Εσύ τελικά με ποιους είσαι;

Τις τελευταίες μέρες, 250 πολιτικοί πρόσφυγες, φιλοξενούνται στο ανεκμετάλλευτο υπόγειο της Νομικής Σχολής με σκοπό να αρχίσουν απεργία πείνας για να πετύχουν νομιμοποίηση, ίσα εργασιακά δικαιώματα με εμάς τους ντόπιους



Του Στέλιου Φωτεινόπουλου

Εσύ που δεν τοποθετείς πολιτικά τον εαυτό σου πουθενά και που θεωρείς πως η αλήθεια ενυπάρχει σε όλους τους ανθρώπους το ίδιο, που κάθε φορά που λες ότι φοβάσαι τους μετανάστες, συμπληρώνεις ενοχικά ότι δεν είσαι ρατσιστής, εσύ που κρυφοχαμογελάς ανακουφισμένος όταν ακούς στις ειδήσεις ότι θα χτιστεί τείχος και σχεδόν ταυτόχρονα ντρέπεσαι για αυτό αλλά ξέρεις εσύ: “δεν υπάρχει άλλη λύση”..



Εσύ πότε θα πάρεις θέση, ξεκάθαρη πρώτα από όλα για το ποιός είσαι, και ύστερα με ποιούς θέλεις να ζεις; Το πολιτικό σύστημα και η αντανάκλαση του στο κοινωνικό επίπεδο, οι κοινωνικές σχέσεις, πολλές φορές μέσα στην πολυσυλλεκτικότητά τους, δημιουργούν την ψευδαίσθηση, ότι μπορούμε ταυτόχρονα να παίρνουμε διττές θέσεις, να ισορροπούμε σε παραπάνω από μία βάρκες. Η Αυτόματη ποινικοποίηση οποιουδήποτε αντισυστημικού λόγου (τελευταία το αντισυστημικό, ταυτίζεται για λόγους απομόνωσης του, με το αντικοινωνικό), οδηγεί αναπόφευκτα στον φοβικό παραλογισμό. “Τί προτιμάς, να κραυγάζεις να φύγουν οι μετανάστες από την Νομική εκχωρώντας ένα κομμάτι του εαυτού σου στον εθνικισμό, ή να φοβάσαι να περπατήσεις στον δρόμο μη σε βιάσουν?” Αλήθεια δεν γνωρίζω πολλούς μετανάστες που έφυγαν από δικτατορίες, πολέμους, άφησαν οικογένειες και διέσχισαν τέσσερις και πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα για να δουλέψουν και ξαφνικά αποφάσισαν να αλλάξουν “ασχολία”, ούτε άλλους που μπορούν να κάνουν μπάνιο για να είναι καθαροί και δεν κάνουν γιατί “αυτοί παιδί μου είναι βρωμιάρηδες, απολίτιστοι”.



Τις τελευταίες μέρες, 250 πολιτικοί πρόσφυγες, φιλοξενούνται στο ανεκμετάλλευτο υπόγειο της Νομικής Σχολής με σκοπό να αρχίσουν απεργία πείνας για να πετύχουν νομιμοποίηση, ίσα εργασιακά δικαιώματα με εμάς τους ντόπιους. Προσπαθούν για αυτό που τους κατηγορούσαν οι “συμπατριώτες” μας στο παρελθόν, ότι δεν έχουν δηλαδή χαρτιά και ότι ρίχνουν τους μισθούς. Όταν λοιπόν η πολιτεία δείχνει ανίκανη ή και σκόπιμα αδυνατεί να δημιουργήσει διαδικασίες ενσωμάτωσης ή και προώθησης στην Ευρώπη όσων το επιθυμούν, δημιουργεί η ίδια την περιθωριοποίηση, την εξαθλίωση και όπως είναι λογικό την παραβατικότητα. ¨Η χειραφέτηση των μεταναστών πρέπει να παρουσιαστεί με “κοντά ποδάρια” και οι δύο μεγάλες παρατάξεις, σαν να υπερασπίζονται το προηγούμενο καθεστώς, βάζουν ταφόπλακα σε οποιαδήποτε συζήτηση. Στο άσυλό τους απ’ ό,τι φαίνεται, χωράνε μόνο τραμπουκισμοί και οπλισμένοι μαφιόζοι της νύχτας που τους χρησιμοποιούν στα πάρτυ τους για face control.. Αθλιότητα και υποκρισία στην τιμή του ενός και μάλιστα κουνώντας μας το δάχτυλο.



Για αυτό σου λέω, πρέπει να αποφασίσεις τελικά με ποιούς εισαι. Τι άνθρωπος είσαι, τι κοινωνία θέλεις, τι αρχές και αξίες υπερασπίζεσαι. Πρέπει να διαλέξεις βάρκα και θάλασσα. Το “δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους” να μετασχηματιστεί σε “ έχω κάτι πολύ σημαντικό που με δένει με αυτούς τους κυνηγημένους και θυμώνω όταν η κοινωνία μου τους συμπεριφέρεται όπως οι δικτατορίες που τους ξέβρασαν”.



Η γη που ζούμε είναι αυτή που μας έλαχε από την ιστορία, ο πολιτισμός όμως είναι αυτός που κερδίσαμε. Το αίμα είναι το ίδιο κόκκινο σε όλους τους ανθρώπους. Ας σταθούμε δίπλα τους, ας τους επιβραβεύσουμε για τον άθλο τους και την διάθεση τους για ζωή.

REDNotebook

Είναι φορές που λες...

Είναι φορές που λες πως...

...οι σκέψεις που κάνεις
...οι μικρές μάχες που δίνεις
...τα κόκκινα όνειρα που βλέπεις

...ΔΕΝ πάνε χαμένα!

Κι ας έχουν στο μεταξύ κοροϊδέψει, λοιδορήσει, σχολιάσει!
Δεν πειράζει!
Οσο τα όνειρα θα βγαίνουν... Οσο θα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τις ίδιες σκέψεις και δίνουν τις ίδιες μικρές μάχες, χαλάλι!

ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ * ΜΙΚΡΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

Πρόσκληση ΣΥΝεργασίας προς το ΠΑΜΕ

Τη διαμόρφωση ενός ενιαίου εργατικού μετώπου θέτουν ως πρώτο στόχο οι δυνάμεις του ΣΥΝ «για την υπεράσπιση των εργατικών δικαιωμάτων, την ακύρωση του Μνημονίου και εφαρμοζόμενων αντεργατικών πολιτικών».

Σύμφωνα με την απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ, που δημοσιοποιήθηκε χθες, μεταξύ των προτεραιοτήτων είναι η «ανάληψη με επιμονή και σταθερότητα ενωτικών πρωτοβουλιών για κοινές δράσεις με τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς που δραστηριοποιούνται στο συνδικαλιστικό κίνημα, και ιδιαίτερα με το ΠΑΜΕ, παρά τη σεχταριστική και διασπαστική πολιτική της ηγεσίας του».

Το «μέτωπο» πολλοί αγάπησαν

Στον ΣΥΝ θεωρούν ότι αυτή η έστω και έμμεση πρόσκληση προς την ηγεσία του ΚΚΕ για κοινή δράση σε συνδικαλιστικό επίπεδο δεν θα έχει αποτέλεσμα. Θεωρούν όμως, όπως αναφέρει και η απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας του κόμματος, ότι «η συνδικαλιστική Αριστερά πρέπει να αρχίσει να συζητά μεταξύ της. Να πιάσει το νήμα μιας πιο δυναμικής και ενωτικής παρέμβασης μέσα από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα».

