ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://enosy.blogspot.com/ για την κομματική γραφειοκρατία της Αριστεράς

Η οργανωτική δομή των αριστερών κοινοβουλευτικών κομμάτων στη χώρα μας αποτελεί μια παρακμασμένη λειτουργία του παλιού συγκεντρωτικού – λενινιστικού μοντέλου. Η ιεραρχική δομή των μπολσεβίκων στη Ρωσία, των ΚΚ πριν από το Β πόλεμο, στην Ελλάδα τα χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους είχε μια πρακτική βάση (όχι θεωρητικά ορθή) που στηριζόταν στις συνθήκες παρανομίας, είτε στις άμεσες επιχειρησιακές ανάγκες κομμάτων που επεδίωκαν την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων κλπ. Επίσης στηριζότανε στην γενική μορφωτική και στη συνεπακόλουθη πολιτική ανεπάρκεια. Μετά την μεταπολίτευση η ελληνική κοινοβουλευτική αριστερά, ενώ οι παραπάνω λόγοι εκλείπουν, μπαίνει στον πολιτικό στίβο με μια ηγεσία από τον εμφύλιο. Μια ηγεσία ζαλισμένη από τις σφαλιάρες της ήττας και εκπαιδευμένη στην εσωτερική πάλη των μηχανισμών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ιστορία της ελληνικής αριστεράς (από τα 31 στελέχη που στάλθηκαν στη Μόσχα στην προπολεμική κρίση του ΚΚΕ οι 29 εξαφανίστηκαν). Ο Ζαχαριάδης διορίστηκε από τη Μόσχα, ενώ έφυγε με πραξικόπημε από την ηγεσία του ΚΚΣΕ δίνοντας έτσι το «δαχτυλίδι» σε Κοληγιάννη, Φλωράκη κλπ. Ο Φλωράκης με τον Κύρκο θα εγκαταλείψουν (;) την πολιτική ζωή τη δεκαετία του 90, ενώ πραγματικός πόλεμος (συκοφαντία, διαγραφές, κατάλυση κάθε δημοκρατικής αρχής και διάφορα άλλα που λαμβάνουν χώρα) διεξάγεται απέναντι σ’ όσους έχουν το θάρρος της άλλης άποψης.
Μ’ έναν «παράξενο» τρόπο από τους διανοούμενους που κυριαρχούν στη μεταπολίτευση στο χώρο της αριστεράς κανείς δεν ανέρχεται στα σκαλιά των ηγετικών κλιμακίων. Το 1975 δεν εκλέχτηκε στην Κ.Ε. του ΚΚΕες ακόμη και ένας Πουλαντζάς γιατί δεν ήταν αρεστός στον Κύρκο. Ούτε ο Μπιτσάκης στο ΚΚΕ κλπ. Η ηγεσία έχει φτιάξει τους μηχανισμούς της και προάγει τους εκλεκτούς της, με μοναδικό σκοπό αυτό που κληρονόμησε από τη δεκαετία του ΄30 τον έλεγχο του κόμματος μέσω οποιουδήποτε άλλου τρόπου εκτός των δημοκρατικών διαδικασιών.
Σε δύο μεταπολιτευτικές στιγμές καταργούνται από το κόμμα οι οργανώσεις νεολαίας . Ο Ρήγας Φεραίος με την Β’ Πανελλαδική και η ΚΝΕ με το Γράψα το 89, όταν η αριστερά προσκυνάει το σύστημα που υποτίθεται ότι πολεμάει – είναι αλήθεια μέσα στην απίστευτη ιδεολογική θολούρα της κατάρρευσης- και φέρνει στην εξουσία το Μητσοτάκη.
Η 2η στιγμή είναι χαρακτηριστική για το πώς έχει διαμορφωθεί η γραφειοκρατία των κομμάτων της αριστεράς. Πολλά «επαγγελματικά στελέχη» (και όχι «επαγγελματίες επαναστάτες» όπως παλιά) του ΚΚΕ φαίνεται ότι συμφωνούν με τη λογική των διαφωνούντων. Όμως δεν κάνουν το βήμα γιατί απλά θα χάσουν τη δουλειά τους και μάλιστα σε μια ηλικία δύσκολη για επαγγελματική αποκατάσταση. Δεν θέλω να κατηγορήσω αυτούς τους ανθρώπους. Δεν είναι, ούτε ήταν εποχή για ήρωες και η στάση τους είναι πολύ ανθρώπινη και φυσιολογική. Το ζήτημα που πρέπει να στηλιτεύσουμε εδώ είναι ότι τα επαγγελματικά στελέχη των κομμάτων της αριστεράς είναι δεμένα «χειροπόδαρα» με τις πολιτικές επιλογές της ηγεσίας τους.
