώνης παραμείνει μόνη, ακολουθώντας προοδευτικές αλλαγές εκτός ευρωζώνης, αυτή η κατάσταση θα είναι πρόσκαιρη και προσωρινή, αφού η σημερινή ευρωζώνη αλλά και η ΕΕ είναι αμφίβολο αν επιβιώσουν, παρά μόνο ως «κοινωνικά και οικονομικά νεκροταφεία» χωρών και λαών και με την οικονομική και κοινωνική «κινεζοποίηση» του Νότου!

Left G700

Δεν ξέρουμε πόσοι από τους αναγνώστες τής περί «ψευτοαριστερών» τριλογίας (που έγινε τετραλογία και σήμερα γίνεται πενταλογία) το σκέφτηκαν και αναρωτήθηκαν, ίσως και με κάποιες «υποψίες», αλλά είναι πολύ χοντρό για να το περάσουμε στο ντούκου: Ποια ήταν η πιο λαμπερή απουσία (μια και στο προηγούμενο post μιλάγαμε γι’ αυτές) απ’ όλη τούτη τη συζήτηση; Ποια πλευρά, ποιο κομμάτι της Αριστεράς έβγαλε μάτια μη εμφανιζόμενη και μη εκπροσωπούμενη ούτε καν από ένα (αριθμός: 1!) μέλος της, οπαδό της ή, έστω, φιλικά προσκείμενο; Η πλευρά του ΚΚΕ, φυσικά. Έτσι λοιπόν, κλείνουμε σήμερα —προς το παρόν— τον σχετικό φάκελο, απευθυνόμενοι σ’ αυτούς τους πολυπληθείς μεν, αόρατους δε φίλους, ουδείς εκ των οποίων μάς έκανε την τιμή να εμφανιστεί εδώ.






Τι έγινε ρε παιδιά; Από την 1η Οκτωβρίου ασχολούμαστε μ’ εσάς. Αφορμή οι απολύσεις στην «Τυποεκδοτική», για τις οποίες έκανε λόγο ακόμα και η Γενική Γραμματέας σας. Φυσικά, κάνατε λόγο κι εσείς. Μεταξύ σας, στις κόβες σας οι οργανωμένοι, στις παρέες σας. Κάναμε κι εμείς, σχεδόν τρεις βδομάδες τώρα, προσπαθώντας να δούμε το ζήτημα από μια ευρύτερη σκοπιά και να πούμε την άποψή μας για κάποιες υπερβολικές και επιπόλαιες επικρίσεις που ειπώθηκαν και γράφτηκαν για το κόμμα σας. Είπαμε τα δικά μας, οι σχολιαστές είπαν κι αυτοί τα δικά τους, σας «τα χώσανε», κάπου «τα χώσανε» και σ’ εμάς, κάπου σας «τα χώσαμε» κι εμείς, κάπου σας υπερασπιστήκαμε (όπως θα κάναμε και για οποιοδήποτε αριστερό κόμμα στη θέση σας, να ’μαστε ξηγημένοι επ’ αυτού) έγινε γενικώς αυτό που λέμε, ένα «μπέρδεμα».





Τι έγινε ρε παιδιά; Πώς και δεν ήρθε κανείς από σας σ’ αυτό το «μπέρδεμα» να πει την άποψή του; Το θεωρείτε «απλό και λελυμένο αφ’ εαυτού», όπως έλεγε κι ένας μαθηματικός μας, καλή του ώρα; Δεν βλέπετε καμία αντίφαση στο γεγονός ότι απολύονται εργαζόμενοι από επιχείρηση ελεγχόμενη από ένα ΚΚ; Δεν νιώθετε καμία υποχρέωση να λογοδοτήσετε (= να δώσετε λόγο, αιτία, εξήγηση) γι’ αυτό; Η Παπαρήγα, η δική σας Γραμματέας, γιατί νιώθει; Μέχρι και στη Βουλή έκανε λόγο τις προάλλες. Εσείς γιατί δεν ακολουθείτε το παράδειγμά της; Μπορεί να μην είσαστε βουλευτές, μπορεί να μην είσαστε υψηλόβαθμα στελέχη, αλλά για να πάρετε τον λόγο εδώ δεν χρειαζόταν τίποτε απ’ όλα αυτά. Κι έπειτα, εδώ δεν έγινε κουβέντα μόνο για τις απολύσεις. Εδώ ακούστηκαν πολλά και διάφορα. Συκοφαντίες; Άντε, να πούμε συκοφαντίες! Γιατί δεν ήρθε κανείς σας εδώ να τις αποκαλύψει και να παραδώσει στην κοινή χλεύη όλων των αριστερών τους συκοφάντες;





Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν μας διαβάζετε; Για να τα λέμε όλα, αυτό είναι ψιλομαλακία και να μη το ξαναπείτε! Μας διαβάζετε και μας παραδιαβάζετε! Όσο καλά το ξέρετε εσείς, άλλο τόσο καλά το ξέρουμε κι εμείς! Εξ άλλου, κάτι τέτοιο θα ήταν ασύμβατο και με τους συσχετισμούς (έτσι δεν το λέτε;). Είστε το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς, σταθερά και αναλλοίωτα, το πιο οργανωμένο, το πιο μαζικό. Λοιπόν;





Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν μας καταδέχεστε; Και γιατί δεν μας καταδέχεστε, για να ’χουμε το καλό ρώτημα; Επειδή από τότε που φτιάξαμε αυτό το blog, έχουμε πει σε διάφορες ευκαιρίες ότι μέσα εδώ δεν σηκώνουμε τη σημαία κανενός κόμματος της Αριστεράς, αλλά τις σηκώνουμε όλες μαζί και σε κάθε εκλογές φροντίζουμε αυτό να το δείχνουμε κιόλας με την ίδια πάντα εικόνα; Τι είναι αυτό που σας τυφλώνει και δεν σκέφτεστε ότι μέσα σ’ αυτές τις πολλές κόκκινες σημαίες είναι κι αυτή του δικού σας κόμματος; Τι είναι αυτό που δεν σας επιτρέπει να κάνετε την απλή, απλούστατη σκέψη, έστω και υποθετικά, ότι από εμάς τους πέντε έχετε, από τότε που ψηφίζουμε, δυο ψήφους, βρέξει – χιονίσει; (Μη το δέσετε κόμπο όμως ότι θα εξακολουθήσετε να τους έχετε αν παραταθεί για πολύ αυτή η ξηρασία…).





Τι έγινε ρε παιδιά; Μας θεωρείτε οπορτουνιστές; Μας θεωρείτε «απείθαρχα στοιχεία»; Αντικομματικά; Αντικοινωνικά; Μας θεωρείτε «αποστάτες και προδότες» όπως τον Μπιτσάκη, τη Τζίνα την Πολίτη, τον Χουρμουζιάδη, τον Δεσύλα, τον Θεωνά, τον Παπακωνσταντίνου, τον Τσακνή, τον товариш Яков Федотович Павлов; Ή μήπως μας θεωρείτε κι εμάς «λίγους», που «λύγισαν μπροστά στις δυσκολίες της ταξικής πάλης», όπως ο «δηλωσίας» Πρωτοκαπετάνιος, ας πούμε; Μα εδώ δε βγαίνουν ούτε τα νούμερα! Δεν υπήρχαμε τότε!





Τι έγινε ρε παιδιά; Ως πότε θα συνεχίζετε το ίδιο βιολί; Νομίζετε πως αρκεί να κρατάτε το δοξάρι με το αριστερό χέρι; (Εμείς δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν ότι το κρατάτε με το δεξί). Ωραία, το κρατάτε με τα’ αριστερό. Δεν σας νοιάζει όμως ο σκοπός που βγάζει το βιολί; Δεν σας νοιάζει που με αυτό το σκοπό κάνουν πάρτι οι εχθροί μας;





Τι έγινε ρε παιδιά; Θα έρθετε κάποτε να συζητήσουμε; Τι φοβάστε; Γιατί κρύβεστε; Ελάτε και πάρτε τον λόγο. Εμείς, σε αντίθεση, απ’ ό,τι φαίνεται, μ’ εσάς, και ακούμε και βλέπουμε και στόμα έχουμε. Όμως, για να τα λέμε όλα, εκτός από στόμα, έχουμε και μιλιά. Μπορείτε να το αντέξετε; Γιατί, αν δεν μπορείτε να αντέξετε ούτε καν τη δική μας τη μιλιά, ποιανού μιλιά μπορείτε και τι σκατά κομμουνιστές είσαστε;





Τι θα γίνει ρε παιδιά;

Πορεία αλληλεγγύης στα Ελληνικά Γράμματα

Χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων στα «Ελληνικά Γράμματα», του σωματείου υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Αττικής, της επιτροπής αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στα “Ελληνικά Γράμματα”, του συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων και άλλων εργατικών σωματείων και συλλογικοτήτων και συμμετείχαν στην κινητοποίηση ενάντια στην ανεργία και τις απολύσεις.




Η πρωτοφανής σε όγκο συγκέντρωση, που ξεκίνησε από τα Προπύλαια στις 19:00 κατέληξε στο Υπουργείο Εργασίας. Κάτω από την πίεση των διαδηλωτών η ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας όρισε συνάντηση με τους εκπροσώπους των εργαζομένων στα «Ελληνικά Γράμματα» την Πέμπτη, 14 Οκτωβρίου, στις 13:00.





Η συγκλονιστική συμπαράσταση των εργαζομένων μας έδωσε δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, έναν αγώνα που αφορά το σύνολο του εργατικού κινήματος.




Στη συγκέντρωση συμμετείχαν οι:

Σύλλογος Εργαζομένων Ταχυμεταφορών Αττικής

Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών

Σύλλογος Μεταφραστών -Επιμελητών- Διορθωτών

Επιτροπή Αλληλεγγύης Συνδικαλιστών και Συνδικάτων

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα «No dial zone»

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο metro, καθώς και
οργανώσεις και κινήσεις από ευρύ πολιτικό φάσμα.



Εμείς, οι εργαζόμενοι στα «Ελληνικά Γράμματα» ευχαριστούμε όλους για τη συμπαράστασή τους και ζητούμε συγγνώμη από όσους τυχόν παραλείψαμε να αναφέρουμε.

3,5 εκατομμύρια Γάλλοι στους δρόμους, 330.000 στο Παρίσι

Μέτα την επιτυχία και της συμερινής απεργίας στη Γαλλία, η τέταρτη μέσα στον τελευταίο μήνα, συνδικάτα και εργαζόμενοι εντείνουν την πάλη ενάντια στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση που προωθεί η γαλλική κυβέρνηση. Στο Παρίσι, η μεγάλη πορεία συνεχίζεται ακόμα, με τη συμμετοχή πάνω από 330.000 διαδηλωτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα μπλόκα ξεκίνησαν στη 1 και τα τελευταια μετά τις 5.30.

Τεράστια σημασία για τις εξελίξεις έχει η συνεχής αύξηση του αριθμού των διαδηλωτών, η οποία καθορίζει και το κλίμα. Σήμερα, οι διαδηλωτές που είχαν κινητοποιηθεί στη Γαλλία έως το μεσημέρι ανέρχονται σε περίπου 500.000, όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Εσωτερικών επισημαίνοντας ότι η συμμετοχή αυτή ξεπερνά αυτή των προηγούμενων διαδηλώσεων. Το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών είχε ανακοινώσει ότι 380.000 διαδηλωτές μετείχαν σε 150 διαδηλώσεις το μεσημέρι της 2ας Οκτωβρίου, 410.000 σε 110 διαδηλώσεις στις 23 Σεπτεμβρίου και 456.000 σε 114 διαδηλώσεις στις 7 Σεπτεμβρίου. Σημαντική ήταν η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, ειδικά σήμερα, των νέων, ακόμα και των μαθητών.

Δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία, 10 από τα 12 διυλιστήρια της χώρας, ακόμα και ο Πύργος του Άιφελ παρέμειναν κλειστά. Ιδιαίτερα στις μεταφορές, η συμμετοχή ήταν καθολική και ακυρώθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός πτήσεων, δρομολογίων τραίνων και πλοίων, ενώ επηρεάστηκε έντονα και η λειτουργία του μετρό.

Σε πολλούς εργασιακούς χώρους, όπως κάποια διυλιστήρια, η απεργία συνεχίζεται εδώ και πολλές ημέρες, ενώ και άλλοι κλάδοι σκέφτονται να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας.

«Είναι η πιο σημαντική ημέρα κινητοποιήσεων που έχουμε κάνει από την αρχή της διαδικασίας» δήλωσε ο γενικός γραμματέας του συνδικάτου CGT Μπερνάρ Τιμπό.

«Οι σημερινές διαδηλώσεις κατά της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος είναι αισθητά πιο μεγάλες από όλες τις τελευταίες, με τους αριθμούς των διαδηλωτών σχεδόν παντού στην επαρχία να είναι υψηλότεροι» δήλωσε παράλληλα ο επικεφαλής του συνδικάτου CFDT Φρανσουά Σερέκ.

Από την πλευρά της η κυβέρνηση, μια μέρα μετά την ψήφιση από τη Γερουσία του νόμου που αυξάνει το ελάχιστο όριο ηλικίας από τα 60 στα 62 και του ορίου για πλήρη συνταξιορότηση από τα 65 στα 67, δηλώνει ανυποχώρητη και αποφασισμένη να φέρει εις πέρας» τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. Ο Γάλλος Πρωθυπουργός Φιγιόν μάλιστα, έκρινε «ανεύθυνη» την κίνηση της «άκρας αριστεράς και ενός μέρους του Σοσιαλιστικού Κόμματος» να «κατεβάσουν τους 15χρονους στο δρόμο».