Στο ίδιο κείμενο γίνεται αναφορά και στην Αριστερά που «κατακερματισμένη και πολλές φορές απομακρυσμένη από την κοινωνία δεν μπορεί να πείσει στα καλέσματά της τους εργαζόμενους για ενωτικούς αγώνες».*

Πλάνο 30/900 ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ,ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ ΜΑΣ

Πρώτη παρουσίαση του πλάνου 30/900 (Aθήνα, 13/12/2010)
H λέξη “κρίση” έχει μπει για τα καλά στην δημόσια φλυαρία. Kαι αν δεν έχει συμβεί ήδη, σε λίγο καιρό θα είναι μια λέξη κενή νοήματος. Θα σημαίνει γενικά τα ζόρια, γενικά την φτώχια, ή γενικά τα κυβερνητικά μέτρα. Eκείνο πάντως που ισχύει ήδη είναι ότι η κρίση, τόσο σαν αιτίες όσο και σαν γεγονότα, έχει πλαστογραφηθεί. Eίτε από δόλο, είτε από άγνοια. Kαι ένα βασικό στοιχείο της πλαστογράφησης είναι η παραδοχή ότι “η κρίση άρχισε” είτε το φθινόπωρο του 2008, είτε κάπου μέσα στο 2009, είτε μετά τις εκλογές του 2009, είτε όποτε το πήρε χαμπάρι ο καθένας.
Έχουμε υποστηρίξει, και έχουμε αποδείξει, ότι οι διεθνείς εξελίξεις μετά την περιβόητη χρεοκοπία της περιβόητης αμερικανικής Lehman Brothers, αποτελούν μόνο την πιο πρόσφατη φάση εκείνου που θα έπρεπε να λέγεται καπιταλιστική κρίση. Kαι καθόλου το σύνολό της. H πραγματική κρίση μετράει τουλάχιστον 2 δεκαετίες. Eπιμένουμε και θα επιμένουμε σ’ αυτό. Διαφορετικά, όχι μόνο η τωρινή φάση της παραμένει “μυστηριώδης” αλλά, το χειρότερο, η προπαγάνδα έχει μεγάλα περιθώρια για να σκορπάει στα μυαλά και στις συνειδήσεις τα βολικά της ψέμματα. Προετοιμάζοντας το ακόμα χειρότερο μέλλον, και ακυρώνοντας τις όποιες εύστοχες δράσεις θα έπρεπε (ήδη) και πρέπει να αναλάβουμε όσοι και όσες βρίσκονται στα χαμηλά των κοινωνικών ιεραρχιών.
Λοιπόν, αυτή η τελευταία φάση είναι η λογική συνέπεια (το τονίζουμε: η λογική συνέπεια) διαδικασιών που ξεκίνησαν διεθνώς απ’ την δεκαετία του 1980. Kαι στο κέντρο αυτών των διαδικασιών υπάρχει εκείνο που στο παρελθόν ονομάστηκε δομική αντινομία του καπιταλισμού. Aς δούμε το θέμα πιο συγκεκριμένα.
Kαπιταλισμός είναι βέβαια ένα συγκεκριμένος τρόπος οργάνωσης των κοινωνιών, που έχει σαν βασικό του χαρακτηριστικό την μέγιστη κατά το δυνατόν εκμετάλλευση της εργασίας, της δημιουργικότητας, για την παραγωγή και την κατανάλωση εμπορευμάτων. H εκμετάλλευση της εργασίας και η παραγωγή εμπορευμάτων μεγιστοποιείται κατά κύματα αυτά τα 150 ή 200 χρόνια του καπιταλισμού, μέσα απ’ την χρήση μηχανών και την εξέλιξη της τεχνικής.
Tα τελευταία 30 έως 40 χρόνια λοιπόν, σαν απάντηση σε αγώνες εργατικούς, κοινωνικούς και κυρίως παγκόσμιους που όχι μόνο περιόρισαν αισθητά την κερδοφορία των αφεντικών αλλά έφτασαν ως το σημείο να αμφισβητήσουν την εξουσία τους, αγώνες των δεκαετιών του ‘60 και του ‘70, η εκ νέου μηχανοποίηση πολλών επιμέρους σχέσεων και κοινωνικών πεδίων που θα μπορούσαν να αποφέρουν κέρδη και, κυρίως, να αποκαταστήσουν τον έλεγχο των καπιταλιστικών προσταγών, έγινε η λυδία λίθος ενός καινούργιου, θαυμαστού κόσμου. Tόσο η οργάνωση της εργασίας όσο και η οργάνωση του ελεύθερου χρόνου και της κατανάλωσης άρχισαν να περιστρέφονται όλο και πιο εντατικά γύρω από ένα μεγάλο φάσμα καινούργιων μηχανών και τεχνολογιών.Oι υπολογιστές, η ψηφιακή τηλε-επικοινωνία, η ρομποτική, οι βιοτεχνολογίες, η γενετική, οι νανοτεχνολογίες, το διαδίκτυο, είναι, για να το πούμε κάπως σχηματικά, το καινούργιο μηχανολογικό (και ιδεολογικό) περιβάλλον, που επαναστατικοποίησε κυριολεκτικά αυτό που λέγεται καπιταλισμός. Aπ’ την δεκαετία του ‘80, μιλούσαν για την επερχόμενη “τρίτη βιομηχανική επανάσταση”, το “τρίτο κύμα”, κλπ.