Τη δεκαετία του 90 μπαίνει στον πολιτικό στίβο και ο Συνασπισμός, ένα κόμμα τάσεων. Η διαφορά είναι ότι οι τάσεις αντί να είναι εργαστήρια παραγωγής ιδεών, μετατρέπονται σε ιδιαίτερους κομματικούς μηχανισμούς που θέλουν να ελέγξουν το κόμμα. Κύρια χαρακτηριστικά τους είναι ότι το συμφέρον της μηχανής τίθεται πάνω από τα γενικά συμφέροντα της αριστεράς. Η αυστηρή ιεραρχική τους διάρθρωση, η δημιουργία επετηρίδων, η προβολή των στελεχών που ταυτίζονται απόλυτα με την τάση και ο αποκλεισμός των υπολοίπων.
Σταδιακά στη μεταπολίτευση οι παλιοί μπαρουτοκαπνισμένοι «σταλινικοί» αποσύρονται από τα κόμματα της αριστεράς και ανέρχονται στην ιεραρχία πρόσωπα που μεγάλωσαν μέσα στα γραφεία του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ. Στην αυλή του Κύρκου και του Φλωράκη. Ένα μεγάλο κομμάτι απ’ αυτούς που καθοδηγούν τα κόμματα της αριστεράς γίνονται επαγγελματικά στελέχη. Ο τρόπος ανόδου γνωστός : οι αρεστοί στην ηγεσία ή στην τάση. Πέρα από το χειροπόδαρο δέσιμο τους με την γραμμή του κόμματος, ή της τάσης τους χάνουν και την επαφή με την κοινωνία. Γίνονται στελέχη «εσωτερικού χώρου» μια που παύουν να έχουν σχέση με τους κοινωνικούς χώρους και τα κινήματα. Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο και η αιτία όπου άνθρωποι με σχετικές ικανότητες δεν είναι σε θέση να παράγουν σοβαρή πολιτική πρακτική μια που δεν έχουν καμία επαφή με το σφυγμό της κοινωνίας. Ο τρόπος που οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΣΥΝ εκτέλεσαν κυριολεκτικά τη μεγάλη ευκαιρία της αριστεράς που παρουσιάστηκε εξαιτίας την κρίσης του δικομματισμού, πέρα από τα ισχυρά σύνδρομα της φοβικής αυτοσυντήρησης τους απέναντι σε μια μεγάλη αριστερά έχει να κάνει και με την ασυλοποίησή τους στον Περισσό και στην Κουμουνδούρου.
Από μια άλλη μεριά ο καταμερισμός της εργασίας όπως ακριβώς στην καπιταλιστική επιχείρηση αναπαράγεται στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ, μοντέλο που εξάγουν και στα συνδικάτα. Η ηγεσία αποφασίζει τη γραμμή και η βάση έχει το ρόλο του αφισοκολλητή. Η περιφρόνηση της βάσης, η απουσία διαδικασιών για από τα κάτω διάλογο, η οργάνωση σε συνοικιακή κυρίως βάση και η χρησιμοποίηση των μελών είτε ως «αχθοφόρους»» της γραμμής (ΚΚΕ) ,είτε ως δυνάμει ψηφοφόρους των τάσεων (ΣΥΝ), καθηλώνει τα μέλη σε μια κατάσταση «πολιτικής αμορφίας» και αδυναμίας για την ανάληψη αυτόνομων πρωτοβουλιών και ευθυνών. Ακόμα κι όταν η ηγεσία του ΣΥΝ καταφέρνει να συντάξει μερικές γραμμές που περιέχουν κάποια καινοτομία (το περιβόητο πρόγραμμα των 400 σελίδων), αυτό παραμένει κολλαριστό στις βιβλιοθήκες των συνέδρων του Μαρτίου και σε όσους έδωσαν 10 ευρώ για να το αγοράσουν.
Είτε έβγαλε πρόγραμμα ο ΣΥΝ είτε όχι δεν είχε καμία σημασία, διότι απλούστατα δεν υπήρξε καμία συλλογική διαδικασία. Δυστυχώς την ίδια μέθοδο του από τα πάνω ακολούθησαν και οι θεματικές του ΣΥΡΙΖΑ και σε μια σειρά ζητήματα κυριάρχησε μάλλον η φτώχεια, ενώ δεν έγινε καμία ουσιαστική συζήτηση στον κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ.
Εν τω μεταξύ ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων της αριστεράς με ιδιαίτερες απόψεις, ιδέες, πρακτικές, πολιτικές ικανότητες, που αναφέρεται στο ΣΥΝ, στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αδυνατεί να συντονιστεί γιατί δεν μπορεί να συναντηθεί με μια οριζόντια οργανωτική και συλλογική λειτουργία που θα επιτρέψει να κυοφορηθεί το maximum προγραμματικό και πολιτικό αποτέλεσμα.