Το "Φορτηγό" της Ελεύθερης Αττικής




Τον Πολιτισμό ως αιχμή του δόρατος της προεκλογικής του εκστρατείας, θέτει η παράταξη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής « Ελεύθερη Αττική » με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο. Ενα πολύχρωμο φορτηγό, με εκπλήξεις, βίντεο-προβολές, προσεγμένη μουσική, τραγουδιστές, ηθοποιούς και άλλους καλλιτέχνες, ξεκινά την Τρίτη 12 Οκτωβρίου στις 19.00 από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας με προορισμό και σταθμούς σε όλη την επικράτεια της Περιφέρειας Αττικής. Οι καλλιτέχνες που το πλαισιώνουν, δίνουν εθελοντικά και αφιλοκερδώς το παρόν τους. Η διακόσμηση του Φορτηγού, όπως και μεγάλο μέρος της προεκλογικής καμπάνιας της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, στηρίζεται στην φωτογραφία «Το Παιδί, η Πέτρα και η Θάλασσα.»

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ

Η Αυγή της περασμένης Κυριακής (3/10/10) δημοσίευσε ένα ψυχολογικό πορτρέτο του Αλέκου Αλαβάνου που έφερνε τα βαριά υπογραφή του φίλου και συντρόφου μου Αριστείδη Μπαλτά. Μπορούμε να υποθέσουμε πως αυτή η ανάλυση δεν εκφράζει μόνο τον Αριστείδη, αλλά απηχεί μια ατμόσφαιρα που υπάρχει στην ηγεσία του ΣΥΝ.




Ψυχαναλυτής δεν είμαι για να κρίνω αν αυτή η ανάλυση στηρίζεται σε επιστημονικά κριτήρια. Αυτό που ξέρω είναι πως ψυχανάλυση από μακριά δεν γίνεται. Άρα, η δικιά μου ανάγνωση θα είναι πολιτική και θα στηρίζεται στις εντελώς προσωπικές μου παρατηρήσεις για την «πολιτική Αλαβάνου», όλο αυτό το διάστημα της συνεργασίας μας, καταθέτοντας και την εμπειρία μου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό που με εντυπωσίασε στον Αλαβάνο ήταν ο καθαρός πολιτικός του λόγος, σταθερά αντικαπιταλιστικός, μακριά από τα κομματικά κλισέ, ευλυγισία στα επιχειρήματα και πάντα μέσα σε πλαίσιο αυστηρών αρχών. Και από την αρχή μου είχε μπει το ερώτημα: πώς μπορεί να χωράει αυτός ο άνθρωπος στον ΣΥΝ; Δυστυχώς, δικαιώθηκα. Δεν χωρούσε. Ήταν ξένο σώμα. Και αυτό ίσως να το είχε καταλάβει, ήδη, πριν από μένα ο ίδιος, άσχετα αν ο Αλαβάνος δεν έχει πει ποτέ κάτι τέτοιο. Και εκεί που πείσθηκα πως ο Αλέκος είναι persona non grata, ήταν με τη συνέντευξή μου στο Κανάλι 10 του Πειραιά. Εκεί είχα εκφράσει την άποψη για το πρόσωπό του, λέγοντας πως ο Αλαβάνος είναι «ένας ηγέτης που μας έρχεται από το μέλλον». Όλη αυτή η επίθεση στο πρόσωπό μου από την Κουμουνδούρου, στο βάθος είχε κήπο. Τον Αλαβάνο. Κάποιοι δημοσιογράφοι το εντόπισαν αυτό. Και έτσι εξηγείται η ένταση αυτής της επίθεσης. Με άλλα λόγια «Σε σένα τα λέω πεθερά, για να τα ακούει η νύφη».

Και από τότε μου μπήκε μια μαύρη σκέψη που δίσταζα να τη δημοσιεύσω. Ο ΣΥΝ αν δεν κηδεμονεύσει πλήρως τον ΣΥΡΙΖΑ, θα τον διασπάσει. Η υποψηφιότητα του Μητρόπουλου αυτό δείχνει. Και το κείμενο του Μπαλτά είναι η ανεπίσημη διαγραφή του Αλαβάνου που δεν τολμάει να πει το όνομά της. Πράγμα που σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ντε φάκτο διασπασμένος με ευθύνη του ΣΥΝ. Αυτή την πικρή αλήθεια πρέπει να καταπιούμε, αν θέλουμε να συνεχίσουμε αυτό το ενωτικό εγχείρημα που τόσο μεγάλη απήχηση είχε στο ξεκίνημά του, με μεγάφωνο τον Αλαβάνο. Η φωνή μας είχε φτάσει σε όλη την Ελλάδα. Τώρα φτάνουν μόνο οι έριδές μας και είναι η μόνη γραμμή που μπορούμε να δώσουμε. Θλίβομαι που το λέω. Αλλά είναι η δικιά μου προσωπική αλήθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον ξέραμε, είναι κλινικά νεκρός. Και μπροστά μας έχουμε δύο λύσεις: Ή μεταμόσχευση οργάνων ή μετεμψύχωση. Ακόμα και στην περίπτωση που θα περνούσε η πρόταση των «εννέα» στο πλαίσιο μια πολιτικής της «κοπτοραπτικής», θα βαλσάμωνε το πτώμα. Γιατί τα προβλήματα θα παρέμεναν τα ίδια που είναι και τώρα.

Οι δύο τάσεις του ΣΥΝ που διασπάσθηκαν ήταν, τελικά, για το ερώτημα για το «πού θα γίνουμε ουραγοί. Στο καλό ΠΑΣΟΚ ή στο κακό;». Και αυτό είναι μια ύβρις για όλους εμάς που ενταχθήκαμε στην Αριστερά με την προοπτική, σε βάθος χρόνου, την ανατροπή του καπιταλισμού και όταν αυτό γίνει αίτημα και επιδίωξη της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτού του λαού. Και απάνω σε αυτό χτίζουμε τις συμμαχίες μας, χωρίς να αναιρούμε τον εαυτό μας. Και ο ΣΥΝ έκανε μια δήλωση μετανοίας, προσφέροντας τον κόσμο του σε μια ιδιότυπη αιχμαλωσία στο «καλό» ΠΑΣΟΚ. Και εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως ο κίνδυνος μιας νέας διάσπασης του ΣΥΝ δεν είναι απίθανος. Υπάρχει ένα ισχυρότατο ρεύμα εντός του ΣΥΝ, να μη μιλήσω για τη βάση του –που αδρανεί προς το παρόν– που έχει αντίστοιχες ή παραπλήσιες απόψεις.

Για όλα αυτά φταίει ο Αλαβάνος; Ή ο Αλαβάνος δεν θέλησε να αποδεχτεί αυτή την ταπείνωση της Αριστεράς; Πολιτικός είναι και πολιτικός της Αριστεράς χωρίς δράση δεν υπάρχει. Ο φίλος μου ο Αριστείδης μοιάζει να τον μαλώνει για αυτό και διαπιστώνει τη δύση του «φαινομένου Αλαβάνου». Δεν ξέρω αν αυτό είναι διαπίστωση ή ευχή. Ο χρόνος θα μας απαντήσει. Ο Αριστείδης μιλάει για το μόχθο της συλλογικότητας του ΣΥΝ. Αλλά από το ίδιο του το κείμενο καταλαβαίνουμε άλλα. Όταν γράφει πως ο Αλαβάνος επέβαλε τον Τσίπρα, για ποια συλλογικότητα μιλάμε; Μόνο η ανάγνωση των σχετικών δημοσιευμάτων για τον ΣΥΝ, περισσότερο σου δίνουν εντύπωση ενός αρχηγοκεντρικού κόμματος με τους αυλικούς του και με αντιμαχόμενες φράξιες και καθόλου συλλογικότητας.

Και κάτι τελευταίο από την εμπειρία μου ως μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που ήμουν υπεύθυνος σε δύο ευαίσθητους τομείς. Αυτούς της Παιδείας, του Πολιτισμού και είχα επιπλέον μπόνους τα Εφτάνησα. Ποτέ δεν πήραμε καμιά βοήθεια ούτε από τον ΣΥΝ ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλα ήταν επεξεργασία του γραφείου μας, που με συζητήσεις με τους αρμόδιους φορείς, συμβουλευόμαστε ειδικούς. Επιτόπιες επισκέψεις και ώρες ατελείωτες στα τηλέφωνα προς πάσα κατεύθυνση και καταλήγαμε σε μια άποψη με το ρίσκο του λάθους.

Τότε ήταν η χρυσή εποχή του ΣΥΡΙΖΑ και υπήρχε ένα σχετικό πλαίσιο με τα «13 Σημεία». Αλλά δεν επαρκούσε για εξειδικευμένη πολιτική. Αυτή έπρεπε να την επεξεργαστούμε. Και φυσικά, τότε, δεν μας σαμπόταρε κανένας. Απλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε λεπτομερείς επεξεργασμένες θέσεις. Το γιατί δεν είχε και γιατί δεν συγκροτήθηκε ποτέ σε ενιαίο πολιτικό οργανισμό με μέλη, όργανα και συνιστώσες βέβαια, είναι άλλη ιστορία.

ΚΑΤΙ ΤΟΥ ΕΜΕΙΝΕ

Του Νίκου Κοτζιά



Η κυβέρνηση μαζί με τα “μπιστόλια” της διαπλοκής κάνει για άλλη μια φορά μια ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τα εισοδήματα των εργαζομένων. Με τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές της εξασφάλισε την βίαιη ανακατανομή πλούτου και εισοδήματος σε βάρος των εργαζομένων και πριν από όλα των μισθωτών. Η ανακατανομή αυτή διεκπεραιώθηκε κάτω από τον μανδύα του κινδύνου χρεοκοπίας της χώρας.

Σήμερα ετοιμάζεται για μια δεύτερη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των μισθωτών, ιδιαίτερα εκείνων του...

δημοσίου, με στόχο να μεταφέρει την κοινωνική αντιπαράθεση εντός των μισθωτών. Από εκείνο, δηλαδή, της αντιπαράθεσης πλούσιων και φτωχών, κατέχοντων και μη, κεφαλαίου και εργασίας, στην «κοινωνική πάλη» στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας.Η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της ανακάλυψαν το «αυθεντικό» τάχατες πεδίο στο οποίο υπάρχουν οι μεγάλες ανισότητες: τον χώρο του δημοσίου αφού, όπως υποστηρίζει, υπάρχουν υπάλληλοι με διαφορετικούς μισθούς και επιδόματα.

Η «σοσιαλιστική ψυχή» των νεοφιλελεύθερων της κυβέρνησης παριστάνει ως να μην αντέχει τέτοιες αδικίες... Την ώρα που η κυβέρνηση χαρίζει δια της περαίωσης εκατομμύρια ευρώ στους φοροφυγάδες και φοροκλέπτες, την στιγμή που επιδοτεί με δεκάδες εκατομμύρια τους τραπεζίτες, την ίδια στιγμή παριστάνει ότι ανακάλυψε το νέο ελληνικό δράμα: υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που λαμβάνουν κάτι τις παραπάνω από άλλους συναδέλφους τους.

Με δήθεν κατάπληξη παρουσιάζουν τα «μπιστόλιά» της στη τηλεόραση σειρά από πίνακες, προϊόντα χυδαίας κυβερνητικής προπαγάνδας, σύμφωνα με τους οποίους υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που λαμβάνουν ακόμα και χίλια ευρώ παραπάνω από άλλους. Και όλα αυτά χωρίς να ειπωθεί κουβέντα για τα πραγματικά προσόντα, αλλά και τις απαιτήσεις της κάθε θέσης εργασίας. Παρουσιάστηκαν δε πίνακες, σύμφωνα με τους οποίους οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα έχουν υψηλότερους μισθούς εκείνων του ιδιωτικού. Μόνο που ξέχασαν να σημειώσουν ότι στο δημόσιο οι εργαζόμενοι διαθέτουν αυξημένα προσόντα εκπαίδευσης ως προς εκείνους του ιδιωτικού τομέα.

Προκειμένου να δικαιολογήσει η κυβέρνηση το νέο γιουρούσι που ετοιμάζει ενάντια στη μισθωτή εργασία, ενώ δεν έχει λάβει ούτε ένα πρακτικό μέτρο ενάντια στα καρτέλ και τα μονοπώλια της αγοράς, ανακάλυψε την «ανάγκη» της προς τα κάτω ισότητας. Η «ανάγκη» αυτή δεν ισχύει βέβαια για την ομαδική φωτογραφία των «600» του κυρίου Παπακωνσταντίνου, τους κλεπτοκράτες, τους αεριτζήδες, τα λαμόγια. Όχι, η κυβέρνηση θέλει «τον σοσιαλισμό» να εφαρμόζεται εντός των μισθωτών ως εγγύηση ότι δεν θα εφαρμοστεί οποιαδήποτε δίκαιη πολιτική στην κοινωνία συνολικά.

Τα μέτρα που προωθούνται σε βάρος των μισθωτών, συναποτελούν μια ειδικού τύπου νεοφιλελεύθερη πολιτική. Μια νεοφιλελεύθερη ισοπεδωτική «πολιτιστική επανάσταση». Κατά αναλογία (αλλά σε διαφορετικά ιστορικά πλαίσια) με εκείνη που εφαρμόστηκε το 1968 από τον Μάο. Στο όνομά της, έχασαν τη δουλειά τους, όσοι λάμβαναν μισθό μεγαλύτερο από τον κατώτερο, ιδιαίτεροι όσοι είχαν πτυχία και ειδίκευση. Αυτή η «καμπάνια» έληξε ως τραγωδία με δεκάδες εκατομμύρια θύματα.