Aυτή η καπιταλιστική επανάσταση, που συνεχίζεται ακόμα, έγινε πάνω στην ίδια βασική ιδέα όπως και οι προηγούμενες, και είχε το ίδιο βασικό αποτέλεσμα. H βασική ιδέα ήταν το πως όλο και περισσότερες γνώσεις, δεξιότητες και σχέσεις, θα μηχανοποιηθούν, έτσι ώστε να ελέγχονται καλύτερα απ’ τα αφεντικά. Tο αποτέλεσμα ήταν ότι δημιουργήθηκαν νέα πεδία (μισθωτής) εργασίας, κι αυτά τα καινούργια πεδία, μαζί με τα παλιά, χάρη στις νέες μηχανές και την γενικευμένη χρήση τους, αύξησαν (και αυξάνουν) θεαματικά την παραγωγικότητα της εργασίας. Mε απλά λόγια, σε ανατολή και δύση, σε βορρά και νότο, οι εργάτες παράγουν προοδευτικά όλο και περισσότερα εμπορεύματα, είτε αυτά είναι πράγματα, είτε είναι υπηρεσίες. Aυτή η αύξηση είναι τρομακτική. Mέσα σε 35 χρόνια, μετρώντας απ’ το 1973 και μετά, παγκόσμια, ο πιο μετριοπαθής υπολογισμός δείχνει ότι η παραγωγικότητα της εργασίας διπλασιάστηκε. Έχουμε βάσιμους λόγους να υπολογίζουμε ότι η πραγματική αύξηση είναι τουλάχιστον τριπλασιασμός. Που σημαίνει: οι εργάτες είναι σε θέση να παράγουν τριπλάσια εμπορεύματα σήμερα σε σχέση με τους ίδιους εργάτες το 1973 [1]. Aυτό σημαίνει έναν παγκόσμιο κατακλυσμό εμπορευμάτων.
Aυτό είναι το ένα σκέλος των κεντρικών εξελίξεων τα τελευταία 35 χρόνια. Tο άλλο σκέλος είναι ότι παντού στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο, δηλαδή στη Bόρεια Aμερική, στην Eυρωπαϊκή Ένωση, στην Iαπωνία, στη Nότια Kορέα, στην Aυστραλία, οι πραγματικοί μισθοί έμειναν καθηλωμένοι ή και μειώθηκαν. Eιδικά μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Yπάρχουν άπειρες στατιστικές μελέτες που το επιβεβαιώνουν αυτό. Ότι, δηλαδή, αυτό που ονομάζεται κόστος εργασίας για τα αφεντικά έχει συμπιεστεί συστηματικά. Oι μισθοί και τα δημόσια έξοδα υγείας, παιδείας και πρόνοιας μειώνονταν συστηματικά επί χρόνια πριν το 2008. Kαι μετά, στο όνομα της “αντιμετώπισης της κρίσης”, ακόμα περισσότερο.
Συνοψίζοντας: εκείνο που θα έπρεπε να ονομάζεται κρίση είναι αυτό το διαρκές άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στο τι παράγουν οι εργάτες και στο τι μπορούν να αγοράσουν / καταναλώσουν. Δεν θα ήταν δυνατόν βέβαια ποτέ, στον καπιταλισμό, το σύνολο των μισθών να αγοράζει / καταναλώνει το σύνολο των εμπορευμάτων! Yπάρχουν τα εμπορεύματα πολυτελείας, που προορίζονται για τις ελίτ. Yπάρχουν επίσης οι μηχανές παραγωγής, που αγοράζονται απ’ τα εργοδότες. Όμως υπάρχουν πάρα πολλά εμπορεύματα, είτε πράγματα είτε υπηρεσίες, που προορίζονται για ευρεία κατανάλωση, δηλαδή για τους μισθωτούς.
Kαι η ψαλίδα μεγάλωνε διαρκώς εδώ και δυο, δυόμισυ, τρεις δεκαετίες. O λόγος είναι προφανής: τα αφεντικά, με διάφορους τρόπους, πίεζαν τους μισθούς (και τον έμμεσο μισθό) ώστε να τους είναι φτηνότερη η εργασία, για να είναι πιο πετυχημένοι απέναντι στους ανταγωνιστές τους. Tαυτόχρονα όμως αυτή η φτηνότερη εργασία, ήταν όλο και πιο παραγωγική.
Φυσιολογικά, αναπόφευκτα πρέπει να πούμε, θα μεγάλωνε διαρκώς ο όγκος των απούλητων εμπορευμάτων. Kαι το να αυξάνουν τα εμπορεύματα που μένουν απούλητα είναι O ορισμός της κρίσης στον καπιταλισμό. Kανονικά, το ξέσπασμα, η καθαρή εκδήλωση της κρίσης, θα συνέβαινε γι’ αυτόν τον λόγο: διάφορες επιχειρήσεις θα άρχιζαν να κλείνουν επειδή δεν θα μπορούσαν να πουλήσουν την παραγωγή τους· οι απολύσεις όμως θα μείωναν την γενική καταναλωτική δυνατότητα, οπότε θα έκλειναν και άλλες… Kαι ούτε καθ’ εξής. Aυτό είναι πολύ πιθανό ότι θα συνέβαινε κάποια στιγμή μέσα στη δεκαετία του 1990. Όμως τ’ αφεντικά για να αποφύγουν κάτι τέτοιο, για να κερδίσουν χρόνο, προχώρησαν σε κάθε διαθέσιμο τρικ. Kαι έτσι έδωσαν τέρμα γκάζι στο κόλπο της κατανάλωσης – με – δανεικά.
Tι έκαναν δηλαδή; Aυτά που έκοβαν απ’ τους μισθούς τα δάνειζαν στους μισθωτούς, ώστε να συνεχίζεται η όποια κατανάλωση. M’ αυτόν τον τρόπο βέβαια έκαναν κάτι οξύμωρο, και το ήξεραν πάρα πολύ καλά. Γιατί τα δανεικά θα ξεπληρώνονταν με μελλοντική εργασία· για να γίνει η κατανάλωση εμπορευμάτων που είχαν παραχθεί ήδη. M’ άλλα λόγια το κόλπο των μαζικών δανείων υποθήκευε συνολικά την μελλοντική εργασία, καλώντας του υπηκόους / μισθωτούς να καταναλώσουν, μ’ αυτήν την υποθήκευση, εκείνα που είχαν ήδη παράξει.
Ήταν απόλυτα γνωστό στους κύκλους των ειδικών διεθνώς, ότι μ’ αυτό το κόλπο, η κατάρρευση θα αναβαλλόταν μεν για κάποιο καιρό, αλλά θα ήταν πολύ πιο βίαιη και δραματική όταν θα συνέβαινε. Όμως τ’ αφεντικά δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια περιμένοντας την Hμέρα X. Ξέρετε και ξέρουμε ότι απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 2000 εξαπέλυσαν έναν προληπτικό πόλεμο. Που είχε σκοπό να ενισχυθούν και να γιγαντωθούν οι μηχανισμοί ιδεολογικής χειραγώγησης, επιτήρησης και αστυνομικού ελέγχου πάνω στις κοινωνίες. Έτσι ώστε όταν θα έφτανε η Hμέρα X, να είναι εξοπλισμένοι σαν αστακοί. Kαι αυτό ακριβώς συνέβη και συμβαίνει.
Bρισκόμαστε λοιπόν τώρα σ’ αυτήν την ιστορική περίοδο, όπου αυτό που αναβλήθηκε μέσω του κόλπου των δανεικών, ξέσπασε τελικά. Mε ακόμα πιο οξύ τρόπο. Tο μεγάλο άνοιγμα ανάμεσα στην παραγωγικότητα της εργασίας και στις ανάγκες κερδοφορίας που επέβαλαν τη συστηματική μείωση των μισθών, “έσκασε”…. Kατάλληλα καθοδηγούμενη απ’ τους δημαγωγούς, αυτή η έκρηξη / κατάρρευση, παρουσιάζεται σαν πτώχευση των εργατών: η εργασία δεν χρειάζεται – περισσεύει. Bέβαια, ενδιάμεσα, εμφανίζονται ορισμένες δευτερογενείς συνέπειες της κρίσης , όπως (για παράδειγμα) τα ελλείμματα των δημόσιων προϋπολογισμών και τα κρατικά χρέη (που είναι λέει χρέη όλων μας…) στις Hπα, στην Aγγλία, στην Eλλάδα, στην Pουμανία, στην Bουλγαρία, στην Iρλανδία, στην Iσπανία, στην Πορτογαλία, στην Iταλία, στην Iαπωνία… παντού.
Aλλά πρόκειται για μια συστηματική πλαστογράφηση, όπου πολιτικοί, ειδικοί (οικονομολόγοι), σκέτοι δημαγωγοί και τζογαδόροι, κάνουν διαγωνισμό για το ποιος θα μας αποβλακώσει πιο πετυχημένα. Γιατί πρώτα άρχισαν να βουλιάζουν οι τράπεζες (επειδή αυξανόταν το μέγεθος των απλήρωτων δανεικών, ειδικά προς τους μισθωτούς). Ύστερα έτρεξαν τα κράτη να σώσουν τις τράπεζες, κρατικοποιώντας τα χρέη τους· κι έτσι τα χρέη έγιναν “όλων μας”. Kαι τώρα οφείλουμε να τα “πληρώσουμε” – αλλά αυτό είναι σύννεφο καπνού. Eκείνο που απαιτούν από όλους εμάς, τους εργάτες, σ’ όλο τον κόσμο, είναι να γίνουμε ακόμα φτηνότεροι.
Πρέπει να πούμε εδώ πως δεν είναι πρώτη φορά που ξεσπάσει τέτοια κρίση, με τις αιτίες που εξηγήσαμε. Kαι το προηγούμενο μεγάλο ξέσπασμα τέτοιου είδους κρίσης, εκείνο της δεκαετίας του 1930, είχε ακριβώς τις ίδιες αιτίες, την ίδια μέθοδο να κουκουλωθεί / καθυστερήσει, και τα ίδια αποτελέσματα. Tότε, επειδή πάλι είχε ανοίξει πολύ η ψαλίδα ανάμεσα στα τότε καταναλωτικά εμπορεύματα (ψυγεία, καλλυντικά, αυτοκίνητα, έτοιμα ρούχα, κλπ κλπ) και στους μισθούς και το τι μπορούσαν να αγοράσουν, ήταν που εφευρέθηκε η πώληση / αγορά με δόσεις. Kαι με γραμμάτια. Στις Hπα, στην Aγγλία, στη Γαλλία, αυτό το είδος πωλήσεων είχε γενικευτεί μεταξύ των τότε μισθωτών, και σήμαινε το ίδιο πράγμα: η μελλοντική εργασία τους και οι μελλοντικοί τους μισθοί θα ξεχρέωναν την αγορά / κατανάλωση πραγμάτων που είχαν παραχθεί πριν. Kαι εκείνα που θα παράγονταν απ’ αυτήν την μελλοντική εργασία ποιός θα τα αγόραζε άραγε αφού αυτή θα ξεπλήρωναν ακόμα τις παλιές αγορές τους; Kανένας – όπως και τώρα. Kανείς δεν θα τα αγόραζε, κι έτσι μέρα με την ημέρα, μέσα στην δανεική καταναλωτική ευδαιμονία, πλησίαζαν κοντύτερα στο χείλος του γκρεμού. Kάποια Παρασκευή του 1929 άρχισε η κατάρρευση: το χρηματιστήριο ήταν η συμβολική αρχή. Tο ουσιαστικό πρόβλημα βρισκόταν στο ότι ήταν αδύνατο πλέον να συνεχίζει η παραγωγή και η κατανάλωση με εκείνους τους όρους. Ή οι εργάτες θα επαναστατούσαν κοινωνικοποιώντας τα μέσα παραγωγής, ή….
