Ο ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ

Αίσθηση προκάλεσε στον τοπικό Τύπο της Αττικής πρόσφατη εκδήλωση με θέμα «Πολυπολιτισμικότητα και Κοινωνική Συνοχή», που διοργάνωσαν από κοινού ο εκλεγμένος με το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δήμαρχος Κερατέας, Σταύρος Ιατρού, το ακροδεξιό έντυπο «patria» και λοιπές «δημοκρατικές δυνάμεις» («Πατριωτικός Κύκλος», Ιδρυμα «Ιων Δραγούμης», εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος»).
Το περιεχόμενο της εκδήλωσης δεν είναι δύσκολο να το μαντέψει κανείς. Στα ρεπορτάζ των τοπικών εφημερίδων αποτυπώθηκε ένα μέρος μόνο της αντιμεταναστευτικής υστερίας, του ρατσισμού και της ξενοφοβίας που κυριάρχησαν. Με την κλασική συνταγή ΛΑ.Ο.Σ., οι ρατσιστικές ακροδεξιές αντιλήψεις επιχειρήθηκε να πλασαριστούν ως «ορθολογικές επιλογές», «κριτική αντιμετώπιση», «ψύχραιμος αντίλογος» (αντίλογος άραγε σε ποιον; Μήπως η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των χωρών - μελών υποδέχονται με ροδοπέταλα μετανάστες που ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός δημιουργεί;).
Παρακολουθώντας τις κινήσεις του σύγχρονου ακροδεξιού χώρου και της κοινοβουλευτικής του εκπροσώπησης, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι τα παραπάνω συνάδουν με τη γενικότερη πολιτική του (λαϊκισμός, «πραγματισμός», πολλαπλές ιδεολογικές αναφορές, που συνυπάρχουν με κλασικά στοιχεία, όπως ρατσισμός, εθνικισμός, ξενοφοβία, τα οποία μάλιστα οξύνονται σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης και αναιρούν τον όποιο καθωσπρεπισμό έχει φιλοτεχνηθεί)1. Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι η «ιερή αγανάκτηση» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για την πρωτοβουλία του δικού τους στελέχους2.
Αφήνουμε το προφανές, που είναι οι συνεργασίες του συγκεκριμένου προσώπου με ένα ετερογενές σύνολο παραγόντων, που τελικά άνοιξαν το δρόμο για την κατάκτηση του δήμου, κατάκτηση για την οποία στην Κουμουνδούρου επαίρονταν μέχρι πρόσφατα. Το πρόβλημα για το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι για να φτάσει ως κόμμα στον «υπέρτατο» στόχο της συνδιαχείρισης σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ελαστικοποίησε τόσο πολύ την όποια πολιτική συμμαχιών που μπορεί να είχε σε κεντρικό επίπεδο (αντιδεξιά και κατά περίπτωση αντιδικομματική), ώστε τελικά την εξαΰλωσε.
Συμμάχησε χωρίς αρχές σε δήμους και νομαρχίες, αναμασώντας τα απολίτικα και εν τέλει αντιδραστικά επιχειρήματα περί «τοπικών ιδιαιτεροτήτων», «χαρισματικών διαπαραταξιακών ηγεσιών» και ό,τι άλλο μπορεί να εφεύρει κανείς όταν αφαιρεί από το οπτικό του πεδίο ταξικά συμφέροντα, που συγκρούονται οξύτερα πλέον στις τοπικές κοινωνίες. Αυτό εξηγεί και τη συναινετική στάση του στα κορυφαία όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΚΕΔΚΕ, ΕΝΑΕ, ΤΕΔΚ, ΕΣΔΚΝΑ), απέναντι στις ταξικές πολιτικές, που μέσω ποικίλων αναδιαρθρώσεων προώθησαν τη «σαλαμοποίηση» των εργασιακών σχέσεων, την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών, της γης, της λειτουργίας, των ίδιων των δήμων που μετατρέπονται σε ΑΕ.