Η σημερινή κυβέρνηση που θέλει να ισοπεδώσει τους μισθούς προς τα κάτω στα πλαίσια του ελληνικού καπιταλισμού θα οδηγήσει και αυτή την χώρα σε καταστροφή. Μόνο που η μονόπλευρη προπαγάνδα της ενάντια στη μισθωτή εργασία αποτελεί μια καρικατούρα κοινωνικής πολιτικής και αλά Μάο «πολιτιστικής επανάστασης» χωρίς καν την προοπτική των «4 εκσυγχρονισμών» που ακολούθησαν της τραγωδίας και άλλαξαν το πρόσωπο της Κίνας.

Του Π.Παπακωνσταντίνου, από το "Αριστερό Βήμα":

Από τα ρετιρέ των δημοσιογραφικών και πολιτικών ελίτ, η επέλαση των βαρβάρων μοιάζει να προχωρά, θηριώδης και σαρωτική, χωρίς να συναντά ουσιαστική αντίσταση. Οι απολύσεις δίνουν και παίρνουν, το Ελληνικό προορίζεται για μπορντέλο πολυτελείας, τα πανεπιστήμια γίνονται ΙΕΚ της κακιάς ώρας και το ΙΚΑ κόβει τα ειδικά, θεραπευτικά υποδήματα για τους διαβητικούς με το κυνικό επιχείρημα ότι… «δεν αποφεύγεται ο ακρωτηριασμός του ποδιού, απλώς καθυστερεί για ένα-δύο χρόνια και το αναμενόμενο όφελος θα είναι μικρότερο από το προβλεπόμενο κόστος»!!! Μια απόφαση- μνημείο κοινωνικού φασισμού, που νομιμοποιεί εκ των προτέρων οποιαδήποτε αντίδραση απέναντι στους εγκληματικά διεστραμμένους γραφειοκράτες που την έλαβαν και τους πολιτικούς προϊσταμένους τους, πραγματικούς ηθικούς αυτουργούς προαναγγελθέντων εγκλημάτων, ιδιαζόντως ειδεχθών. Στο μεταξύ, ο Γιώργος Παπανδρέου τιμάται στο Βερολίνο σαν πρωθυπουργός κατοχικής κυβέρνησης που βγάζει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά, λες και κυρίαρχοι και επικυρίαρχοι τίποτα δεν φοβούνται και για τίποτα δεν ντρέπονται πια, ήσυχοι ότι η σιωπή των αμνών είναι δεδομένη και η υποδούλωση αυτού του λαού οριστική. Κι όμως, οι διεργασίες που εξελίσσονται, αθόρυβα αλλά επίμονα, στις τεκτονικές πλάκες της οικονομίας και στα αβυσσαλέα ρήγματα του κοινωνικού βυθού, προοιωνίζονται σεισμούς και τσουνάμια που δεν έχει ξαναγνωρίσει αυτός ο τόπος στα μετεμφυλιακά χρόνια.




Ήδη, στους κύκλους των μεγαλοεπιχειρηματιών και των τραπεζιτών, που κατανοούν πολύ καλύτερα τα ζοφερά αποτελέσματα του μνημονίου και της κυβερνητικής πολιτικής από τις ομιλούσες γραβάτες στα δελτία των οκτώ, το κλίμα έχει αλλάξει αισθητά τις τελευταίες εβδομάδες. Γνωρίζουν ότι η χρεωκοπία, την οποία υποτίθεται ότι θα απέτρεπε το μνημόνιο, είναι απλώς θέμα χρόνου και αρχίζουν να προετοιμάζουν το έδαφος για τον «δεύτερο γύρο». Το επικρατέστερο σενάριο μιλάει για μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους, με τη συναίνεση των μεγάλων γερμανικών και γαλλικών τραπεζών που κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του και με αντάλλαγμα ένα νέο γύρο ακρωτηριασμού των λαϊκών δικαιωμάτων (είπα ακρωτηριασμού; μα η πραγματικότητα έχει ήδη δώσει κυριολεκτικό νόημα στις ανατριχιαστικές μεταφορές!). Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται η δήθεν αντιμνημονιακή στάση Σαμαρά και Μίχαλου, που προτείνουν στην αστική τάξη μια εναλλακτική, αλλά εξίσου ταξική πολιτική για την επόμενη μέρα, βασισμένη στο Ριγκανικό δίπολο αυστηρότερη συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών- μείωση των φόρων, με την ελπίδα επανασυγκρότησης της συμμαχίας του μεγάλου κεφαλαίου με τη μικροαστική τάξη, που έχει υποστεί σοβαρά ρήγματα.



Στο μεταξύ, Ευρωπαϊκή Ένωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο οδηγούν τον πειθήνιο φοροεισπράχτορα της Ελληνικής Νομαρχίας, Γιώργο Παπανδρέου, στην οδό του μαρτυρίου. Πρώτα ήρθε η Κομισιόν, διά στόματος Όλι Ρεν, να προαναγγείλει αναθεώρηση του ελληνικού ελλείμματος προς τα πάνω, προλειαίνοντας το έδαφος γι αυτό που με μαθηματική ακρίβεια θα ακολουθήσει: «Λυπούμαστε, οι στατιστικές σας ήταν και πάλι λάθος, επομένως αυτά που μαζέψατε δεν φτάνουν, κόψτε το λαιμό σας και βρείτε περισσότερα»! Από κοντά ήρθε ο «σοσιαλιστής» πρόεδρος του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος- Καν, να εκφράσει τη «λύπη» του για την «ατυχή» εξέλιξη, πιέζοντας κι αυτός για νέα μέτρα. Διαβλέποντας την επερχόμενη κατάρρευση, πολλοί σπεύδουν να πάρουν αποστάσεις ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένου του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, επικεφαλής των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, ο οποίος ομολόγησε αυτό που μέχρι χθες μόνο οι ριζοσπάστες τολμούσαν να υποστηρίξουν: Ότι Γερμανοί και Γάλλοι γνώριζαν ήδη προτού μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ τη σαθρή κατάσταση των δημοσίων οικονομικών της, αλλά επέμεναν να την δανείζουν για να πουλάνε τα προϊόντα τους και να απομυζούν τόκους- επομένως είναι οι ίδιοι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για την κρίση χρέους. Δεν δίστασε, μάλιστα, να προσθέσει «εγώ δεν μπορούσα να πω δημόσια αυτά που γνώριζα», αποκαλύπτοντας τον πραγματικό χαρακτήρα μιας «Ενωμένης Ευρώπης», που δεν μοιάζει καν με «διοικητικό συμβούλιο μετοχικής εταιρείας», όπως αποκαλούσε ο Μαρξ την κυβέρνηση ενός αστικού κράτους, αλλά φέρνει περισσότερο προς σύναξη αφεντικών της Μαφίας, όπου ισχύει ο νόμος της «ομερτά». (σ.σ. μα και η Μαφία παρόμοια λειτουργία έχει με το "μετοχικό συμβούλιο μετοχικής εταιρείας")



Η ελληνική ολιγαρχία θα μπορούσε να ελπίζει, ίσως, σε ηπιότερες εξελίξεις αν η κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία υποσχόταν μια ισχυρή και μακροπρόθεσμα βιώσιμη ανάκαμψη. Δυστυχώς γι αυτήν, το διεθνές περιβάλλον εμφανίζεται δυσοίωνο, επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο τη θέση της. Οι δύο μεγαλύτερες βιομηχανικές δυνάμεις, Αμερική και Ιαπωνία, βρίσκονται στο κατώφλι της διπλής ύφεσης. Τα ισχυρότερα αστικά έντυπα σε όλο τον κόσμο αγωνιούν για τα τύμπανα που ακούγονται ολοένα και πιο δυνατά μέσα στη νύχτα, αναγγέλλοντας έναν παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο όλων εναντίον όλων. Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της παγκοσμιοποίησης, την επαναφορά ισχυρών προστατευτικών δασμών, δηλαδή ανοιχτών εμπορικών πολέμων- κάτι που έγινε και μετά τη μεγάλη κρίση του 1929- ’32, μόνο που αυτή τη φορά, αν εκδηλωθεί, θα διεξαχθεί όχι μεταξύ κρατών, αλλά μεταξύ τεράστιων περιφερειακών μπλοκ.



Ανησυχητική είναι η κατάσταση και στην Ευρώπη, όπου οι τράπεζες, παρά τα τεράστια ποσά που ρούφηξαν από τα κράτη (δηλαδή, από μισθωτούς και μικροαστούς), παραμένουν ευάλωτες (στην Ιρλανδία, στα όρια της κατάρρευσης), με σωρεία σκελετών στα ντουλάπια τους, απειλώντας ανά πάσα στιγμή να πυροδοτήσουν συστημική κατάρρευση. Στο μεταξύ, η Γερμανία έχει πάψει από καιρό να λειτουργεί ως δυναμική ατμομηχανή της Ευρώπης, αντίθετα, ολοένα και περισσότερο θρέφεται από τις σάρκες των υπολοίπων. Όπως έχει αποδείξει η τεκμηριωμένη δουλειά του Κώστα Λαπαβίτσα και των συνεργατών του στο ινστιτούτο RMF, η ευρωζώνη πολώνεται μεταξύ ηγεμονικού πυρήνα και υποτελούς περιφέρειας, γεγονός που τείνει να την διαρρήξει ολοκληρωτικά. Οι περιφερειακές χώρες του Νότου και της Ανατολικής Ευρώπης τείνουν να γίνουν ένα είδος «Λατινικής Αμερικής» στο ανατολικό ημισφαίριο. Το αστικό όραμα της «ισχυρής Ελλάδας του ευρώ» καταρρέει και η επαπειλούμενη υποβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης στον παγκόσμιο, καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, σε συνδυασμό με την άνοδο της ανταγωνιστικής, τουρκικής αστικής τάξης, διαμορφώνει συνθήκες πραγματικής εθνικής κρίσης.



Με αυτά τα δεδομένα, είναι κάτι περισσότερο από πιθανό ότι τη σημερινή κατάσταση της γενικευμένης, κοινωνικής παραπληγίας θα διαδεχθεί μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη, της οποίας η μορφή, οι πρωταγωνιστές, τα συνθήματα και τα αποτελέσματα είναι εντελώς ανοιχτά και εξαρτώνται καθοριστικά από την ετοιμότητα και επάρκεια των πολιτικών δυνάμεων. Ήδη, το κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων είναι απαγορευμένη ζώνη για τους υπουργούς και τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και για εξευτελισμένους γραφειοκράτες τύπου Παναγόπουλου, που μόνο με ισχυρή συνοδεία αστυνομικής δύναμης τολμούν να περιφέρονται σε δημόσιους χώρους. Στο μεταξύ, η αστική τάξη, αν και στηρίζει με κάθε τρόπο τον Γιώργο Παπανδρέου (μέσω των μεγάλων συγκροτημάτων, ο πλουραλισμός των οποίων θυμίζει Σοβιετική Ένωση της Πράβδα και της Ιζβέστια, αλλά και μέσω πολιτικών δεκανικιών κάθε είδους, από τον Καρατζαφέρη και τη Ντόρα μέχρι τον Κουβέλη), έχει αρχίσει να τον αντιμετωπίζει περισσότερο ως πολιορκητικό κριό, που κάποια στιγμή θα σπάσει και θα αντικατασταθεί. Από εδώ και η αναζήτηση κάθε είδους εφεδρειών, συμπεριλαμβανομένου του «καλού ΠΑΣΟΚ», που θα κληθεί να απορροφήσει ανώδυνα τη λαϊκή οργή- τηρουμένων των αναλογιών, όπως έγινε και στην Αργεντινή, όπου ήταν οι «κακοί» Περονιστές του Μένεμ που ξεπούλησαν τη χώρα και οι «καλοί» Περονιστές του ντε λα Ρούα που καρπώθηκαν τα κυβερνητικά λάφυρα του «Αργεντινάσο».



Σ’ αυτό το φόντο, ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά τις μαχόμενες και σκεπτόμενες αριστερές δυνάμεις να υπερβούν χρόνιες αδυναμίες που απειλούν να τις καθηλώσουν στο γνωστό ρόλο εκείνου που βλέπει τα τρένα της ιστορίας να περνούν και τα ποτάμια της λαϊκής κινητοποίησης να κυλούν μέσα από τα δάχτυλά μας χωρίς να καταφέρνουμε να πιούμε μια στάλα. Εκείνο που ο κόσμος της εργασίας περιμένει από τις δυνάμεις της Αριστεράς είναι: Πρώτον, ένα συνεκτικό πρόγραμμα άμεσης απάντησης στην κρίση. Δεύτερον, μια κρίσιμη μάζα, ένα ισχυρό και μαζικό ενιαίο μέτωπο πάλης, που θα μπορεί να στηρίξει και να κάνει αξιόπιστη αυτή την πρόταση. Και τρίτον, το δρόμο για κάποιες παραδειγματικές, νικηφόρες μάχες που θα αλλάξουν την ψυχολογία των μαζών και το συσχετισμό των δυνάμεων.