Tο ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Πέρασε μια ορισμένη περίοδος, διεθνώς, δεκαπέντε ή είκοσι χρόνια, όπου το χάσμα ανάμεσα στην παραγωγικότητα της εργασίας και στην αμοιβή της κουκουλωνόταν με τα δανεικά. Πέρασαν πολλά χρόνια περίοδος όπου η εργατική συνείδηση και ο ταξικός ανταγωνισμός έμοιαζε με ανέκδοτο. Kαι όπου ο μικροαστισμός ήταν στις δόξες του. Για να καταλήξουμε στην κατάρρευση. Όπου η εργασία, αυτή η εξαιρετικά υψηλής παραγωγικότητας εργασία, εμφανίζεται, παρουσιάζεται σα να είναι εντελώς άχρηστη. Oι απολύσεις αυξάνονται διαρκώς, η ανεργία καλπάζει, μαζί της η φτώχια βέβαια, μισθοί και συντάξεις κλαδεύονται σα να είναι φυτά… κι όλα αυτά γιατί; Eπειδή είναι μεν διαθέσιμη άφθονη εργασία, αλλά τ’ αφεντικά μη έχοντας κάτι να φοβηθούν, τη θέλουν σχεδόν τσάμπα. Για να πολεμήσουν τους ανταγωνιστές τους με μέσο το μικρότερο κόστος…
Πρέπει να κάνουμε εδώ μια στάση, για να απαντήσουμε προκαταβολικά σε δύο πιθανές απορίες ή και ενστάσεις. Πρώτον, αυτό που περιγράφουμε σα βασική αντινομία και σαν πραγματική αιτία της κρίσης είναι αληθινό (και ένας αληθινός παραλογισμός) ή μήπως είναι μια αυθαίρετη ιδέα, που μπήκε στο μυαλό μας και θέλουμε να πείσουμε κι άλλους; Kαι δεύτερον, αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε γιατί όλοι μιλούν για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτό;
Λοιπόν, πράγματι, είναι ένας παραλογισμός, ένας παραλογισμός αληθινός, ένας παραλογισμός κα-πι-τα-λι-στι-κό-τα-τος! Όποιος έχει δουλέψει στη ζωή τους έστω για έξι μήνες τον έχει ζήσει – αλλά ίσως δεν έχει σκεφτεί πόσο μακριά πάει. Kάθε εργοδότης, είτε έχει 2 εργάτες / υπαλλήλους είτε έχει 2000 εργάτες / υπαλλήλους, θέλει να τους πληρώνει όσο το δυνατόν λιγότερο, για να έχει όσο το δυνατόν λιγότερα έξοδα, και να μπορεί είτε να έχει μεγαλύτερη κέρδη είτε, ρίχνοντας λίγο τις τιμές, να πετάξει τους ανταγωνιστές του στα σκοινιά. Aυτό είναι κοινότυπο. Mόνο που δεν το θέλει και δεν το κάνει ένας και μοναδικός εργοδότης! Tο κάνουν όλοι μαζί.
Λοιπόν: κάθε εργοδότης θέλει οι μισθοί που πληρώνει αυτός να είναι όσο το δυνατόν μικρότεροι, θέλει όμως ταυτόχρονα όλοι οι υπόλοιποι εργάτες / μισθωτοί να έχουν αρκετά λεφτά για να αγοράζουν τα δικά του εμπορεύματα. E, επειδή όμως αυτό το κάνουν όλοι, επειδή έτσι πιστεύουν ότι θα αντιμετωπίσουν τους αντιπάλους τους, το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι οι μισθοί πέφτουν, και ταυτόχρονα όλοι οι εργοδότες βρίσκονται μπροστά σε μια μειούμενη “δεξαμενή αγοραστών”! Tην οποία παλεύουν όλο και σκληρότερα να κερδίσουν. Πώς; Mειώνοντας ακόμα περισσότερο το κόστος εργασίας, ο καθένας για πάρτη του. Mπας και με λίγο φτηνότερα εμπορεύματα εξουδετερώσει ξανά τους ανταγωνιστές του… και ούτω καθ’ εξής. Eίναι πράγματι παράλογο, αλλά για τον καπιταλισμό αυτό είναι ο χρυσός κανόνας: να πολεμούν τ’ αφεντικά μεταξύ τους πατώντας πάνω στους εργάτες τους. Στην τωρινή φιλολογία, το ακούμε ξανά και ξανά, το πρόβλημα είναι “η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας”. Πρόκειται για μια διατύπωση έντεχνη, για να μισοκαταλαβαίνουμε το νόημα, αλλά με τρόπο που να κάνουμε το πρόβλημα των αφεντικών δικό μας. “Aνταγωνιστικότητα”, δηλαδή ποιό αφεντικό πουλάει περισσότερο σε βάρος άλλων. “Oικονομία”, δηλαδή καπιταλισμός. Kαι “μας”: όλων μας…
Aυτό συμβαίνει λοιπόν: κάθε αφεντικό θέλει να έχει τους φτηνότερους εργάτες και τους πλουσιότερους πελάτες – που όμως είναι οι εργάτες άλλων αφεντικών, οπότε κι αυτοί δεν έχουν λεφτά… Oπότε κάθε τόσο ξεσπάσει μια κάποια κρίση. “Mικροκρίσεις” έχουν ξεσπάσει πολλές τα τελευταία 30, 35 χρόνια. Aυτή όμως δεν είναι μικρή. Γιατί συμπυκνώνει το τέλος όλων των μερεμετιών που έγιναν για να ξεπεραστούν οι προηγούμενες, οι πιο μικρές. Eίναι, δηλαδή, μια κορύφωση, μια καθαρή επίδειξη, αυτού που είναι ο καπιταλισμός. Tου πως δουλεύει. Kαι του πως, για να δουλέψει, οργανώνει μεγάλης κλίμακας καταστροφές.
Όσο για την απορία “και γιατί λοιπόν όλοι μιλάνε για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ αυτήν την βασική αιτία;”, εδώ η πραγματικότητα είναι η εξής: μόνο εργάτες θα είχαν κάθε λόγο του κόσμου να βάλουν το δάκτυλο στην πληγή! Γιατί μόνο εργάτες ξέρουν (ή θα μπορούσαν να ξέρουν) πώς έφτασε το πράγμα εδώ. Όλοι οι υπόλοιποι, είτε στελεχώνουν τα μήντια, είτε στελεχώνουν τις κυβερνήσεις, είτε στελεχώνουν τα κόμματα, είτε τα πανεπιστήμια, είτε έχουν οποιαδήποτε άλλη θέση σχετικής εξουσίας δεν έχουν κανένα λόγο να πουν την αλήθεια. Aντίθετα έχουν πολλούς λόγους να την κρύψουν. Nα την κουκουλώσουν. Kαι στο παρελθόν, σε παρόμοιες συνθήκες, το ίδιο συνέβη. Mόνο οι οργανωμένοι εργάτες, είτε σε μαχητικά συνδικάτα είτε στα παλιά κομμουνιστικά κόμματα και στις αναρχικές οργανώσεις, ως την δεκαετία του 1930, είχαν λόγους και ήταν σε θέση να δείξουν τα βρώμικα σωθικά του καπιταλισμού. Δηλαδή αυτήν τη θεμελειώδη αντινομία μεταξύ της κοινωνικότητας της εργασίας, της παραγωγής, της δημιουργίας του πλούτου, και της ιδιωτικότητας της κερδοφορίας, της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.
Όμως αυτό τώρα δεν συμβαίνει. Oύτε στην Eλλάδα ούτε αλλού. Γιατί; Kαι πάλι η απάντηση δεν βρίσκεται σε κάποια συνωμοσία. H απάντηση είναι εντελώς ιστορική. Eπί πολλές δεκαετίες τα συνδικάτα και τα κόμματα, όλα τα κόμματα, έγιναν οργανικό μέρος του κράτους. Δέθηκαν με χίλιους δυο δεσμούς, ανάμεσα στους οποίους οι οικονομικοί είναι εξαιρετικά σημαντικοί. Kαι έμαθαν να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα ανάλογα με τα ιδιοτελή τους συμφέροντα.
Mας είναι εύκολο να καταγγείλουμε την αριστερά, σ’ όλες τις εκδοχές της στην Eλλάδα και διεθνώς, και τα συνδικάτα, γι’ αυτό το χάλι, και θα το κάνουμε. Πρέπει πάντως να θυμόμαστε ότι το να μεταθέτει κανείς τις ευθύνες του σε άλλους δεν είναι ούτε χρήσιμο ούτε αλλάζει τις καταστάσεις. Έχουμε επίσης ευθύνες όλοι, οι χιλιάδες και τα εκατομμύρια των εργατών του κόσμου, ειδικά του “πρώτου” κόσμου, γιατί αποκοιμηθήκαμε γλυκά με τις όποιες δανεικές δυνατότητες καταναλωτισμού, και κλείσαμε τα μάτια στο τραίνο που ερχόταν καταπάνω μας. Σφύριζε αυτό, σφυρίζαμε κι εμείς…. Nομίζαμε ότι μας χαιρετάει….
Λοιπόν, οι ευθύνες της αριστεράς και των συνδικάτων της, είναι διπλή. Πρώτον, επειδή κουκουλώνει σήμερα την πραγματικότητα, πουλώντας εντυπώσεις και συνθήματα. Kαι δεύτερον, επειδή την κουκουλώνει εδώ και δεκαετίες. Eίναι το κλασικό κουκούλωμα της γενικής μικροαστικοποίησης: δεν θέλω να ακούω άσχημα πράγματα, δεν θέλω να δω τι επίκειται, θέλω μόνο να απολαμβάνω το παρόν. E, επί χρόνια, όλοι αυτοί που στα χαρτιά (αλλά μόνο στα χαρτιά όπως αποδεικνύεται) θα έπρεπε ένα μονάχα πράγμα να κάνουν, να επαγρυπνούν και να προειδοποιούν και να προετοιμάζουν οργανωτικά και πολιτικά τους εργάτες, τους μισθωτούς, για την Hμέρα X, που αναπόφευκτα θα έφτανε, όλοι αυτοί λοιπόν κοίταγαν τα μαγαζιά τους. Kαι τις πολιτικές (και άλλες…) δουλίτσες τους. Σαν γνήσιοι επιχειρηματίες. Nα βγάζουν βουλευτές, δημάρχους, προέδρους και γραμματείς στα σωματεία… Nα τακτοποιούν φίλους, συγγενείς -και τις τσέπες τους. Nα κάνουν “αγωνιστική γυμναστική” όποτε τους βόλευε… Kαι, στην ουσία, να στηρίζουν φανερά ή υπόγεια όλες τις βασικές επιλογές των αφεντικών. Mήπως ξέρει κανείς πώς επιβιώνουν τα κόμματα στην Eλλάδα; Όχι, βέβαια, χάρη στα μέλη τους. Aλλά χάρη στις επιχειρήσεις τους, χάρη σε δάνεια απ’ τις τράπεζες, και χάρη στις επιδοτήσεις του κρατικού προϋπολογισμού. M’ άλλα λόγια έχουν ένα κάρο καθημερινούς μπελάδες οι άνθρωποι… Tο ίδιο ισχύει και για τα κομματίδια της αριστεράς, που το μόνιμο όνειρό τους εδώ και δεκαετίες είναι πως θα μεγαλώσουν, πως θα φουσκώνουν, πως θα καμαρώνουν ότι νίκησαν στον Ψ φοιτητικό σύλλογο…
Oπότε, το πιο εύκολο για να συντηρούν την ύπαρξή τους, είναι να ψάξουν να βρουν μια “μορφή του κακού” που απ’ τη μια να είναι βολική για παραμύθια, και απ’ την άλλη να μην ξύνει στα σοβαρά πληγές. Έναν δράκο, ένα θηρίο… Kι αυτή η “μορφή του κακού” βρέθηκε: το δντ, η τρόικα, το μνημόνιο…
Tο 2009 έλεγαν ότι “δεν υπάρχει κρίση”, “η Eλλάδα είναι αλλιώς” και διάφορες τέτοιες σκόπιμες ανοησίες ενώ ήδη απ’ το 2008 διάφοροι σύνδεσμοι αφεντικών αλλά και πολιτικοί μιλούσαν μεταξύ τους, σε συνέδρια, για την κρίση [2]. Στα τέλη του 2009, μετά τις εκλογές, μετρούσαν κέρδη και απώλειες σε ψήφους. Στις αρχές του 2010 η ασχολία τους ήταν να κατηγορούν την κυβέρνηση ότι είπε ψέματα, και ότι υποσχέθηκε πως “λεφτά υπάρχουν”. Mετά την πολιτική συμφωνία με το δντ και την εκτ για “δάνειο σωτηρίας”, την άνοιξη του 2010, βρήκαν το σκιάχτρο το πιασάρικο.

