ΕΚΑΝΑΝ Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Ο παλιός εργατοπατέρας και νυν πρόεδρος της Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής Χ. Πολυζωγόπουλος έδωσε με δήλωσή του το στίγμα της νέας, τριετούς ΕΓΣΣΕ (Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας), λέγοντας: «Χαιρετίζω την υπογραφή της ΕΓΣΣΕ ως πράξη ευθύνης που λαμβάνει σοβαρά υπόψη τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες της χώρας και της κοινωνίας. Η συμφωνία θα συμβάλλει στο άθροισμα προσπαθειών, δυνάμεων και δυνατοτήτων, ώστε να βγει η χώρα από την πολύπλευρη κρίση και να προστατευθούν τα συμφέροντα και του κόσμου της μισθωτής εργασίας».

Ο Πολυζωγόπουλος αδιαφορεί εντελώς για το περιεχόμενο της ΕΓΣΣΕ. Μένει στην πολιτική της σημασία. Το σύστημα έχει ανάγκη το καλό κλίμα ανάμεσα στη ΓΣΕΕ και τον ΣΕΒ, ώστε να λειτουργήσει –όσο μπορεί να λειτουργήσει– σαν ανάχωμα σε ανεξέλεγκτες ταξικές διεργασίες.

Στο ίδιο μήκος κύματος ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος σημείωσε στην αρχή της δήλωσής του, ότι «οι κοινωνικοί εταίροι τίμησαν σήμερα την παράδοση συνευθύνης και ωριμότητας που  υπηρετούν εδώ και χρόνια», για να περάσει αμέσως μετά στο φτύσιμο: «Συνυπογράφουμε μια νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, η οποία αποτυπώνει τη βούληση του ιδιωτικού τομέα -που παραμένει ζωντανός- να προστατεύσει το εισόδημα των εργαζομένων του. Συμφωνήσαμε σε μέτρα – ασπίδα απέναντι στην κρίση που βιώνει η οικονομία και η κοινωνία μας λόγω της χρεοκοπίας του Δημοσίου».

Ποια είναι τα «μέτρα-ασπίδα»; Αύξηση 0% για ενάμιση χρόνο (το 2010 και το μισό 2011). Αύξηση 1,5% (πληθωρισμός ευρωζώνης) την 1.7.2011 και άλλο 1,7% την 1.7.2012! Αυτά είναι τα «μέτρα-ασπίδα». Με τον πληθωρισμό να τρέχει τον Ιούνη με 5,2% και να ετοιμάζεται να σκαρφαλώσει στο 7% (και βλέπουμε), μετά τις νέες αυξήσεις σε ΦΠΑ και ειδικούς φόρους κατανάλωσης. Και να ετοιμάζεται για νέο άλμα το 2011, μετά την (προβλεπόμενη από το Μνημόνιο) μεταφορά στον κανονικό συντελεστή (23%) του 30% των αγαθών και υπηρεσιών που σήμερα υπάγονται στο χαμηλό συντελεστή (μιλάμε αποκλειστικά για είδη και υπηρεσίες πρώτης ανάγκης). Χωρίς να λογαριάσουμε την έκρηξη της ανεργίας, που επιβαρύνει τα εργατικά νοικοκυριά με τη συντήρηση των άνεργων μελών τους, και της υποαπασχόλησης (εκ περιτροπής εργασία, μερική απασχόληση, διαθεσιμότητες), που πετσοκόβει το εργατικό εισόδημα.

Εντελώς αποθρασυμμένος ο πρόεδρος των καπιταλιστών μίλησε για το «ρεαλισμό» και την «ευαισθησία» που επέδειξε ο ΣΕΒ και τις «επικοδομητικές προτάσεις» που υπέβαλε, χωρίς να παραλείψει να πετάξει τη μπηχτή ότι η συμφωνία θα είχε γίνει τον Ιούνη «αν δεν είχε μεσολαβήσει το γνωστό επικοινωνιακό κομφούζιο, που δεν οφείλεται βέβαια στον ΣΕΒ».