Η διεθνής διάσκεψη που οργανώνουν το Αριστερό Βήμα και η Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών το διήμερο 15 και 16 Οκτώβρη στο Πάντειο, αλλά και η πορεία των μαχόμενων καλλιτεχνών στους δρόμους της Αθήνας εναντίον του μνημονίου, με αφετηρία την αμαρτωλή Σοφοκλέους, αποτελούν μικρά, αλλά σταθερά βήματα, που έρχονται να προστεθούν στις πρωτοποριακές προσπάθειες πολλών κοινωνικών και πολιτικών συλλογικοτήτων, σ΄ αυτή τη μεγάλη πορεία που ανοίγεται μπροστά μας. Την εβδομάδα που η ενισχυμένη αντιπροσωπεία της τρόικας και της Eurostat θα βρίσκεται στην Αθήνα για την προετοιμασία των νέων όρων του κατοχικού δανείου, αγωνιστές της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, εργαζόμενοι και διανοούμενοι, μαζί με μαρξιστές οικονομολόγους και θεωρητικούς από την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, θα ανιχνεύουν τους δρόμους και τους όρους για ένα νέο μέλλον της εργασίας, της Ελλάδας, της Ευρώπης και της Αριστεράς. Ύστερα από ένα καλοκαίρι κοινωνικής κατατονίας και απογοητεύσεων στο χώρο της Αριστεράς, τα νυχτερινά συνθήματα θα πυκνώσουν:



«Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες»!

Η δεύτερη φάση της ελληνικής κρίσης, του Κώστα Λαπαβίτσα

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει εμφανιστεί δειλά-δειλά μια αλλαγή στην «επίσημη» ανάλυση της κρίσης. Η κυρίαρχη θέση μέχρι πρόσφατα ήταν ότι φταίει το κράτος, που είναι σπάταλο, διεφθαρμένο και ούτω καθεξής. Το Μνημόνιο είναι οδυνηρό μεν, ευεργετικό δε, διότι αναγκάζει την Ελλάδα να συμμαζέψει το δημόσιο. Αναρίθμητοι δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί έβαλαν το πετραδάκι τους για να στηθεί αυτό το ιδεολόγημα. Ακόμη και μέσα στην Αριστερά ακούστηκαν τέτοιες απόψεις.




Σταδιακά παρατηρείται μετάβαση σε άλλα επιχειρήματα, που συμβαδίζουν με τις πραγματικές εξελίξεις μετά την υιοθέτηση του Μνημονίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη έκθεση του ΙΟΒΕ που εστιάζει την προσοχή της στα δομικά αίτια της κρίσης, όπως η υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας, το διεθνές έλλειμμα και η κατάρρευση της αποταμίευσης. Το δημόσιο παραμένει μεν προβληματικό, αλλά και η υπόλοιπη οικονομία φέρεται να πάσχει. Το συμπέρασμα του ΙΟΒΕ δεν εκπλήσσει: απαιτείται απελευθέρωση των αγορών, την οποία το Μνημόνιο έτσι κι αλλιώς επιβάλλει, αλλά και ολοσχερής αναδιάταξη του ιδιωτικού τομέα. Παράλληλα, άλλες πηγές διατυπώνουν πλέον ανοιχτά την άποψη ότι, όση επιτυχία και να έχει η δημοσιονομική σύσφιξη, είναι απαραίτητο να μειωθεί τάχιστα ο όγκος του χρέους. Όπερ σημαίνει αναδιάρθρωση με τη συναίνεση της ΕΕ.



Η αλλαγή οφείλεται, πρώτον, στο ότι οι δημοσιονομικές περικοπές έχουν προχωρήσει με ελάχιστο πολιτικό και κοινωνικό κόστος για τους κρατούντες. Δεύτερον, το Μνημόνιο απομάκρυνε τον κίνδυνο της άμεσης χρεοκοπίας, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να προσεγγίσει Κινέζους, Άραβες και άλλους κρατικούς κεφαλαιούχους. Τρίτον και κυριότερο, τα λαϊκά στρώματα απορρίπτουν μεν μαζικά το Μνημόνιο, αλλά δεν διαθέτουν θεωρητική ανάλυση, οργάνωση και ηγεσία για να επιβάλλουν άλλη πολιτική. Αισθάνεται λοιπόν ικανή η άρχουσα τάξη να θέσει ωμότερα την ουσία του προβλήματος, την οποία πάντα γνώριζε, αλλά φρόντιζε να καλύπτει πίσω από την πολυλογία περί κακού δημοσίου. Παραδέχεται δηλαδή την προβληματική ένταξη του ελληνικού κεφαλαίου στην παγκόσμια αγορά, καθώς και το ανέφικτο της σταδιακής μείωσης του χρέους.



Η Αριστερά και η διαφαινόμενη αλλαγή



Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την Αριστερά να αξιολογήσει σωστά τη διαφαινόμενη αλλαγή. Ως τώρα έχει συρθεί πίσω από τις εξελίξεις, αρχικά λόγω της θέσης ότι η κρίση είναι πλασματική, κατόπιν λόγω της εξίσου εσφαλμένης θέσης ότι υπάρχουν πολλές κρίσεις, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του κεφαλαίου που δεν χρειάζεται να απασχολεί την εργατική τάξη. Πάνω απʼ όλα, η Αριστερά αποδείχτηκε εξαιρετικά διστακτική να αποδεχθεί τα δομικά αίτια της κρίσης, ιδίως όπως αυτά προκύπτουν εντός της ΟΝΕ. Για τους λόγους αυτούς τελικά περιορίστηκε στην κριτική του Μνημονίου, που είναι μεν απολύτως απαραίτητη, αλλά δεν συγκροτεί συνολική πρόταση προς την κοινωνία. Η αντιπαράθεση στο Μνημόνιο αδυνατεί να αντιμετωπίσει τη νέα φάση της κρίσης, η οποία θέτει ζητήματα που βρίσκονται εκτός Μνημονίου, όπως οι μισθοί και η οργάνωση του ιδιωτικού τομέα (σ.σ. διότι ο δυτικός εργάτης, όταν πρέπει να ανταγωνιστεί τον Κινέζο, προφανώς είναι "προνομιούχος", και δεν προτιμάται για επενδύσεις από τους εργοδότες - άρα, οι μισθοί "πρέπει' να πέσουν), καθώς και η αναδιάρθρωση του χρέους.



Για να αξιολογηθεί σωστά η νέα φάση είναι λοιπόν απαραίτητο να εκλείψει η σύγχυση όσον αφορά τα αίτια της κρίσης. Η άποψη ότι «πρόκειται για παγκόσμια κρίση που πηγάζει από τη φύση του συστήματος» είναι φυσικά ορθή, αλλά δεν λέει τίποτε συγκεκριμένο. Από την άλλη, η άποψη ότι η κρίση απορρέει από τον δυναμισμό του ελληνικού κεφαλαίου, που είναι μάλιστα ισότιμος εταίρος των ώριμων καπιταλιστικών χωρών της ΕΕ, είναι τελείως παραπλανητική. Απεναντίας, η κρίση οφείλεται στις αδυναμίες του ελληνικού κεφαλαίου, που λειτούργησαν καταστροφικά όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση του 2008-9 και πλέον φάνηκε η πραγματική φύση της ΟΝΕ. Η απώλεια ανταγωνιστικότητας, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, η ροπή προς την ιδιωτική κατανάλωση, ο υπερδανεισμός των νοικοκυριών, η γιγάντωση των τραπεζών μέσα το σύστημα του ευρώ συνιστούν την ουσία του ελληνικού προβλήματος. Η Ελλάδα είναι καθηλωμένη στην περιφέρεια της ΟΝΕ, μαζί με την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, και όλες κυριαρχούνται από το κέντρο. Το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της περιφέρειας είναι απόρροια αυτής της κατάστασης. Είναι σημαντικό ότι αυτά πλέον λέγονται και από «επίσημα» χείλη, αν και οι μελέτες του RMF τα είχαν από καιρό καταδείξει.



Η καταλυτική διαφορά βρίσκεται φυσικά στο διά ταύτα. Οι κρατούντες επιθυμούν να λύσουν το πρόβλημα με σκληρό ταξικό τρόπο, χωρίς να διακινδυνεύσουν τη στρατηγική επιλογή της συμμετοχής στην ΟΝΕ. Θα επιδιώξουν βελτίωση της ανταγωνιστικότητας συμπιέζοντας τους μισθούς και χειροτερεύοντας τις συνθήκες εργασίας του ιδιωτικού τομέα. Παράλληλα, θα προωθήσουν την απελευθέρωση των αγορών και θα ευνοήσουν τη συγκέντρωση κεφαλαίου στον τραπεζικό και άλλους τομείς. Τα μέτρα αυτά βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με την κυρίαρχη πολιτική λιτότητας στην ΕΕ.



Η Αριστερά θα χάσει και πάλι το τρένο αν αντιμετωπίσει τη νέα φάση της κρίσης σε συνδικαλιστική βάση. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης δεν είναι παρά το αυτονόητο και ελάχιστο. Αυτό που πραγματικά απαιτείται είναι, πρώτον, να καταδειχθεί ότι οι επιλογές των κρατούντων δεν θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη, αλλά θα φέρουν στασιμότητα, ανεργία και ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα. Δεύτερον, να υπάρξει συνολική πρόταση προς την κοινωνία που θα εμπεριέχει και προοδευτική λύση της κρίσης, πρόταση η οποία θα πρέπει να περιλαμβάνει δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία των τραπεζών και άλλων τομέων της οικονομίας, χωρίς βεβαίως να μιμείται τις αποτυχημένες πρακτικές του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού». Και η οποία δεν θα διστάζει να κατονομάσει την ΟΝΕ ως πηγή του προβλήματος, θέτοντας επί τάπητος το ζήτημα της συνεχιζόμενης συμμετοχής της χώρας στη νομισματική ένωση. Εν ολίγοις, απαιτείται προγραμματική πρόταση που θα ξεκινάει από την ανάλυση της κρίσης, θα προτείνει μεθόδους επίλυσης και θα προωθεί τον κοινωνικό μετασχηματισμό υπέρ της εργασίας.



Η κομβική σημασία της αναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους



Το δημόσιο χρέος έχει κομβική σημασία στην προγραμματική πρόταση, καθώς πλέον μόνο από θαύμα μπορεί να μπει σε διαχειρίσιμη τροχιά, πράγμα που αντιλαμβάνονται και οι κρατούντες. Όλο και συχνότερα ακούγεται η ιδέα της συναινετικής αναδιάρθρωσης εντός ΟΝΕ, ίσως με επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανεικών του Μνημονίου, και αφού επανέλθει κάποια αξιοπιστία στα δημοσιονομικά. Πρόκειται για κακή και εμφανώς ταξική επιλογή. Θα προστατεύσει καταρχήν τα συμφέροντα των δανειστών, κυρίως των εγχώριων και ξένων τραπεζών, χωρίς να μειώσει ουσιαστικά το βάρος του χρέους. Θα σύρει την Ελλάδα σε μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις με αμφίβολα αποτελέσματα. Το ΔΝΤ, για παράδειγμα, ακόμη και αν συναινούσε, θα αντιμετώπιζε μεγάλες καταστατικές δυσκολίες. Δεν θα άρει, τέλος, το βραχνά της λιτότητας που πνίγει την οικονομία.



Η προγραμματική απάντηση της Αριστεράς θα πρέπει να περιλαμβάνει μονομερή παύση πληρωμών και ανάληψη πρωτοβουλίας για τη συνολική αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Πράγμα που προϋποθέτει απόλυτη διαφάνεια και κοινωνική κινητοποίηση. Ο στόχος θα πρέπει να είναι το ουσιαστικό «κούρεμα» των δανειστών και το κλείσιμο της εκκρεμότητας το δυνατόν ταχύτερα. Το ύψος του «κουρέματος» θα εξαρτηθεί και από τι θα δείξουν τα βιβλία όταν θα ανοιχτούν δημόσια. Αν η αναδιαπραγμάτευση γίνει γρήγορα και αποφασιστικά, με πρωτοβουλία της Ελλάδας και συμμετοχή της κοινωνίας, θα μπορέσει να άρει το άχθος του χρέους. Παράλληλα θα απαλλάξει τη χώρα από τη μέγγενη της λιτότητας, ενώ θα εγείρει άμεσα το ζήτημα της συμμετοχής στην ΟΝΕ.



Δεν τίθεται βεβαίως θέμα πλήρους άρνησης του χρέους. Ένα μέρος του χρέους ίσως είναι «απεχθές», αλλά προφανώς όχι όλο. Ακόμη, θα πρέπει οπωσδήποτε να αποπληρωθούν τα χρέη προς τα συνταξιοδοτικά ταμεία, ελληνικά και ξένα, καθώς και άλλα παρόμοιας φύσης. Δεδομένου δε ότι θα χρειαστεί να περιέλθουν οι ελληνικές τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία, η άρνηση του χρέους θα ισοδυναμούσε με άρνηση του δημοσίου να πληρώσει τον εαυτό του.



Εν συνόψει, η δεύτερη φάση της κρίσης βρίθει δύσκολων και πολύπλοκων ζητημάτων. Η κοινωνία πιθανόν να δώσει στην Αριστερά την ευκαιρία να τα λύσει, όπως έκανε και κατά την πρώτη φάση. Για να μη χαθεί και αυτή, η Αριστερά θα πρέπει να έχει προγραμματική πρόταση, συλλογικά διαμορφωμένη. Η υλική και θεωρητική βάση για το σκοπό αυτό υπάρχει. Μένει να δούμε αν οι πολιτικές και εργατικές οργανώσεις θα αναλάβουν τις ευθύνες τους.



Κείμενο του Κώστα Λαπαβίτσα που δημοσιεύθηκε στα Ενθέματα της εφημερίδας Αυγή, 10/10/10

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ - ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ: Ανατροπή του μνημονίου! Η κρίση και η αναζήτηση αριστερής εναλλακτικής λύσης

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ




ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗ



Με τη συμμετοχή Ελλήνων και ξένων αγωνιστών, στελεχών της Αριστεράς, οικονομολόγων, πανεπιστημιακών και πολιτικών διανοητών ξεκινά την Παρασκευή 15 Οκτωβρίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο η διήμερη διάσκεψη που οργανώνουν το Αριστερό Βήμα και η Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών με τίτλο «Ανατροπή του μνημονίου! Η κρίση και η αναζήτηση αριστερής εναλλακτικής λύσης».