.

Eκείνο που ξέχασαν εντελώς τυχαία να προσέξουν (κι όταν λέμε “να προσέξουν” δεν λέμε για λόγια, από λόγια η αριστερά άλλο τίποτε, μιλάμε για έργα, για πράξεις) ήταν ότι το ελληνικό δημόσιο κλάταρε (κι άρχισε να ψάχνει εναγωνίως για δανεικά) επειδή προσπάθησε να σώσει τις ελληνικές τράπεζες! Που βούλιαζαν και βουλιάζουν για τον ίδιο λόγο που βουλιάζουν οι τράπεζες στις Hπα, στην Aγγλία, στην Iσπανία, στην Iρλανδία, και παντού όπου έπαιξε χοντρά το κόλπο “κατανάλωση με δανεικά”: όλο και περισσότεροι μισθωτοί δεν μπορούν να ξεπληρώσουν τα χρέη τους, και το πράγμα κάνει κύκλους προς τα κάτω.
Όχι μόνο, λοιπόν, όλοι αυτοί δεν ξέρουν τίποτα για την κεντρικότητα που έχει η υποτίμηση της εργασίας στην παρούσα κρίση, αλλά ούτε στον ρόλο των τραπεζών δεν κέντραραν. Aντίθετα, με εντυπωσιακή αλλά κενή περιεχομένου συνθηματολογία, με διάφορα ψέματα (όπως: “η λύση υπέρ του λαού είναι η έξοδος απ’ το ευρώ”) και με κάθε άλλο δημαγωγικό τερτίπι, ροκανίζουν τον χρόνο. Kαι το έχουν πετύχει ως τώρα: είναι τέλος του 2010, η κρίση διεθνώς μετράει τουλάχιστον 2 χρόνια, και έχουμε μετατραπεί όλοι σε ποντίκια που βρυχώνται μια στο τόσο – και τρέχουν πανικόβλητα όλο το 24ωρο.
Mε απλά λόγια, βάζοντας σα στόχο πρώτης γραμμής δντ, εκτ, τρόικα, μνημόνιο κλπ, όλοι οι σωτήρες μας προσπαθούν να μας κάνουν να αντιδράσουμε ως εξής: κάποιος μας κολλάει ένα όπλο στο κεφάλι, κι εμείς πρέπει να λέμε “γαμώ τον Colt, τον Smith και τον Wesson”! Kαι κατά τα άλλα, παραλυσία! Δυστυχώς, μέσα σ’ όλον αυτόν τον χαμό, φουντώνει και πάει ο καημός για την “εθνική οικονομία”! Πρέπει να σκεφτόμαστε γι’ αυτήν – λένε οι σωτήρες μας. Πρέπει να σκεφτόμαστε τι είναι το καλύτερο για τον “εθνικό” ελληνικό καπιταλισμό. Διάφοροι μάλιστα αριστεροί σωτήρες το λένε πια έξω απ’ τα δόντια: για να σωθεί ο εθνικός ελληνικός καπιταλισμός πρέπει ο λαός να πληρώσει το …αναπόφευκτο κόστος!!.. “Aναπόφευκτο”…
η συνέχεια και όλο το κείμενο ΕΔΩ
Εδώ σε μορφή pdf .

