Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΨΑΡΙΑΝΟΥ

Για να μπορούμε να ελπίζουμε σε αυτές τις περίφημες καλύτερες μέρες, είναι απαραίτητο να συγκροτηθεί μια αριστερή δύναμη που να αποτελέσει μοχλό πίεσης ώστε να καταφέρουμε τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η Ελλάδα. Απέναντι στις λογικές και στην πολιτική της διαχείρισης της εξουσίας που έχει η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, όπως ως τώρα έχει φανεί.
Κόντρα στην τσιγκολελέτα του δικομματισμού, του ΠαπανδρεοΚαραμανλισμού, των μπλε και πράσινων κόκκων του δήθεν απορρυπαντικού που δεν διαλύει λεκέδες αλλά φτιάχνει καινούριους, όπως διαπλοκή και διαφθορά, βατοπέδια και Ζήμενς ή Μίζνες, ρεσάλτα στο χρηματιστήριο, κατασπατάληση του δημόσιου πλούτου, καταστροφή του περιβάλλοντος και καρβουνιασμένα δάση, αυθαιρετουπόλεις και αυθαιρεσίες. Εξόντωση των ανθρώπων της εργασίας, εξαθλίωση του συστήματος υγείας, εμπορευματοποίηση της παιδείας και όλων των δημόσιων αγαθών.
Αυτή η Αριστερά πρέπει να είναι ελεύθερη και δημοκρατική, επαναστατική και μεταρρυθμιστική και σύγχρονη και ευρωπαϊκή και αποτελεσματική. Σε αυτόν το δρόμο είμαστε και αν δεν είχαν γίνει τόσα λάθη και παραλείψεις τον τελευταίο χρόνο, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι ο κορμός αυτής της αριστεράς και να καταγράφει ήδη διψήφια εκλογικά ποσοστά. Ελπίζουμε ότι παρά την αστοχία και την ατολμία, η ευκαιρία δεν έχει χαθεί. Θα συνδιαμορφώσουμε μαζί και με όλους τους ανένταχτους αριστερούς τον χώρο για να αναπτυχθεί αυτή η αριστερά. Πολεμώντας τη δεξιά λογική «πρώτα το κέρδος και τελευταίος ο άνθρωπος», πολεμώντας τον λαϊκισμό και τη δημαγωγία της γνωστής σοσιαλδημοκρατίας των λαμόγιων, απαντώντας με πράξεις στα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.

Από τη μεταπολίτευση έως σήμερα μετράμε είκοσι χρόνια ΠΑΣΟΚ και δεκαπέντε Ν.Δ. Πριν τη χούντα ήταν οι γονείς τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ΕΡΕ και Ένωση Κέντρου, δηλαδή πάλι Παπανδρέου και Καραμανλής. Οι μισές έδρες της Βουλής θα έπρεπε να εμπίπτουν στον φόρο κληρονομιάς μιας και πάνε από πατέρα σε γιο και λοιπούς συγγενείς. Έλεος πια! Σε καμία χώρα του κόσμου δεν συμβαίνει αυτό, ούτε στους φύλαρχους της Αφρικής. Νομίζει κανείς ότι ο δικομματισμός και η οικογενειοκρατία που μας έφεραν σε αυτό το χάλι μπορούν να κάνουν τη ζωή μας καλύτερη; Αν κάποιος το νομίζει ας τους ξαναψηφίσει. Ή τον έναν ή τον άλλον, δεν έχουν και μεγάλες διαφορές. Ή Κώστας θα είναι ο πρωθυπουργός ή Γιώργος, όπως και οι βασιλιάδες, Κωνσταντίνοι και Γεώργιοι ήταν. Θέλουμε να βγούμε από το παραμύθι;
(Υ.Γ. Ένα κείμενο που κόπηκε από τον "προοδευτικό αστικό τύπο" χάριν της ελευθεροτυπίας και της ελεύθερης έκφρασης. Δύσκολα χρόνια...)