Στόχος της διάσκεψης, η συμβολή στην επεξεργασία αριστερής εναλλακτικής λύσης και στη λαϊκή συσπείρωση για την ανατροπή του μνημονίου.









Παρασκευή 15 Οκτώβρη



Άνοιγμα (6.00 – 7.15): Συντονιστής: Αλ. Χρύσης. Ομιλητές: Στ. Κουβελάκης, Γ. Ανδρεάδης, Χρ. Κορτζίδης, Ευτ. Μπιτσάκης.



Συζήτηση (7.15 – 9.15): Η κρίση της ευρωζώνης και η στάση της Αριστεράς. Συντονιστής Δημ. Κωνσταντακόπουλος. Ομιλητές: Κ. Λαπαβίτσας, Σ. Αμίν, Κ. Βεργόπουλος, Ζ. Νικονόφ.







Σάββατο 16 Οκτώβρη



Συζήτηση (5.00 – 7.00): Το επαχθές χρέος, μηχανισμός οικονομικής εκμετάλλευσης και εθνικής κηδεμονίας. Συντονιστής: Λ. Βατικιώτης. Ομιλητές: Γ. Τόλιος, Θ. Μαργιόλης, Κλαούντιο Κατς.



Τελική συζήτηση (7.15 – 9.15), Η απάντηση της Αριστεράς στην καπιταλιστική κρίση: Συντονιστής: Π. Σωτήρης. Ομιλητές: Π. Λαφαζάνης, Δ. Δεσύλλας, Ρ. Ρινάλντι, Σ. Σακοράφα, Κριβίν, Γ. Χουρμουζιάδης.







για περισσότερες πληροφορίες : http://www.aristerovima.gr/

ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ για τη δημόσια συζήτηση με θέμα: «Οι εξελίξεις στην αριστερά και η ΠΑΣΑ».

Φίλες και φίλοι της ΠΑΣΑ, μέσα στο χάος αυτών των ημερών, παρακολούθησα τη συζήτησή σας ενοψη της συνέλευσης. Είδα τις κριτικές κάποιων, τη στήριξη άλλων προς το εγχείρημα του Μετώπου. Οι πρώτες προειδοποιούν για παγίδες και επαναλήψεις, που κανείς δεν μπορεί να αγνοεί. Η δεύτερη είναι ζωογόνα, σε συνθήκες εξαιρετικά αντίξοες.




Κατά τη γνώμη μου δεν έχει νόημα είτε να γίνεσαι φίλαθλος του Μετώπου είτε αμείλικτος εισαγγελέας του. Είναι ένα εγχείρημα ανοικτό, εν κινήσει, σε διαμόρφωση, σε αναζήτηση της ταυτότητάς του. Το σημαντικό για μένα είναι να συμμετάσχει κανείς ενεργητικά στη συνδιαμόρφωσή του. Όπως οι εκατοντάδες πια συντρόφισσες και σύντροφοι στη μια μετά την άλλη γειτονιά της Αττικής που επιβιβάζονται στο πλοίο που φεύγει χωρίς να γνωρίζουν το δρομολόγιο, κάτι που είναι ανησυχητικό αλλά και μαγικό μαζί. Με την αίσθηση όμως και την απόφαση σχεδόν όλες και όλοι ότι δεν θα είναι επιβάτες στο έλεος των καπετανέων, αλλά αντάρτικο πλήρωμα που θα κάνει το σκάφος είτε πειρατικό είτε πλοίο των τρελλών είτε θωρηκτό του λαού.



Το χτίσιμο του σκάφους αυτού δεν είναι άσχετο από την ΠΑΣΑ, και για τα καλά του και για τα τρωτά του. Η ΠΑΣΑ ήταν ο πρώτη απόπειρα συλλογικής διεκδίκησης για ένα προωθημένα δημοκρατικό χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς και οι σπόροι μεταφέρθηκαν από τον αέρα σε πολλά χωράφια, όπως αυτό που φύτρώνει τώρα το Μέτωπο. Από την άλλη το αίτημα και η αναμονή για τη δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ ανέστελε συνεχώς την απόφαση του Μετώπου να περάσει από το επίπεδο μιας πολιτικής πρωτοβουλίας στη δημοκρατική συγκρότησή του.



Έτσι βρισκόμαστε σε αυτή την ιδιόμορφη κατάσταση, γνωρίζουμε την ατέλειά μας, αλλά την ίδια στιγμή γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε άλλη πορεία από αυτή της ειλικρίνειας, της εντιμότητας και της δημοκρατίας. Έχουν λυθεί οι κάβοι. Έχει αρχίσει το ταξίδι, συντρόφισσες και σύντροφοι. Έλπίζω αυτές τις συννεφιασμένες μέρες του Οκτώβρη να συναντηθούμε με πολλές και πολλούς από σας στο κατάστρωμα.



Καλή επιτυχία στη συνέλευση

Αλέκος Αλαβάνος

Καταργήθηκε ο φόρος επί της τηλεοπτικής διαφήμισης

To ξέρω, το ξέρω το μάθατε όλοι! Όλα τα μέσα το παίζουν! Ε, ναι, λοιπόν, καταργήθηκε! Καταργήθηκε ο φόρος επί της τηλεοπτικής διαφήμισης. Δε το μάθατε; Μα είναι δυνατόν; Από χθες παίζει παντού! Από το Τηλεαστυ των φασιστοεκδοτών μέχρι και στο Star Κεντρικής Ελλάδος!


Έχουμε και λέμε:

Το ΠΑΣΟΚ θέσπισε με νόμο, αφού πρώτα μας έσπασε τα αρχίδια, ότι το 20% της αξίας των εσόδων των τηλεοπτικών διαφημίσεων θα φορολογείται! Για να μη μας πείτε μαλάκες και αντιΠΑΣΟΚους, παραθέτουμε και το σχετικό απόσπασμα του νόμου από το indymedia, ο οποίος ανακοινώθηκε μαζί με τα ειδεχθή μέτρα εναντίων των μισθωτών και συνταξιούχων τον περασμένο Μάιο:

«Επιβάλλεται ειδικός φόρος στις διαφηµίσεις που προβάλλονται από την τηλεόραση.
Ο συντελεστής του φόρου ορίζεται σε ποσοστό είκοσι τοις εκατό (20%) επί της αξίας της διαφήµισης που υπολογίζουν τα τηλεοπτικά µέσα ενηµέρωσης, σύµφωνα µε τις κείµενες διατάξεις.

Ο φόρος βαρύνει άµεσα τη διαφηµιζόµενη επιχείρηση ή τον διαφηµιστή που μεσολαβεί και το τιµολόγιο εκδίδεται στο όνοµά του.

Εφόσον το τιµολόγιο εκδίδεται στο όνοµα του διαφηµιστή που µεσολαβεί, αντίγραφο του τιµολογίου µε τη σφραγίδα και την υπογραφή του εκδότη αποστέλλεται στο διαφηµιζόµενο µέχρι το τέλος του επόµενου µήνα από την έκδοση του τιµολογίου.

Στα πιστωτικά τιµολόγια που εκδίδουν τα τηλεοπτικά µέσα ενηµέρωσης πρέπει να αναγράφονται και οι αριθµοί των σχετικών τιµολογίων.

Τον ειδικό φόρο εισπράττουν τα τηλεοπτικά µέσα ενηµέρωσης και αποδίδουν στο ∆ηµόσιο µε µηνιαίες δηλώσεις που υποβάλλουν στην αρµόδια ∆.Ο.Υ. φορολογίας εισοδήµατος αυτών, µέχρι την εικοστή (20ή) ηµέρα κάθε µήνα, για τα έσοδα από τις τηλεοπτικές διαφηµίσεις του προηγούµενου µήνα.

Τα θέµατα που αφορούν τη βεβαίωση, τον έλεγχο, την παραγραφή του δικαιώµατος του ∆ηµοσίου και την έκδοση καταλογιστικών πράξεων διέπονται από τις διατάξεις που ισχύουν κάθε φορά στη φορολογία εισοδήµατος.

Οι διατάξεις του ν. 2523/1997 (ΦΕΚ 179 Α΄) εφαρµόζονται αναλόγως και στη φορολογία αυτή. Με απόφαση του Υπουργού Οικονοµικών καθορίζεται ο τύπος και το περιεχόµενο της δήλωσης απόδοσης του φόρου της παραγράφου αυτής και κάθε άλλη λεπτοµέρεια ή διαδικασία εφαρµογής των διατάξεών της».

Ενώ, λοιπόν, επιχειρείται νέα μείωση στις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων μέσω του ενιαίου μισθολογίου, κατάργηση των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων, αύξηση του ΦΠΑ των αγαθών του χαμηλού συντελεστή, αύξηση κατά 20% των τελών κυκλοφορίας των αυτοκινήτων μέχρι και 1,400 κυβικά (και μείωση μέχρι και 40% για άνω των 2.000 κ.εκ.), επιπλέον εισφορές σε «υψηλόμισθους» συνταξιούχους, ιδιωτικοποίηση των εφοριών κλπ, έρχεται η κυβέρνηση του πιο επικίνδυνου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης και καταργεί το νόμο πριν καν τεθεί σε ισχύ!!!


Ειδικότερα, αρχική ημερομηνία για την είσπραξή του είχε οριστεί η 1η Ιουλίου αλλά ο Γιώργος την μετέφερε κατά 3 μήνες, με νέα ημερομηνία την 1η Οκτωβρίου.

Όμως, είναι δυνατόν να φορολογήσει το κεφάλαιο, ο άνθρωπος που ζει και αναπνέει γι'αυτό; Οχι βέβαια!

Έτσι, λοιπόν, ο φερόμενος και ως πρόεδρος της ΣοσιαΛΗστρικής Διεθνούς (είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και μόνο η ονομασία) με αντιπρόεδρο τον ...Νετανιάχου, αποφάσισε να καταργήσει τη σχετική νομοθεσία και επομένως και το φόρο!



Από ότι βλέπετε δε πρόκειται περί κοροϊδίας αλλά περί οργανωμένου εγκλήματος!

Και είναι προφανές πως είναι το μοναδικό μέτρο του Μαΐου που ακυρώθηκε!

Είδατε κάποιο από τα μέτρα κατά των εργαζομένων να ακυρώθηκε;



ΥΓ. Απλά να υπενθυμίσουμε ότι η ACT (Ευρωπαϊκή Ενωση Ιδιωτικών Τηλεοπτικών Σταθμών) μέσω του αντιπροέδρου της και γενικού διευθυντή του Ομίλου ANTENNA, κ. Χαραμή, τόνισε ότι ο φόρος θα «σκοτώσει» την τηλεόραση και θα ωφελήσει εμμέσως τη δημόσια τηλεόραση. Εμείς του έχουμε 4 πολύ ωραίες ερωτήσεις:

1. Τόσα χρόνια που ο βιασμός της ΕΡΤ συντελείται συστηματικά και σκόπιμα για να ωφεληθείτε εσείς (δηλαδή τα ιδιωτικά κανάλια) δεν είδα καμία ανακοίνωση για παραβίαση των συνθηκών του υγιούς ανταγωνισμού;

2. Πόσα χρωστούν στο ΙΚΑ, στην εφορία και γενικά σε Δημόσιους φορείς οι καναλάρχες ρε Χαραμή;

3. Αν σταματήσει η κρατική διαφήμιση (ή μίζα ή επιδότηση σε απλά ελληνικά) πόσα κανάλια θα επιβιώσουν; Ποτέ δε σε ακούσαμε να κάνεις σχετικές δηλώσεις αλλά ούτε και να αναφέρεις και τη διαπλοκή με το κράτος. Γιατί;

4. Πήρες ποτέ θέση για τα μέτρα εναντίων των εργαζομένων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση παράλληλα με το φόρο; Οι απολύσεις στα κανάλια; Στο ΑΛΤΕΡ; Η καταστρατήγηση των συμβάσεων;



ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

"Ακυρώστε την απεργία αλλιώς κλείνω το καθημερινό Βήμα"

Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια του Παντελή Καψή προς τους εργαζόμενους του ΔΟΛ. Ωμός εκβιασμός και άσκηση τρομοκρατίας της εργοδοσίας ενάντια στους εργαζόμενους του ΔΟΛ, οι οποίοι, φυσικά έχουν μάθει να ζουν με τις φήμες αυτές εδώ και ένα χρόνο.




Επίσης, όπως ενημερωνόμαστε από τις "Τυπολογίες", επίκειται συνάντηση μεταξύ του Μπόμπολα και του Ψυχάρη ώστε συντονισμένα να ασκήσουν ασφαλιστικά μέτρα για να να κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική η απεργία.



Και η απάντηση στο κλίμα τρομοκρατίας έρχεται από την ανακοίνωση της Εργασιακής Επιτροπής του ΔΟΛ:



Συνάδελφοι (-σες),

Αύριο Πέμπτη, 30/9/2010, όλοι οι εργαζόμενοι στον κλάδο απαντούν με 48ωρη απεργία στο ΔΟΛ, ΠΗΓΑΣΟΣ (Πέμπτη 30/9-Παρασκευή 1/10), που κηρύσσουν οι Ενώσεις (ΕΣΗΕΑ,ΕΠΗΕΑ,ΕΣΠΗΤ,ΕΠΗΤ κ.α.) στη γενικευμένη επίθεση της εργοδοσίας που εκδηλώνεται με κυνισμό μέσα από μπαράζ μαζικών απολύσεων.