Από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ

Στα γήπεδα της πολιτικής

Δεν θα το πιστέψει κανείς, αλλά είναι αλήθεια: για το σχόλιο της περασμένης Τρίτης, που ήταν μια απάντηση στα όσα συνεχίζει να υποστηρίζει υπέρ των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ο εμπνευστής τους βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Γ. Λιάνης, έλαβα όσες συγχαρητήριες επιστολές δεν είχα λάβει καθ' όλη τη διάρκεια της αντιολυμπιακής μου καμπάνιας, δηλαδή από το 1996 μέχρι την έναρξη των Αγώνων!
ΚΟΙΝΗ συνισταμένη σχεδόν όλων αυτών των επιστολών, το «εσύ καλά τα έλεγες από τότε, αλλά εμείς δεν ακούγαμε - ίσως και γιατί μέσα στον καταιγισμό της ολυμπιακής προπαγάνδας, η δική σου άποψη δεν βρήκε τον χώρο που της άξιζε».
ΜΑΛΙΣΤΑ... Μοιάζει με «μετά θάνατον αναγνώριση», αν και -ως εκ θαύματος- παραμένω ζωντανός, αλλά εκείνο που ασφαλώς έχει μεγαλύτερη σημασία είναι ότι οι Ελληνες μιλάνε ανοιχτά πια για την ισοπεδωτική προπαγάνδα που σ' εκείνες τις κρίσιμες στιγμές έστειλε τη λογική περίπατο...
ΕΧΩ πάνω από 10 χρόνια στα χέρια μου ένα χαρτί που αποκαλύπτει από πού και με ποιον τρόπο εκπορεύτηκε εκείνη η προπαγάνδα και πώς εν τέλει η χώρα, στην πορεία της προς το 2004, βίωσε έναν ιδιότυπο φασισμό, με αποκλεισμούς, διώξεις, προπηλακισμούς και συλλήψεις των φορέων της αντίθετης άποψης.
Ο ΤΙΤΛΟΣ του εγγράφου, που εξεδόθη στις 26 Φεβρουαρίου 1997, από την κυρία Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, είναι «Πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κριτική, η στάση μας και η στρατηγική επικοινωνίας» και πρόκειται για ένα γκεμπελικό κατασκεύασμα, το οποίο στο πιο χαρακτηριστικό του σημείο λέει τα εξής: «Θα πρέπει να αποφεύγεται κάθε ενέργεια που θα ενίσχυε την κριτική, δίνοντάς της την ευκαιρία να προβάλλει επιχειρήματα στην κοινή γνώμη τα οποία σε άλλη περίπτωση θα έμεναν σε περιορισμένο κύκλο». Και πιο κάτω, με ακόμα μεγαλύτερη σαφήνεια: «Δεν πρέπει να διαμορφωθούν προϋποθέσεις προβολής των επιχειρημάτων που αντιτάσσονται στην υποψηφιότητα»!
ΑΥΤΗ ήταν η επίσημη γραμμή, η οποία πέρασε παντού και πρώτα πρώτα στα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες και τα περιοδικά, με αποτέλεσμα, ενώ για 8 ολόκληρα χρόνια οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν το κυρίαρχο θέμα στην ελληνική κοινωνία, να απουσιάσει από τα Μέσα όχι μόνο η αντίθετη άποψη, αλλά και κάθε γόνιμος προβληματισμός που θα μπορούσε να κάνει τα πράγματα κάπως καλύτερα.
ΕΠΙ της ουσίας η χώρα δέθηκε χειροπόδαρα από μια «ξεδιάντροπα αλαζονική κυρία» (Γιάννα Αγγελοπούλου) και έναν πρωθυπουργό (Σημίτης) που ήταν πολύ μικρός για να επιβάλει αυτό που πίστευε (ότι οι Αγώνες δεν ήταν μέσα στις προτεραιότητες της Ελλάδας).
ΚΑΙ έτσι βάδισε ανεμπόδιστη προς την καταστροφή. Που δεν ήταν μόνο οικονομική, αλλά και (πρωτίστως ίσως) ηθική, με όλα εκείνα τα φοβερά αθλητικά καμώματά μας να περνούν στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας επικαιρότητας! Και φυσικά τη μίζα και τη συνδιαλλαγή να καταγράφουν νέα «ιστορικά υψηλά», μεγαλύτερα και από εκείνα του '99, όταν με τις ευλογίες και την προτροπή της κυβέρνησης συνετελέσθη, στην ψύχρα, η πιο εγκληματική αναδιανομή πλούτου στην Ιστορία της χώρας.

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΔΙΟΔΙΩΝ ΑΥΡΙΟ

Αύριο, 3:00 μ.μ.  ΣΤΟΥΣ ΧΑΡΑΤΣΟΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΟΥΣ ΣΤΑΘΜΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΑ

 

-Άνοιγμα διοδίων Ελευσίνας στις 3μμ (εν συνεχεία ανοίγουμε την Αττική Οδό)
-Άνοιγμα διοδίων Αφιδνών στις 4μμ
-Άνοιγμα διοδίων Θήβας στις 3μμ
-Άνοιγμα διοδίων Μώλου στις 3μμ
-Άνοιγμα διοδίων Κοζάνης στις 4μμ
-Άνοιγμα διοδίων Μοσχοχωρίου 12 το μεσημέρι(προσυγκ.Δημαρχείο Βόλου στις 11:20πμ)
-Άνοιγμα διοδίων Μακρυχωρίου 3μμ
-Διόδια Τραγάνας 4μμ
-Διόδια Μαλγάρων, προσυγκέντρωση στο αγ. Βενιζέλου 12:30μμ

-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΔΙΟΔΙΑ-ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ
-ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΔΡΟΜΟΙ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΧΩΡΟΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

http://epitropesdiodiastop.blogspot.com/
www.oxidiodia.gr
Eπιτροπές Αγώνα Κατοίκων Πολιτών και Εργαζομένων-Πανελλαδικό Συντονιστικό

Με αφορμή τα 20 χρόνια από την πολιτική δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα

Ήταν και πάλι τέτοιες μέρες, τέλος διακοπών Χριστουγέννων, πριν 15* χρόνια. Μόλις χθες δηλαδή…ιστορικά. Στα σχολεία όμως δεν επικρατούσε ησυχία, η κοινωνία έβραζε υπόκωφα. Είχαν προηγηθεί οι καταλήψεις των εργοστασίων, των «προβληματικών». Στην Πάτρα, η Πειραϊκή-Πατραϊκή είχε γίνει από την άνοιξη του 1990 ένα ιδιότυπο κέντρο αντίστασης και αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της ΝΔ του Μητσοτάκη. Πολύμηνος αγώνας, σκληρός. «Ή όλοι ή κανένας» έγραφε το πανό στην πύλη του εργοστασίου της Πάτρας, απαντώντας στις μαζικές απολύσεις και τα σχέδια συρρίκνωσης. Ο ραδιοφωνικός σταθμός των απολυμένων της Πατραϊκής «Αλληλεγγύη» έφερνε στα σπίτια και τα καφενεία το μήνυμα του αγώνα, τη μουσική της αντίστασης. Και όταν ο πολύμηνος αγώνας των εργατών και των υπαλλήλων έφτασε σε καμπή, σαν φυσική συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι μαθητές και φοιτητές.
Ο τότε Υπουργός Παιδείας του Μητσοτάκη, Βασ. Κοντογιαννόπουλος (σημερινός βουλευτής του ΠΑΣΟΚ), παίρνοντας και αυτός τη σκυτάλη των αντιλαϊκών μέτρων, προσπάθησε να κάνει άλλη μια αντιδραστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (σαν αυτές που επιχείρησαν αργότερα ο Αρσένης, ο Γιωργάκης Παπανδρέου κλπ). Τον Νοέμβριο του ΄90 ξεκίνησαν οι πρώτες συνελεύσεις, πρώτα στα ΤΕΙ της περιφέρειας, μετά στις σχολές των ΑΕΙ. Μαζικές γενικές συνελεύσεις, συντονιστικά σχολών, συντονιστικά πόλεων, πανελλαδικά συντονιστικά στην Αθήνα για τον συντονισμό και την κλιμάκωση του αγώνα. Οι καταλήψεις άρχισαν στα μέσα Νοέμβρη, μέρες πολυτεχνείου περίπου, πρώτα στην επαρχία. Αρχές Δεκέμβρη τα περισσότερα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας ήταν κατειλημμένα. Το αίτημα ένα: να αποσυρθεί το αντιδραστικό πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου. Και τότε με μορφή χιονοστιβάδας ξεκίνησαν οι μαθητές. Ένα-ένα τα σχολεία έκλειναν. Χιλιάδες μαθητές, σε κάθε γωνιά της χώρας έγραψαν τη λέξη ΚΑΤΑΛΗΨΗ στις πόρτες των σχολείων τους. Μια πραγματική έξαρση, με συνελεύσεις και καταλλειμένα σχολεία σε κάθε χωριό, κωμόπολη και μεγάλη πόλη.
Τα κοινά συντονιστικά προσπάθησαν και έδωσαν ένα γενικό πλαίσιο αγώνα που αποτυπώθηκε στις κεντρικές ανακοινώσεις των κατά τόπους Συντονιστικών επιτροπών καταλήψεων μαθητών-φοιτητών-σπουδαστών. Το πρώτο πανελλαδικό συλλαλητήριο πραγματοποιήθηκε στις 14 Δεκέμβρη με μια τεράστια διαδήλωση από τα Προπύλαια στο Υπουργείο Παιδείας, και είσοδο-κατάληψη του κτιρίου του ΥΠΕΠΘ από χιλιάδες φοιτητές. Το δεύτερο Πανελλαδικό συλλαλητήριο στις 18 Δεκεμβρίου 1990 ακόμα πιο μαζικό, με συγκλονιστική ζωντάνια και πάθος των μαθητών. ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Κυβέρνηση και Υπουργείο Παιδείας περιμένουν εκτόνωση λόγω εορτών. Μα αρκετές καταλήψεις, τόσο στις σχολές ΑΕΙ-ΤΕΙ , όσο και σε πάρα πολλά Λύκεια συνεχίζονται στις διακοπές των Χριστουγέννων. Οι μηχανισμοί ανησυχούν, κινούνται προς την καταστολή. Η γραμμή τους: να ανοίξουν τα σχολεία με κάθε τρόπο!. Συσκέψεις και εγκύκλιοι του ΥΠΕΠΘ προς τους διευθυντές των σχολείων δίνουν οδηγίες για κατασταλτικά μέτρα. Να κοπούν οι αλυσίδες και τα λουκέτα στις πόρτες των σχολείων. Να παρθούν απουσίες έστω και στο πεζοδρόμιο του κάθε σχολείου. Να γίνουν «συστάσεις» στους γονείς των καταληψιών μαθητών. Ταυτόχρονα ετοιμάζεται το σχέδιο των «αγανακτισμένων πολιτών», γονείς και «γονείς» που θα κάνουν φασαρίες και επεισόδια έξω από τα σχολεία. Τα μέτρα καταστολής εφαρμόζονται από το πρωί της 6ης Ιανουαρίου 1991. Στην Πάτρα τα επεισόδια με αγανακτισμένους πολίτες παίρνουν έκταση. Η απάντηση του κινήματος άμεση και καταλυτική. Επιτροπές περιφρούρησης, κοινά συντονιστικά με φοιτητές-σπουδαστές, ενημέρωση του λαού της πόλης με εξορμήσεις, η ΕΛΜΕ έξω απ΄τα σχολειά. Ο Νομάρχης Αχαΐας Τάγαρης σε συνεργασία με τον κομματικό μηχανισμό της ΝΔ στην πόλη και άλλους μηχανισμούς, κινητοποιεί ομάδες τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ (τους λεγόμενους «Κένταυρους» που φτιάχτηκαν σαν ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ επί προεδρίας Μεϊμαράκη και Βουλγαράκη, για να μην ξεχνιόμαστε…). Επικεφαλείς των τραμπούκων ο τότε πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Πάτρας και Δημοτικός Σύμβουλος της ΝΔ Γιάννης Καλαμπόκας, και τα γνωστά στελέχοι της ΝΔ και ΟΝΝΕΔ Πάτρας Μαραγκός, Σπίνος, Γραμματίκας και αρκετοί άλλοι.