Αυτό εξηγεί γιατί μια σειρά δήμων, που ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ελέγχει μαζί με τους εκάστοτε συμμάχους του, πρωτοστατούν στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, παίρνοντας θέσεις που η Κουμουνδούρου και οι συνιστώσες της κατά τ' άλλα «ξορκίζουν»(;): Ιδιωτικοποίηση διαχείρισης απορριμμάτων (βλ. Ελευσίνα, αλλά ίδιος προσανατολισμός υπάρχει και στην Κερατέα), κατάργηση της κυριακάτικης αργίας (βλ. Ανω Λιόσια), θετική γνωμοδότηση στην αναθεώρηση του άρθρου 24 για δάση/δασικές εκτάσεις (βλ. Καλύβια, Κερατέα), επέκταση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων (βλ. Ελευσίνα κ.α.). Το ότι κεντρικά «ξορκίζουν» αντιλαϊκές επιλογές, είναι βέβαια και αυτό πολύ σχετικό. ΣΔΙΤ, «Καποδίστριας 2», Πράσινη Βίβλος της ΕΕ για τα εργασιακά, ιδιωτικά κολέγια, επιδοτήσεις μεγάλου κεφαλαίου, έτυχαν θερμής υποδοχής από το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, για να μη μιλήσουμε για Μάαστριχτ, Λισαβόνα και ό,τι άλλο θεμελίωσε την πλήρη απελευθέρωση των αγορών και τη γραμμή της ανταγωνιστικότητας.
Ομως, σε επίπεδο Τοπικής Αυτοδιοίκησης ή, ακόμα χειρότερα, συνδικαλιστικού κινήματος (εκεί και αν η επίκληση της «ενότητας στο πρόβλημα» παράγει τέρατα), ο σχετικισμός της πολιτικής των συμμαχιών του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απογειώνεται ανεμπόδιστα. Εκεί οι δυνάμεις του οπορτουνισμού θεωρούν ότι απαλλάσσονται από το πιεστικό ερώτημα «με ποια τάξη, για ποια εξουσία», καθώς προτεραιότητα αποκτούν οι προσωπικοί δεσμοί, οι τοπικές ιδιομορφίες, η αγάπη για τον τόπο και άλλα τέτοια γλυκανάλατα. Και τότε μοχθούν να εξηγήσουν πώς βρέθηκαν στο ίδιο χαράκωμα με ορκισμένους εχθρούς.
Πολεμώντας άραγε ποιον;
1. Στην ιστοσελίδα του εθνικιστικού Πολιτιστικού Συλλόγου «Θερμοπύλες», όπου φιλοξενούνται ειδήσεις και νέα από το χώρο που διοργάνωσε την εκδήλωση στην Κερατέα, παρατίθενται δύο «τσιτάτα». Το ένα του Ισοκράτη, το άλλο του Μαρξ. Το ένα τεκμηριώνει την κριτική στην «κατάχρηση της ελευθερίας», το άλλο την κριτική στην «εισαγωγή ξένων εργατών». Το μέγεθος της λαθροχειρίας είναι προφανώς ανάλογο της απέχθειας απέναντι στον Ορθό Λόγο.
2. Ειρήσθω εν παρόδω, δε θεωρούμε καθόλου τυχαίες τις πρόσφατες φραστικές επιθέσεις και απειλές τύπου «τέρμα η ασυλία στο ΚΚΕ» του δημάρχου Κερατέας εναντίον στελεχών του Κόμματος, με αφορμή τη συζήτηση στο Νομαρχιακό Συμβούλιο για το ζήτημα των ΧΥΤΑ. Αυταρχισμός και αντικομμουνισμός πάνε πακέτο, ειδικά όταν η σούπα της «ακομμάτιστης» συναίνεσης χαλάει από την παρέμβαση και δράση των κομμουνιστών. Παρέμβαση, που ο δήμαρχος θα έπρεπε να γνωρίζει ότι δεν αναχαιτίζεται με τραμπουκισμούς, οικείους ίσως στους πολιτικούς χώρους που συναγελάζεται.