Σ’ αυτήν την κρίσιμη μάχη για το δικαίωμα στη δουλειά όλων των εργαζομένων, χρειάζεται ο καθένας να είναι ξεκάθαρος και αποφασιστικός. Καμία αυταπάτη ότι οι απολύσεις θα σταματήσουν στους διοικητικούς και δε θα αγγίξουν τους δημοσιογράφους. Αν περάσουν οι μαζικές απολύσεις στους διοικητικούς θα ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Αν καταφέρει η εργοδοσία να κερδίσει αυτή τη μάχη ,θα ισοπεδώσει το επόμενο διάστημα το σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων.

Τώρα που είμαστε όλοι εδώ, είναι η στιγμή να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να φράξουμε το δρόμο της εργοδοσίας. Τώρα είναι η ώρα να δείξουμε τη μεγαλύτερη αλληλεγγύη, τη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα.

Οι διοικητικοί έχουν ανάγκη τους δημοσιογράφους αυτή την ώρα και οι δημοσιογράφοι με την αλληλεγγύη τους όχι μόνο συμπαραστέκονται στους συναδέλφους τους ,αλλά προστατεύουν και τις δικές τους θέσεις. Και για το επόμενο κρίσιμο διάστημα, μέσα στην καταιγίδα των κυβερνητικών και επιχειρηματικών μνημονίων, χτίζουμε τους πιο αγωνιστικούς δεσμούς για να ακυρώσουμε οποιαδήποτε νέα απόπειρα να μας ξαναπετάξουν στο δρόμο.

Όλοι μαζί έχουμε τη δύναμη. Το έδειξε η μαζική μας παρουσία και αποφασιστικότητα να προχωρήσουμε άμεσα σε κινητοποιήσεις στις Γενικές Συνελεύσεις των προηγούμενων ημερών. Το έδειξε η μαζική παρουσία των συναδέλφων στη σημερινή κινητοποίηση το πρωί, στην είσοδο του συγκροτήματος, που οδήγησε και στην απόφαση για 48ωρη απεργία από τις Ενώσεις μας. Ο αγώνας πλέον διαρκείας σε όλα τα μέσα ενημέρωσης ενάντια στις επιθέσεις είναι μονόδρομος. Ο αγώνας συνεχίζεται και θα κλιμακωθεί τις επόμενες ημέρες με όλα τα μέσα εάν η εργοδοσία επιμείνει στο σφαγιασμό των εργαζομένων.



ΑΥΡΙΟ ΠΕΜΠΤΗ ΚΑΙ ΜΕΘΑΥΡΙΟ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΠΕΡΓΟΙ.

ΑΥΡΙΟ ΠΕΜΠΤΗ ΟΛΟΙ ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ



Η εργασιακή επιτροπή του ΔΟΛ

ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΣΕ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ, ΙΣΠΑΝΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΙΡΛΑΝΔΙΑ, ΛΕΤΟΝΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΕΕ ΚΑΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ




Για πρώτη φορά έπειτα από χρόνια οι λαοί της Ευρώπης συναντιούνται σε κοινούς, ενωτικούς αγώνες κόντρα στις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ και των κυβερνήσεών τους. Οι σημερινές, μεγάλες συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις σε Βρυξέλλες, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία, Λετονία και Ελλάδα σηματοδοτούν μια νέα αρχή αντίστασης των λαών της γηραιάς ηπείρου ενάντια στις μονεταριστικές πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες συνθλίβουν τις ζωές των ευρωπαίων πολιτών. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές από όλη την Ευρώπη ενώνουν τη φωνή και τις δυνάμεις τους στις Βρυξέλλες, διαμαρτυρόμενοι για τα μέτρα λιτότητας που ακολούθησαν την κρίση του δημοσιονομικού χρέους -την ώρα που η Κομισιόν εισηγείται κυρώσεις για τις δημοσιονομικά «απείθαρχες» χώρες. Ιστορική γενική απεργία και μαζική διαδήλωση στη Μαδρίτη. Συγκεντρώσεις σε Ελλάδα, Ιταλία, Ιρλανδία και Λετονία. Τρίτη ημέρα απεργίας στο δημόσιο τομέα της Σλοβενίας.







Περίπου 100.000 διαδηλωτές, σύμφωνα με τους διοργανωτές, έχουν κατακλύσει την Τετάρτη τους δρόμους των Βρυξελλών, εκφράζοντας την οργή τους για τα μέτρα λιτότητας που έχουν υιοθετήσει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.



Την ώρα που η ογκώδης πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη μέσα σε μία «θάλασσα» από σημαίες και με το σύνθημα «όχι στη λιτότητα, προτεραιότητα στην εργασία και την ανάπτυξη», οι βελγικές αστυνομικές δυνάμεις απέκλεισαν την έδρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και «οχύρωσαν» τράπεζες και καταστήματα.



Η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Εργατικών Συνδικάτων, η οποία οργανώνει την πανευρωπαϊκή κινητοποίηση, κάνει λόγο για τη μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια στην «πρωτεύουσα» της ΕΕ -και συγκεκριμένα μετά το 2001 όταν 80.000 πολίτες είχαν διαδηλώσει στο Βέλγιο ζητώντας «μία πιο κοινωνική Ευρώπη».



«Οι εργαζόμενοι είναι σήμερα στους δρόμους στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους Ευρωπαίους ηγέτες: υπάρχει ακόμα καιρός να αλλάξετε κατεύθυνση, να μην επιλέξετε τη λιτότητα» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία.



Τα ευρωπαϊκά συνδικάτα καλούν τους ηγέτες να μη βιαστούν να μειώσουν τα ελλείμματα με μέτρα λιτότητας και ζητούν να διοχετευτούν οι δημόσιες δαπάνες σε επενδύσεις για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.



Ο γενικός γραμματέας της Συνομοσπονδίας, Τζον Μονκς, επισημαίνει ότι αυτοί που πλήττονται περισσότερο από την ανεργία και την ανασφάλιστη εργασία είναι οι νέοι, οι οποίοι σήμερα θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της ευρωπαϊκής διαμαρτυρίας στις Βρυξέλλες.



Μετά τη διαδήλωση, αντιπροσωπεία της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μπαρόζο και τον προεδρεύων του Συμβουλίου της ΕΕ Ιβ Λετέρμ.

ΕΛΕΝΗ ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ- Το έργο της Ανοιχτής Πόλης εγγύηση για τη δράση μας στο μέλλον

Η Ανοιχτή Πόλη δίνει ενωμένη, με συντροφικότητα και αλληλεγγύη, τον εκλογικό αγώνα, παρουσιάζοντας στον αθηναϊκό λαό το έργο μιας τετραετίας, που δημιουργήσαμε μαζί με τα κινήματα και τους ενεργούς πολίτες.


Η υποψηφιότητά μου εκφράζει το συλλογικό «εμείς» εκατοντάδων μελών και φίλων της δημοτικής μας κίνησης, χωρίς τους οποίους η Ανοιχτή Πόλη θα ήταν ανυπόστατη. Εργαστήκαμε στο Δημοτικό και τα Διαμερισματικά Συμβούλια και πρώτα απ’ όλα στις γειτονιές της Αθήνας, εκεί που οι κοινωνικές αντιστάσεις ενώνονται, ανατρέπουν τη συντηρητική πολιτική στους θεσμούς και κατακτούν νίκες. Συγκρουστήκαμε με ισχυρά οικονομικά συμφέροντα τα οποία λυμαίνονται την πόλη και κερδοσκοπούν σε βάρος του λαϊκού κόσμου και καταφέραμε να κερδίσουμε σε δεκάδες περιπτώσεις.

Στο Δημοτικό Συμβούλιο είμαστε η κύρια αντιπολίτευση στην πλειοψηφία του κ. Κακλαμάνη, αφού η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον κ. Σκανδαλίδη, απουσίαζε συστηματικά από το δημοτικό συμβούλιο και εμφανιζόταν στα σημαντικά θέματα –δάνεια, «Καλλικράτης», Μνημόνιο, πόροι κ.λπ.– για να ψηφίσει μαζί με την πλειοψηφία. Σήμερα, το θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχει αλλάξει δραματικά προς το χειρότερο. Η κυβέρνηση, σε συνεργασία με την τρόικα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, συνεχίζει με το Μνημόνιο την ολομέτωπη επίθεση στα εργασιακά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, βυθίζοντας τη χώρα στην ανεργία, τη φτώχεια και την ύφεση.

Ο «Καλλικράτης» είναι ένα από τα βασικά σημεία του Μνημονίου. Αποτελεί μια βαθιά αυταρχική μεταρρύθμιση γιατί συγκεντρώνει την εξουσία και τις αποφάσεις στα χέρια των εκλεγμένων με ληστρικό πλειοψηφικό σύστημα διοικήσεων, μακριά από τον έλεγχο και τη συμμετοχή των πολιτών. Η αυτοδιοίκηση μετατρέπεται οριστικά σε ετεροδιοίκηση.

Ο «Καλλικράτης» είναι, επίσης, μέρος της κυβερνητικής πολιτικής για πολύ μεγάλες περικοπές δημόσιων κοινωνικών δαπανών, που μεταφράζεται στην υποχρηματοδότηση υπηρεσιών και έργων και την υποστελέχωση δήμων και περιφερειών, με απόλυση σε πρώτη φάση 35.000 εργαζόμενων.

Η ψήφος στις δημοτικές εκλογές μπορεί να γίνει ένα ισχυρό λαϊκό όπλο στους αγώνες κατά του «Καλλικράτη» και του Μνημονίου γενικά και ειδικά στην αυτοδιοίκηση και τον Δήμο Αθηναίων.

Η Ανοιχτή Πόλη παίρνει μέρος στις δημοτικές εκλογές με εμπιστοσύνη στο έργο της τετραετίας που αποτελεί εγγύηση για τη δράση μας στο μέλλον.

Θέλουμε ν’ αποτελέσουμε την εναλλακτική πρόταση στον Δήμο υπέρ του λαού της Αθήνας. Καλούμε τους πολίτες ν’ αποδοκιμάσουν την κυβερνητική πολιτική την οποία υπηρετούν τα δύο ψηφοδέλτια με επικεφαλής τον κ. Κακλαμάνη και τον κ. Καμίνη. Το ψηφοδέλτιο, με επικεφαλής τον σημερινό δήμαρχο κ. Κακλαμάνη, είναι γνωστό για τη νεοφιλελεύθερη και αυταρχική πολιτική του. Πρέπει να τονίσουμε ότι ο κ. Κακλαμάνης, ως πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ και ως δήμαρχος Αθηναίων, δεν συγκρούστηκε με την κυβερνητική πολιτική του «Καλλικράτη», του Μνημονίου και της μείωσης κατά 40% των πόρων που οφείλει το κεντρικό κράτος στην αυτοδιοίκηση. Συναίνεσε στην κυβερνητική πολιτική. Το εμφανιζόμενο ως στενά αυτοδιοικητικό ψηφοδέλτιο, με επικεφαλής τον κ. Καμίνη, που στηρίζεται κυρίως από την παράταξη του ΠΑΣΟΚ και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, είναι σίγουρο ότι θα κινηθεί αυστηρά στο πλαίσιο των κυβερνητικών επιλογών, πολύ περισσότερο που ο κ. Παπανδρέου αποδίδει στις αυτοδιοικητικές εκλογές δημοψηφισματικό χαρακτήρα υπέρ της πολιτικής του. Δηλαδή, η ψήφος στο ψηφοδέλτιο του κ. Καμίνη θα πιστωθεί υπέρ της τρόικας και της κυβέρνησης.

Και τα δύο αυτά ψηφοδέλτια θα οδηγήσουν τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου και την περιβαλλοντική πολιτική σε μαρασμό καθώς θα αποδεχθούν το κυβερνητικό πλαίσιο. Ο λαϊκός κόσμος δεν πρέπει να τους δώσει με την ψήφο του εντολή να το κάνουν.



* Η Ελένη Πορτάλιου είναι υποψήφια δήμαρχος Αθήνας, επικεφαλής της παράταξης Ανοιχτή Πόλη.

ΣΤΟΠ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΑΜΙΝΗ

Το νέο του ρόλο ως "συνήγορος" του ΔΝΤ και των κυβερνητικών μέτρων αποκάλυψε ο κοινός υποψήφιος ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγων Πράσινων και της Δράσης του Στ. Μάνου Γ. Καμίνης. Μιλώντας στην Πρώτη Γραμμή της τηλεόρασης Σκάι τάχθηκε υπερ της ψήφισης νόμου ώστε να μπαίνουν όρια στις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Λίγο πολύ υποστήριξε ότι το "δικαίωμα της διαδήλωσης" σταματά εκεί που αρχίζει η "επιχειρηματική ελευθερία" και η ελευθερία "κυκλοφορίας των αυτοκινήτων". Ουσιαστικά ο Γ. Καμίνης τάσσεται υπερ της μεγαλύτερης καταστολής και εναντίον των διαδηλώσεων που θα συγκλονίσουν την Αθήνα -ότι και να γίνει- τους επόμενους μήνες.




Ο Γ. Καμίνης φυσικά και δεν τάχθηκε εναντίον του μνημονίου απλά ψέλλισε κάτι περί "καλύτερης διαπραγμάτευσης" και εναντίον της καλλιέργειας της εντύπωσης ότι "χρήματα υπάρχουν".

You Pay Your Crisis, του Ευκλείδη Τσακαλώτου.