Προκλήσεις στην αρχή, με αφισοκολλήσεις στα σχολεία της Πάτρας. Οι ΟΝΝΕΔίτες κολλάνε την αφίσα της ΝΔ «λιγότερα λόγια-περισσότερη δουλειά»… Στις 7 Ιανουαρίου τα επεισόδια παίρνουν έκταση σε τουλάχιστον 5 σχολικά συγκροτήματα της πόλης. Στις 8 Γενάρη από το πρωί το σχέδιο της κυβέρνησης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Απουσίες στα πεζοδρόμια, αγανακτισμένοι «πολίτες» κυνηγούν μαθητές και χειροδικούν, διευθυντές σχολείων απειλούν. Το κίνημα, οι εργαζόμενοι, ο λαός έξω απ΄ τα σχολεία. Το απόγευμα η ΟΝΝΕΔ Πάτρας ξεκινάει ομαδική «αφισοκόλληση» από το κέντρο της πόλης με στόχο την ανακατάληψη όσων σχολείων γίνεται. Η εντολή είναι να εκδιωχθούν οι καταληψίες μαθητές και να παραδοθούν στους διευθυντές ώστε να ανοίξουν την επόμενη μέρα. Ξύλο και επεισόδια στο Πολυκλαδικό Πάτρας, η πρώτη σύρραξη μεταξύ ΟΝΝΕΔιτών και καθηγητών (τα γραφεία της ΕΛΜΕ βρίσκονται στο κτίριο του Πολυκλαδικού). Οι ΟΝΝΕΔίτες αποχωρούν, συνεχίζοντας προς τα σχολεία στην Τριών Ναυάρχων. Τα ίδια. Μετά προχωρούν προς το 3ο Γυμνάσιο-Λύκειο στα Ψηλά Αλώνια. Χωρίς πολλά λόγια επιτίθενται και δέρνουν τους μαθητές. Φτάνουν στο χώρο φοιτητές, δάσκαλοι και σπουδαστές. Δέχονται και αυτοί επίθεση, με ιδιαίτερη βιαιότητα.

Τα ραδιόφωνα της πόλης ενημερώνουν για τα γεγονότα. Κλιμάκιο της ΕΛΜΕ αποφασίζει να μεταβεί στο σχολικό συγκρότημα. Μόλις φτάνει αντικρίζει τραυματισμένους μαθητές και το σχολείο κατειλημμένο από την ομάδα τραμπούκων της ΟΝΝΕΔ. Προσπαθούν να φτάσουν στην πόρτα του σχολείου για να δουν τι συνβαίνει στο εσωτερικό. Τότε δέχονται τη λυσσαλέα επίθεση των ΟΝΝΕΔιτών. Αλυσίδες, λοστοί, καρέκλες κατεβαίνουν στα κεφάλια τους. Και ξαφνικά μια απόλυτη σιωπή. Ένας καθηγητής αιμόφυρτος στο έδαφος, δύο ακόμα αρκετά τραυματισμένοι υποχωρούν. Η κατάσταση του ενός είναι σοβαρή. Μεταφέρεται στο Νοσοκομείο Αγ. Ανδρέας. Ο Νίκος Τεμπονέρας, μαθηματικός, μέλος του ΕΑΜ (Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο) είναι κλινικά νεκρός. Μεταφέρεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Ρίο. Χιλιάδες κόσμος μαζεύεται έξω από το νοσοκομείο Αγ. Ανδρέας. Οι δολοφόνοι διαφεύγουν από την πίσω πλευρά του σχολείου και εξαφανίζονται. Στις 12 το βράδυ μια σιωπηλοί πορεία χιλιάδων ανθρώπων κατεβαίνει από το νοσοκομείο προς την Νομαρχία Αχαίας. Το ανακοινωθέν του νοσοκομείου επιβεβαιώνει τα χειρότερα. Ο Τεμπονέρας είναι νεκρός. Μια πολιτική δολοφονία στις 8 Γενάρη 1991.

Συνθήματα στη Νομαρχία, συνθήματα και καυγάς στην αστυνομική διεύθυνση Αχαίας. «Απόψε σκοτώσαν τον Τεμπονέρα», «ένας στο χώμα χιλιάδες στον αγώνα», «πιάστε τους δολοφόνους».

Οι επόμενες μέρες χαρακτηρίστηκαν από πραγματικές μάχες στους δρόμους της Πάτρας, αλλά και της Αθήνας. Η κηδεία του Νίκου Τεμπονέρα μετατράπηκε σε συλλαλητήριο καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής. Τ ο ίδιο τα μεγάλα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια στην Αθήνα στις 9, 10 και 11 Γενάρη του 1991. Μάχες στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο, την Ομόνοια και σε άλλα σημεία της Αθήνας. Η αστυνομία κάνει εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων και άλλων χημικών. Στην οδό Πανεπιστημίου τα χημικά της ΕΛΑΣ πέφτουν μέσα στο κατάστημα Κ. Μαρούσης με αποτέλεσμα να καούν 4 άνθρωποι στο κτίριο.

Το κίνημα του ΄90-΄91 ποτέ δεν τελείωσε ουσιαστικά. Στα μέσα Γενάρη ήρθε η 1η καταιγίδα της ερήμου, ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Ιράκ. Το πολυνομοσχέδιο αποσύρθηκε μετά την παραίτηση του Κοντογιαννόπουλου και την ανάληψη του ΥΠΕΠΘ από τον Γ. Σουφλιά. Οι αντιδραστική μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση έρχεται και επανέρχεται. Το ίδιο όμως και οι αγωνιστές του κινήματος. Καταλήψεις και χιλιάδες μαθητές στους δρόμους για την αντιδραστική μεταρρύθμιση Αρσένη. Το ίδιο με τα μέτρα Γιωργάκη Παπανδρέου. Μετά οι μάχες του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ το ΄98 στα εξεταστικά κέντρα. Η παρακαταθήκη έχει στεριώσει. Ο Νίκος Τεμπονέρας ζει και θα ζει στους αγώνες μας. Θα εκδικείται σε κάθε μάχη ενάντια στη συντηρητική πολιτική, σε κάθε προσπάθεια για ανατροπή των νόμων και της κοινω νίας του κέρδους και της αγοράς.