Ο ΣΕΒ έχει κάθε λόγο να πανηγυρίζει, αφού κατάφερε να υπογράψει τριετή σύμβαση (για πρώτη φορά) με μηδενικές στην πραγματικότητα αυξήσεις, ενώ έχει ήδη στο «σακούλι» του τις νέες ρυθμίσεις για την αμοιβή των νέων με μισθό και μεροκάματο κάτω από τα βασικά και τη «μαθητεία», πέρα απ’ όλα τα άλλα που κατέκτησε με το εργασιακό νομοσχέδιο του Λοβέρδου (πριν υπογραφεί το Μνημόνιο). Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όμως, γιατί πανηγυρίζει;

Ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο, η ΓΣΕΕ εξέδωσε μια πανηγυρική ανακοίνωση, που μόνο τη λέξη «θρίαμβος» δεν αναφέρει. Σταχυολογούμε χαρακτηριστικές εκφράσεις: «Είμαστε η ΜΟΝΑΔΙΚΗ χώρα, η μοναδική Συνδικαλιστική οργάνωση που μέσα σε τέτοιες συνθήκες δανεισμού, διεκδικήσαμε, ΚΑΤΑΚΤΗΣΑΜΕ και ΥΠΟΓΡΑΨΑΜΕ Συλλογική Σύμβαση Εργασίας […] Κατακτήσαμε την ΕΓΣΣΕ και επιβεβαιώσαμε για μία ακόμα φορά, τον ιστορικά, προοδευτικό, ταξικό και πολιτικό ρόλο των Συνδικάτων και της ΓΣΕΕ […] Ανατράπηκε και ξεπεράστηκε η απαίτηση και η απαγόρευση για ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ για την 3ετία 2010, 2011, 2012». Με ακόμη μεγαλύτερο θράσος ο Παναγόπουλος δήλωσε, ότι πέτυχαν «ποσοστά αυξήσεων που αμφισβητούν το πνεύμα και το γράμμα του μνημονίου» και αυτό «είναι μια ασπίδα αισιοδοξίας, είναι ένα φως σε αυτό το τούνελ που μας έχει επιβάλει η Τρόϊκα και το μνημόνιο και υλοποιεί βεβαίως η κυβέρνηση»!

Πανηγυρίζουν οι αλητήριοι, ότι κατάφεραν να υπογράψουν σύμβαση και αυτό το ονομάζουν κατάκτηση. Αμφισβήτησε μήπως οποιοσδήποτε καπιταλιστής τη σύμβαση; Οχι. Από τη στιγμή που σύμβαση γίνεται το Μνημόνιο, δεν είχαν κανένα λόγο να μη θέλουν μια τέτοια σύμβαση. Ασε που ο Παπανδρέου άναψε το πράσινο φως γι’ αυτές τις γελοίες αυξήσεις (μιλάμε για αύξηση 20 ευρώ το μήνα, δηλαδή ούτε ένα ευρώ τη μέρα, μετά την πάροδο δυο ετών!), διαβεβαιώνοντας πως αν υπάρξει πρόβλημα με την τρόικα, θα το ρυθμίσει προσωπικά ο ίδιος.

Πανηγυρίζουν ότι «κατοχύρωσαν τον 13ο και 14ο μισθό». Οποιος προλαβαίνει πανηγυρίζει γι’ αυτό. Πρώτα η κυβέρνηση (όταν υπέγραψε το Μνημόνιο, σ’ αυτό το θέμα στήριξε την προπαγάνδα της), τώρα οι εργατοπατέρες. Οποιος, όμως, διαβάσει τη σύμβαση, διαπιστώνει πως ούτε καν αυτό έχουν κατοχυρώσει. Απλά, στο προοίμιο της σύμβασης (δηλαδή σ’ ένα τμήμα που έχει καθαρά το χαρακτήρα ευχολόγιου), αναφέρεται: «Πρωταρχικής σημασίας θέμα συμφωνήθηκε ότι αποτελεί η διασφάλιση των επί δεκαετίες παρεχομένων επιδομάτων εορτών και άδειας (που είναι γνωστά ως 13ος και 14ος μισθός) και η ρητή αποδοχή από τους συμβαλλόμενους ότι τα αποδέχονται ως τακτικές αποδοχές».

Το να αναρωτιόμαστε τι έπρεπε να κάνει η ΓΣΕΕ, οδηγεί σε αυτοπαγίδευση. Αυτή η ΓΣΕΕ δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτ’ άλλο, Μεθοδικά οδηγούσε τα πράγματα σ’ αυτό το σημείο, για να βγει και από πάνω. Με μια άλλη κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, ριζικά διαφορετική, όλα θα ήταν αλλιώς.