Μια οικονομετρική έρευνα πρόσφατα έδειξε ότι μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική μπορεί εν δυνάμει να ενισχύσει τους ρυθμούς ανάπτυξης. Αποτέλεσμα που, βεβαίως, άρεσε στους υπεύθυνους οικονομικής πολιτικής στην Κομισιόν και στη χώρα μας. Το επιχείρημα κάτω από τη στατιστική ανάλυση είναι ότι ένα συμμάζεμα των δημοσιονομικών του κράτους ενισχύει την αισιοδοξία των επενδυτών και οδηγεί σε χαμηλότερα επιτόκια και άρα σε αυξημένη επενδυτική δραστηριότητα.

Είναι το ίδιο επιχείρημα που αντιμετώπιζε ο Κέινς καθ΄ όλη τη δεκαετία του ΄30. Μόνο που σε καμία αναπτυγμένη χώρα εκείνης της εποχής δεν εμφανίστηκε μια τέτοια ενεργητική δραστηριότητα από τον ιδιωτικό τομέα ως αποτέλεσμα σφικτών δημοσιονομικών πολιτικών. Δεν έχει διατυπωθεί πειστικό επιχείρημα γιατί στη δική μας δεκαετία μπορούμε να έχουμε καλύτερη εξέλιξη με την εφαρμογή των αποτυχημένων συνταγών του ΄30.



Το σφάλμα δεν είναι στην ίδια την οικονομετρική μελέτη αλλά στην ερμηνεία του αποτελέσματος. Διότι το ερώτημα που τίθεται δεν είναι τι έγινε, κατά μέσον όρο, στο παρελθόν σε διάφορες οικονομίες όταν άσκησαν, κάτω από διάφορες οικονομικές συνθήκες, περιοριστική δημοσιονομική πολιτική. Μετά τον Σεπτέμβρη του 2008 δεν είμαστε σε μια μέση κατάσταση. Σημασία έχει να ερωτηθούμε τι αναμένεται να γίνει ύστερα από μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική σε συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης όπου πολλές χώρες εφαρμόζουν παρόμοιες περιοριστικές πολιτικές, όπου οι τράπεζες συνεχίζουν να έχουν προβλήματα και όπου τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις επίσης προσπαθούν να περιορίσουν τα έξοδα για να αντιμετωπίσουν την υπερχρέωσή τους. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική απλώς εντείνει την ύφεση.





Δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης έχουμε πολλούς λόγους για να είμαστε ανήσυχοι. Οπως αναγνώρισε την προηγούμενη εβδομάδα κύριο άρθρο των «Νew Υork Τimes», τα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν αντιμετωπίστηκαν

με θαρραλέο και συντονισμένο τρόπο από τις ισχυρότερες οικονομίες. Ετσι οι μεγάλες τράπεζες αποδεικνύουν μια νέα αύξηση κερδοφορίας πάνω στις ίδιες δραστηριότητες που μας οδήγησαν στην κρίση. Συγχρόνως έχουμε τη συνέχιση των μακρο-οικονομικών ανισορροπιών στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών μεταξύ πλεονασματικών και ελλειμματικών οικονομιών. Και σε σχέση με την Κίνα και τις ΗΠΑ, αλλά και μεταξύ Γερμανίας και των χωρών της Νότιας Ευρώπης. Καθαρή ένδειξη ότι χωρίς μια ριζική αλλαγή στην οικονομική και χρηματοπιστωτική αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, το ευρώ απλούστατα δεν αποτελεί βιώσιμο νόμισμα.



Ισως ακόμη πιο ανησυχητικοί είναι οι πολιτικοί συσχετισμοί όπως εξελίσσονται την τελευταία περίοδο. Ο τρόπος με τον οποίο διασώθηκε το τραπεζικό σύστημα μετέτρεψε μια χρηματοπιστωτική κρίση σε μια δημοσιονομική κρίση. Από τη μια μεριά ο θυμός κατά των τραπεζών δεν έχει καταλαγιάσει, από την άλλη ο κόσμος βλέπει ότι οι δαπάνες που ξοδεύτηκαν δεν οδήγησαν σε νέες θέσεις εργασίας, σε περισσότερες κοινωνικές παροχές, σε μεγαλύτερη ευημερία. Με αυτή την εμπειρία δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι στις ΗΠΑ, αλλά και αλλού, οι φορολογούμενοι θα είναι έτοιμοι να χρηματοδοτήσουν νέα πακέτα παρέμβασης σε επόμενα επεισόδια ύφεσης και χρηματοπιστωτικών αναταραχών. Ετσι ίσως αποδειχθεί ότι το μόνο χειρότερο από το να αντιμετωπίσεις μια μεγάλη κρίση μόνο με μια κοινωνικά άδικη διάσωση των τραπεζών, είναι να μην τις σώσεις καθόλου με κανέναν τρόπο!



Είναι δύσκολο, τέλος, να πιστέψει κανείς ότι θα βγούμε από την κρίση χωρίς μια ριζική αλλαγή στο επίπεδο των ιδεών. Στις ΗΠΑ το παιχνίδι χάθηκε από τον Ομπάμα όταν εμπιστεύτηκε την οικονομική πολιτική του σε άτομα που είναι απόλυτα συνδεδεμένα με τις ιδέες αυτές που μας οδήγησαν στην κρίση. Στη χώρα μας το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης δεν μπορεί να εξετάσει με κριτικό πνεύμα τα ιδεολογήματα της φιλελευθεροποίησης, των ευέλικτων σχέσεων εργασίας, της επιχειρηματικότητας.

Οπως έλεγε και ο Κέινς, οι πιο «πρακτικοί» άνθρωποι είναι αυτοί που συνήθως είναι δέσμιοι των πιο ξεπερασμένων ιδεών. Σε μια κρίση ο ρεαλισμός και το πρακτικό πνεύμα δεν αποτελούν προτερήματα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια ριζικά διαφορετική κατεύθυνση, όπου οι ανάγκες των πολλών για μισθούς, για θέσεις εργασίας και για κοινωνικές δαπάνες θα αποτελούν μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Χωρίς μια τέτοια ανατροπή, που βεβαίως δεν θα είναι μόνο στο επίπεδο των ιδεών, απλώς δεν θα βγούμε από την κρίση.

ΠΟΡΤΑ ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ Κ.Ν.Ε.

"Πρωτοφανή πόρτα "έφαγαν" οι απολυμένοι στα Ελληνικά Γράμματα από το φεστιβάλ της ΚΝΕ. Ο σύλλογός τους, σε μια προσπάθεια να δημοσιοποιήσει το πρόβλημα, έχει ζητήσει παρεμβάσεις σε πολιτικές και άλλες εκδηλώσεις. Απευθύνθηκε και στην οργανωτική επιτροπή του Φεστιβάλ ΚΝΕ Οδηγητή, όπου πήρε την απάντηση ότι η ΚΝΕ και το ΚΚΕ έχουν συνολική απάντηση, στην οποία δεν χωρά ο συγκεκριμένος σύλλογος και γι’ αυτό δεν τους επιτρέπουν κάποια σύντομη παρέμβαση σε εργατικό πάνελ, ούτε καν να μοιράσουν την ανακοίνωσή τους έξω από το φεστιβάλ! Εάν ένα μαχόμενο σωματείο απολυμένων δεν χωρά στην πρόταση του ΚΚΕ, επειδή ίσως δεν ανήκει στο ΠΑΜΕ, τότε ποιος στα αλήθεια χωράει.

Ελπίζουμε ότι πρόκειται για διαδικαστικό γραφειοκρατικο λάθος γιατί οι 94 εργαζόμενοι στα Ελληνικά Γράμματα που έμειναν στο δρόμο και ο αγώνας τους χρειάζονται τη στήριξη και την αλληλεγγύη όλων των δυνάμεων της κοινωνίας που αντιστέκονται στο φασισμό και τον πολιτισμό του τρόμου και φυσικά και του ΚΚΕ που αποτελεί τη μεγαλύτερη οργανωμένη δύναμη. Ο αγώνας τους είναι πέρα από παρατάξεις και κομματικά συμφέροντα.

Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Ανασύνθεση του ΣΥΝ

«Στη σημερινή συγκυρία, με την πλήρη ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και την επίθεση που έχει εξαπολύσει, επιβάλλεται να προχωρήσουμε στην επανίδρυση του κόμματος στην κατεύθυνση της πολιτικοϊδεολογικής του ενότητας. Η αδυναμία του ΣΥΝ δεν οφείλεται κυρίως στην οργανωτική ανεπάρκεια, αλλά στην έλλειψη σαφούς σχεδίου που (α) θα διαμορφώνει κοινές αξιακές συμπεριφορές, (β) θα μπορεί να συγκινεί τα μέλη του, να τα συνεγείρει και να τα τροφοδοτεί ιδεολογικά και πολιτικά στη σύγκρουση με τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία. Ο ΣΥΝ ως κόμμα πολιτικής και προγραμματικής ενότητας, ό,τι είχε να προσφέρει το προσέφερε. Σύντομα δεν θα αρκεί ούτε απλά η συμμετοχή μας στα κινήματα και στους αγώνες, αν δεν φανούμε ικανοί να συγκροτήσουμε έναν συνεκτικό πολιτικοϊδεολογικό φορέα της σύγχρονης ριζοσπαστικής αριστεράς».

Με αυτές τις καθαρές κουβέντες απευθύνθηκε στα μέλη το Κόμματος στο 6ο έκτακτο Συνέδριο η «Πρωτοβουλία για την Αριστερή Ανασύνθεση» και σήμερα δύο μόλις μήνες μετά, δικαιώθηκε. Είχαμε εγκαίρως προειδοποιήσει τα μέλη του ΣΥΝ ότι η πλειοψηφία της νέας ηγετικής ομάδας όχι μόνο αποδομούσε όλη τη δουλειά τους που είχε γίνει την περίοδο 2004-2008, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε έντονη κοινωνική ταυτότητα και συγκίνησε σημαντικό κομμάτι της νεολαίας και των εργαζομένων, αλλά και ότι οι μετριοπαθείς θέσεις της πλειοψηφίας της ΚΠΕ στο 6ο Συνέδριο προμήνυαν τη δεξιά στροφή του Κόμματος τόσο σε επίπεδο φυσιογνωμίας (ζητήματα Ευρώπης και αριστεράς, εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής και χρέους, συνεπή παρουσία στο μαζικό κίνημα, κλπ) όσο και τακτικής/συμμαχιών (υποβάθμιση του ΣΥΡΙΖΑ και των συλλογικών λειτουργιών του, απολιτίκ «άνοιγμα» κορυφής στον σοσιαλιστικό και οικολογικό χώρο).

Είχαμε εγκαίρως προειδοποιήσει ότι η πλειοψηφία της νέας ηγετικής ομάδας είχε σκοπό να διασπάσει τον ΣΥΡΙΖΑ με την κοντόφθαλμη πολιτική της και τις προσωπικές της φιλοδοξίες να «κερδίσει το Κόμμα» και να «πάρει στα χέρια της τον ΣΥΡΙΖΑ», όπως απειλούσε. Είναι χαρακτηριστικός ο κομπασμός και η αλαζονεία στελεχών της σημερινής πλειοψηφίας που αμέσως μετά τη «νίκη» τους στο Συνέδριο μίλαγαν για «επανάσταση των μελών» και άλλα φαιδρά.

Τους είχαμε προειδοποιήσει ότι έρχεται η καταστροφή, ότι βαδίζουν χωρίς σοβαρό πολιτικό σχέδιο και πως μέχρι το Φθινόπωρο θα βρεθούν σε αδιέξοδο.

Δυστυχώς οι μικρές μας δυνάμεις και ο λυσσαλέος πόλεμος που δεχτήκαμε από όλες τις πλευρές κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου, που έγινε μέσα σε κλίμα πόλωσης και ανέξοδου «κομματικού» και «τασικού» πατριωτισμού κατάφεραν να αποδυναμώσουν τη φωνή μας. Μας κατηγόρησαν για «φράξια» του Αλέκου Αλαβάνου επειδή δεν κόψαμε τις γέφυρες με τον πρώην πρόεδρο του Κόμματος, σύντροφοι της τάσης μας δέχθηκαν φραστικές επιθέσεις έξω και πέρα από την κουλτούρα και τα ήθη της δικής μας Αριστεράς.

Όλα αυτά για μας αποτελούν πλέον παρελθόν. Επειδή τώρα είναι η ώρα που ο καθένας μας πρέπει να πάρει τις ευθύνες του:

• Παραμένουμε σταθερά στη δήλωση που έκαναν τα δύο μέλη μας στην ΚΠΕ, ο σ. Βαγγέλης Πιλάλης και η σ. Ράνια Ιωσηφίδου στις 8 του Σεπτέμβρη προκειμένου να υπάρξει μια υποψηφιότητα στην Περιφέρεια Αττικής από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γνώμη μας είναι ότι η υποψηφιότητα του σ. Αλέκου Αλαβάνου συνεχίζει να πληροί τις πολιτικές προϋποθέσεις και γιʼ αυτό θα πρέπει να υποστηριχθεί από τον ΣΥΝ με νέα απόφαση της ΚΠΕ που θα ακυρώνει την ολέθρια επιλογή Μητρόπουλου ως επικεφαλής.

• Καλούμε την ιστορική ηγεσία του κόμματος να πάρει ενωτικές πρωτοβουλίες προκειμένου να σωθεί ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Καλούμε τους συντρόφους Παναγιώτη Λαφαζάνη, Γιάννη Δραγασάκη , Νίκο Χουντή να ξεπεράσουν προσωπικές και πολιτικές πικρίες και με την εμπειρία τους να βρουν το ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης, ώστε να αντιστραφεί το νοσηρό κλίμα που έχει δημιουργηθεί από σωρεία λανθασμένων επιλογών της σημερινής ηγετικής ομάδας, οι οποίες οδηγούν την Ανανεωτική και Ριζοσπαστική Αριστερά με μαθηματική ακρίβεια στη διάλυση και τον κατακερματισμό της.

• Καλούμε την φυσική ιστορική ηγεσία του ανανεωτικής-ευρωκομμουνιστικής αριστεράς τον σ. Γιάννη Μπανιά αλλά και τους ηγετικούς εκφραστές των λοιπών συνιστωσών εκτός του Μετώπου του ΣΥΡΙΖΑ να αντιληφθούν ότι την επόμενη μέρα θα έχουν δύο μόνο επιλογές : είτε την οργανωτική ενσωμάτωσή τους σε έναν συρρικνωμένο και πολλαπλά ηττημένο ΣΥΝ που δεν θα μπορεί να συμβάλει σε οποιοδήποτε σοβαρό ανασυνθετικό σχέδιο της αριστεράς είτε την επιστροφή τους στο μοναχικό δρόμο της μικροκομματικής αριστερής επιβίωσης.

• Καλούμε τον σ. Μανώλη Γλέζο να συνδράμει με την πολύτιμη πείρα του στο ξεπέρασμα της κρίσης.

• Καλούμε τον σ. Πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα να δει καθαρά την πραγματικότητα μακριά από τις τεχνικές της μικροεξουσίας που του εισηγούνται είτε ιστορικά αποτυχημένοι σύμβουλοι είτε άπειροι επίδοξοι εραστές της.

• Καλούμε τον σ. Αλέκο Αλαβάνο να απευθυνθεί στα χιλιάδες μέλη του ΣΥΝ και να ζητήσει μια ηχηρή συγνώμη για το γεγονός της μη δημόσιας στήριξης του κόμματός του στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 και να δεσμευθεί για το πολιτικό και προγραμματικό πλαίσιο που θα στηρίξει.

• Καλούμε τις δυνάμεις που συναποτελούν το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής να κατανοήσουν ότι οι ιστορικές συνθήκες που ζούμε δεν επιτρέπουν πειράματα «καθαρότητας γραμμής» ακόμα και αν γίνονται με καλύτερους ιδεολογικοπολιτικούς και υλικούς όρους σε σχέση με το παρελθόν.

Για εμάς η ενότητα του υπαρκτού ΣΥΡΙΖΑ προέχει της περιβόητης συνάντησης με τον σοσιαλιστικό χώρο. Για αυτό τι θέμα είχαμε συγκρουστεί και με τον Αλέκο Αλαβάνο όταν ήταν Πρόεδρος του ΣΥΝ. Σε αυτήν την θέση εμμένουμε και ελπίζουμε να γίνει έστω και την τελευταία ώρα κατανοητή από το σύνολο της ηγεσίας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

ΜΕΤΩΠΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΕΥΡΕΙΑ ΣΥΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ «ΕΛEYΘΕΡΗ ΑΤΤΙΚΗ»

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΤΤΙΚΗ καλεί σε Ανοικτή Σύσκεψη για την προετοιμασία της εκλογικής καμπάνιας στην Περιφέρεια Αττικής την Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010 στις 18.30 στο ΑΜΦΙΘΕΑΤΡΟ της ΑΣΟΕΕ. (Πατησίων και Δεριγνύ)

Στον αέρα 4.000 εργαζόμενοι της «Ατλάντικ»

Αίτηση για υπαγωγή στη διαδικασία συναλλαγής του Άρθρου 99 του πτωχευτικού κώδικα κατέθεσε η αλυσίδα super market «Ατλάντικ», καθώς η εταιρεία αντιμετωπίζει σημαντικά προβλήματα αποπληρωμής των υποχρεώσεων της προς τους προμηθευτές.Πλέον οι μετοχές της εταιρείας μπαίνουν σε καθεστώς επιτήρησης. Το αίτημα της εταιρείας θα εκδικασθεί από το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών.

Η εταιρεία απασχολεί περίπου 4.000 εργαζόμενους και αριθμεί 150 με 160 υποκαταστήματα και όπως αναφέρει στην ανακοίνωσή της «η ενέργεια αυτή κρίνεται απαραίτητη για τη διασφάλιση της ομαλής λειτουργίας της εταιρείας και της ευόδωσης των προσπαθειών που καταβάλλονται, ώστε να συνεχιστεί αδιάλειπτα η λειτουργία της, με στόχο τη μείωση του κόστους και την εξοικονόμηση ρευστότητας ώστε να υλοποιηθεί το αναπτυξιακό της πρόγραμμα».

Πλέον οι μετοχές της εταιρείας μπαίνουν σε καθεστώς επιτήρησης.

Σημειώνεται ότι το άρθρο 99 δεν είναι άλλο από το παλιό άρθρο 44, που είχε απασχολήσει στο παρελθόν την κοινή γνώμη με την ένταξή Ποδοσφαιρικών Ανώνυμων Εταιρειών, όπως της ΑΕΚ και του Άρη.

Στην εν λόγω διαδικασία έχουν ενταχθεί στο παρελθόν και άλλες εταιρείες, εκ των οποίων αρκετές δεν κατάφεραν να αντιστρέψουν την κατάσταση και έτσι οδηγήθηκαν σε κλείσιμο.

ΕΚΑΝΑΝ Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Ο παλιός εργατοπατέρας και νυν πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής Χ. Πολυζωγόπουλος έδωσε με δήλωσή του το στίγμα της νέας, τριετούς ΕΓΣΣΕ (Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας), λέγοντας: «Χαιρετίζω την υπογραφή της ΕΓΣΣΕ ως πράξη ευθύνης που λαμβάνει σοβαρά υπόψη τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της χώρας και της κοινωνίας. Η συμφωνία θα συμβάλλει στο άθροισμα προσπαθειών, δυνάμεων και δυνατοτήτων, ώστε να βγει η χώρα από την πολύπλευρη κρίση και να προστατευθούν τα συμφέροντα και του κόσμου της μισθωτής εργασίας».

Ο Πολυζωγόπουλος αδιαφορεί εντελώς για το περιεχόμενο της ΕΓΣΣΕ. Μένει στην πολιτική της σημασία. Το σύστημα έχει ανάγκη το καλό κλίμα ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και τον ΣΕΒ, ώστε να λειτουργήσει –όσο μπορεί να λειτουργήσει– σαν ανάχωμα σε ανεξέλεγκτες ταξικές διεργασίες.

Στο ίδιο μήκος κύματος ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος σημείωσε στην αρχή της δήλωσής του, ότι «οι κοινωνικοί εταίροι τίμησαν σήμερα την παράδοση συνευθύνης και ωριμότητας που  υπηρετούν εδώ και χρόνια», για να περάσει αμέσως μετά στο φτύσιμο: «Συνυπογράφουμε μια νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, η οποία αποτυπώνει τη βούληση του ιδιωτικού τομέα -που παραμένει ζωντανός- να προστατεύσει το εισόδημα των εργαζομένων του. Συμφωνήσαμε σε μέτρα – ασπίδα απέναντι στην κρίση που βιώνει η οικονομία και η κοινωνία μας λόγω της χρεοκοπίας του Δημοσίου».

Ποια είναι τα «μέτρα-ασπίδα»; Αύξηση 0% για ενάμιση χρόνο (το 2010 και το μισό 2011). Αύξηση 1,5% (πληθωρισμός ευρωζώνης) την 1.7.2011 και άλλο 1,7% την 1.7.2012! Αυτά είναι τα «μέτρα-ασπίδα». Με τον πληθωρισμό να τρέχει τον Ιούνη με 5,2% και να ετοιμάζεται να σκαρφαλώσει στο 7% (και βλέπουμε), μετά τις νέες αυξήσεις σε ΦΠΑ και ειδικούς φόρους κατανάλωσης. Και να ετοιμάζεται για νέο άλμα το 2011, μετά την (προβλεπόμενη από το Μνημόνιο) μεταφορά στον κανονικό συντελεστή (23%) του 30% των αγαθών και υπηρεσιών που σήμερα υπάγονται στο χαμηλό συντελεστή (μιλάμε αποκλειστικά για είδη και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης). Χωρίς να λογαριάσουμε την έκρηξη της ανεργίας, που επιβαρύνει τα εργατικά νοικοκυριά με τη συντήρηση των άνεργων μελών τους, και της υποαπασχόλησης (εκ περιτροπής εργασία, μερική απασχόληση, διαθεσιμότητες), που πετσοκόβει το εργατικό εισόδημα.

Εντελώς αποθρασυμμένος ο πρόεδρος των καπιταλιστών μίλησε για το «ρεαλισμό» και την «ευαισθησία» που επέδειξε ο ΣΕΒ και τις «επικοδομητικές προτάσεις» που υπέβαλε, χωρίς να παραλείψει να πετάξει τη μπηχτή ότι η συμφωνία θα είχε γίνει τον Ιούνη «αν δεν είχε μεσολαβήσει το γνωστό επικοινωνιακό κομφούζιο, που δεν οφείλεται βέβαια στον ΣΕΒ».

Ο ΣΕΒ έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει, αφού κατάφερε να υπογράψει τριετή σύμβαση (για πρώτη φορά) με μηδενικές στην πραγματικότητα αυξήσεις, ενώ έχει ήδη στο «σακούλι» του τις νέες ρυθμίσεις για την αμοιβή των νέων με μισθό και μεροκάματο κάτω από τα βασικά και τη «μαθητεία», πέρα απ’ όλα τα άλλα που κατέκτησε με το εργασιακό νομοσχέδιο του Λοβέρδου (πριν υπογραφεί το Μνημόνιο). Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όμως, γιατί πανηγυρίζει;

Ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο, η ΓΣΕΕ εξέδωσε μια πανηγυρική ανακοίνωση, που μόνο τη λέξη «θρίαμβος» δεν αναφέρει. Σταχυολογούμε χαρακτηριστικές εκφράσεις: «Είμαστε η ΜΟΝΑΔΙΚΗ χώρα, η μοναδική Συνδικαλιστική οργάνωση που μέσα σε τέτοιες συνθήκες δανεισμού, διεκδικήσαμε, ΚΑΤΑΚΤΗΣΑΜΕ και ΥΠΟΓΡΑΨΑΜΕ Συλλογική Σύμβαση Εργασίας […] Κατακτήσαμε την ΕΓΣΣΕ και επιβεβαιώσαμε για μία ακόμα φορά, τον ιστορικά, προοδευτικό, ταξικό και πολιτικό ρόλο των Συνδικάτων και της ΓΣΕΕ […] Ανατράπηκε και ξεπεράστηκε η απαίτηση και η απαγόρευση για ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ για την 3ετία 2010, 2011, 2012». Με ακόμη μεγαλύτερο θράσος ο Παναγόπουλος δήλωσε, ότι πέτυχαν «ποσοστά αυξήσεων που αμφισβητούν το πνεύμα και το γράμμα του μνημονίου» και αυτό «είναι μια ασπίδα αισιοδοξίας, είναι ένα φως σε αυτό το τούνελ που μας έχει επιβάλει η Τρόϊκα και το μνημόνιο και υλοποιεί βεβαίως η κυβέρνηση»!

Πανηγυρίζουν οι αλητήριοι, ότι κατάφεραν να υπογράψουν σύμβαση και αυτό το ονομάζουν κατάκτηση. Αμφισβήτησε μήπως οποιοσδήποτε καπιταλιστής τη σύμβαση; Οχι. Από τη στιγμή που σύμβαση γίνεται το Μνημόνιο, δεν είχαν κανένα λόγο να μη θέλουν μια τέτοια σύμβαση. Ασε που ο Παπανδρέου άναψε το πράσινο φως γι’ αυτές τις γελοίες αυξήσεις (μιλάμε για αύξηση 20 ευρώ το μήνα, δηλαδή ούτε ένα ευρώ τη μέρα, μετά την πάροδο δυο ετών!), διαβεβαιώνοντας πως αν υπάρξει πρόβλημα με την τρόικα, θα το ρυθμίσει προσωπικά ο ίδιος.

Πανηγυρίζουν ότι «κατοχύρωσαν τον 13ο και 14ο μισθό». Οποιος προλαβαίνει πανηγυρίζει γι’ αυτό. Πρώτα η κυβέρνηση (όταν υπέγραψε το Μνημόνιο, σ’ αυτό το θέμα στήριξε την προπαγάνδα της), τώρα οι εργατοπατέρες. Οποιος, όμως, διαβάσει τη σύμβαση, διαπιστώνει πως ούτε καν αυτό έχουν κατοχυρώσει. Απλά, στο προοίμιο της σύμβασης (δηλαδή σ’ ένα τμήμα που έχει καθαρά το χαρακτήρα ευχολόγιου), αναφέρεται: «Πρωταρχικής σημασίας θέμα συμφωνήθηκε ότι αποτελεί η διασφάλιση των επί δεκαετίες παρεχομένων επιδομάτων εορτών και άδειας (που είναι γνωστά ως 13ος και 14ος μισθός) και η ρητή αποδοχή από τους συμβαλλόμενους ότι τα αποδέχονται ως τακτικές αποδοχές».

Το να αναρωτιόμαστε τι έπρεπε να κάνει η ΓΣΕΕ, οδηγεί σε αυτοπαγίδευση. Αυτή η ΓΣΕΕ δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτ’ άλλο, Μεθοδικά οδηγούσε τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο, για να βγει και από πάνω. Με μια άλλη κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, ριζικά διαφορετική, όλα θα ήταν αλλιώς.