Είναι παρών στις νέες γενιές. Με Πέτρουλα-Λαμπράκη μας οδηγεί.
Όπως διάβασα πρόσφατα και σε ένα άρθρο ανώνυμου αγωνιστή του 90΄91 – οι χιλιάδες ανώνυμοι «καταληψίες» υπάρχουν, δρουν και αγωνίζονται σε πολλούς χώρους, μέτωπα και ζητήματα, ανώνυμα, ουσιαστικά και σιωπηλά…- : «Μα δεν τελείωσε αυτή η ιστορία. Γιατί όλως περιέργως, οι περισσότεροι που διαμαρτύρονταν τότε χωρίς να τον ξέρουν από κοντά αυτόν τον άνθρωπο (Τεμπονέρα) που δολοφονήθηκε πριν 15 χρόνια, του μοιάζουν κάπως. Σαν από αόρατη συμφωνία αυτοί που διαμαρτύρονταν τότε και αργότερα, εργάζονται είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα για κάτι άλλο. Και τηρήθηκαν οι υποσχέσεις που δόθηκαν τότε και οι συμφωνίες δεν γράφτηκαν σε φυλλάδια και μπροσούρες για να ποδοπατηθούν και να ξεφτίσουν.
Είμαστε πάλι εδώ. Εκεί που ξεκινήσαμε. Δεν κάναμε βήμα πίσω. Είναι και αυτό κάτι.»


ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!
Ένας από τους χιλιάδες «αυτόπτες μάρτυρες» του 90-91



ΥΓ: Για την ιστορία, ο δολοφόνος Καλαμπόκας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε ισόβια και στο εφετείο η ποινή του μειώθηκε. Σήμερα, αφού πέρασε κάποια χρόνια στη φυλακή, κυκλοφορεί και πάλι ελεύθερος. Από την υπόλοιποι ομάδα των ΟΝΝΕΔιτών, οι περισσότεροι «τιμωρήθηκαν» με μικρές ποινές κάποιων μηνών φυλάκισης. Όλοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και οι περισσότεροι δουλεύουν σε δημόσιες υπηρεσίες ως «γαλάζια παιδιά»…

*Το κείμενο γράφτηκε πριν 5 χρόνια απο: “ Ένας από τους χιλιάδες «αυτόπτες μάρτυρες» του 90-91″ και πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημεριδα ΣΤάΣΗ πριν ενα χρόνο με τίτλο : ”Με αφορμή τα 19 χρόνια από την πολιτική δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα”

ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!

Οι δυνάμεις της Αριστεράς, πέρα από διαφορές, δίνουν συχνά την εντύπωση ότι το πρόβλημά τους είναι η επικράτηση της μιας έναντι της άλλης! Θεωρείτε ότι μόνο η ηγεσία του ΚΚΕ είναι υπεύθυνη για τον άγονο κατακερματισμό; Μπορεί να αλλάξει το διαιρετικό κλίμα μέσα στο 2011;


Αντιμέτωπα με τη ραγδαία επιδείνωση της ζωής τους λόγω του μνημονίου και του γενικότερου κοινωνικού πολέμου που έχουν κηρύξει μονομερώς οι κυρίαρχες τάξεις, τα λαϊκά στρώματα χρειάζονται την ενότητα δράσης όλων των μαχόμενων, αριστερών δυνάμεων, που αποτελούν σήμερα τον βασικό κορμό της αντίστασης. Όσοι γυρίζουν την πλάτη στον πιο κρίσιμο κοινωνικό πόλεμο των τελευταίων 35 χρόνων για να επιδοθούν στον ενδοαριστερό εμφύλιο ακολουθώντας τη λογική «ο χειρότερος εχθρός είναι ο γείτονας», επωμίζονται τεράστιες, ιστορικές ευθύνες.
Όχι μικρότερες ευθύνες έχουν, ωστόσο, όσοι αντιμετωπίζουν καιροσκοπικά το θέμα της ενότητας, κερδοσκοπώντας πάνω σε μια δημοφιλή λέξη απλώς για να πλαγιοκοπήσουν τους «σεχταριστές».
Οι αριστεροί πολίτες έχουν πικρή εμπειρία από δήθεν «ενωτικές» πρωτοβουλίες, οι οποίες, ακριβώς επειδή δεν στηρίζονταν σε ξεκάθαρες αρχές, στρατηγική αντίληψη και πολιτικούς στόχους, κατέληξαν να ενώσουν την Αριστερά με την… αστική τάξη (βλ. κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα) με τίμημα την πολυδιάσπαση της ίδιας της Αριστεράς.
Σήμερα δεν υπάρχουν στοιχειώδεις προγραμματικές προϋποθέσεις πολιτικής ενότητας της Αριστεράς. Πως είναι δυνατόν, για παράδειγμα, η ηγετική πλειοψηφία του Συνασπισμού, με την φιλο- Ε.Ε. πολιτική της, να ενωθεί σε κοινό πολιτικό μέτωπο με το ΚΚΕ ή/και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έχουν κάθετα αντι-Ε.Ε. πολιτική; Εκείνο που μπορεί ρεαλιστικά να προσδοκά κανείς είναι: Πρώτον, την κοινή δράση σε συγκεκριμένα, ζωτικής σημασίας θέματα αιχμής στο μαζικό κίνημα (ανατροπή του μνημονίου, δημοκρατικές ελευθερίες, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία κλπ). Και, δεύτερον, τη δημιουργία προϋποθέσεων για τη διαμόρφωση ενός νέου, πολιτικού μετώπου των αριστερών, ανατρεπτικών δυνάμεων, κάτι που προϋποθέτει ρήξη και αυτονόμηση από ηγεσίες και δομές που έχουν ξεπεραστεί και θα ξεπερνιούνται ολοένα και περισσότερο από την ταξική πάλη.


-Ποιους θεωρείτε ως τους πλέον κρίσιμους δύο- τρεις προγραμματικούς στόχους για μια αριστερή στροφή στη χώρα το 2011;

Το απολύτως επείγον πρόβλημα της εργαζόμενης πλειονότητας είναι η ανατροπή του μνημονίου και όλων των εξειδικεύσεων και «επικαιροποιήσεων» που το συνοδεύουν, μετατρέποντας σε οδό του μαρτυρίου την καθημερινότητα εκατομμυρίων Ελλήνων. Βεβαίως, ο αντιμνημονιακός λόγος από μόνος του δεν αρκεί, αφού η έξοδος από τον μηχανισμό της τρόικας φέρνει αναπόφευκτα στην πρώτη γραμμή τα μεγάλα ερωτήματα του χρέους και του ευρώ- ζητήματα που θα αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη ένταση τους πρώτους κιόλας μήνες του 2011, με τη διελκυνστίδα για την τέταρτη δόση του δανείου και την αναμενόμενη, ανοιχτή κρίση της ευρωζώνης.

Σ’ αυτό το φόντο, η Αριστερά καλείται να υψώσει τολμηρά τη σημαία μιας άμεσης, εναλλακτικής, ριζοσπαστικής λύσης, με βασικούς άξονες:

•Τη στάση πληρωμών και τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, χωρίς όρους και ποινές, υπό την απειλή της άρνησης πληρωμής του συνόλου του δημοσίου χρέους.


•Την έξοδο από το ευρώ, την ανάκτηση ελέγχου του εθνικού νομίσματος και την αποκατάσταση ελέγχου των συναλλαγματικών ροών.


•Την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και άλλων στρατηγικών επιχειρήσεων υπό λαϊκό έλεγχο.


•Τη ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ της εργασίας, με μοχλό, μεταξύ άλλων, ένα αναδιανεμητικό φορολογικό σύστημα.

Δεν μπορεί να έχει κανείς την αυταπάτη ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου ή μια κυβέρνηση Σαμαρά θα μπορούσε ποτέ να υιοθετήσει παρόμοια μέτρα. Επομένως, βασική προϋπόθεση για μια ριζοσπαστική στροφή όπως την περιγράψαμε είναι η ανατροπή της αθλιέστερης κυβέρνησης μετά τη χούντα των Απριλιανών και η επιβολή αυτών των μέτρων στην όποια αυριανή κυβέρνηση από ένα αναγεννημένο λαϊκό κίνημα, σε περιβάλλον «εργατικής μεταπολίτευσης».


-Μπορεί να υπάρξει προοδευτική και σοσιαλιστική στροφή με το ευρώ και την ΟΝΕ; Αν μια χώρα του ευρώ πρωτοπορεί σε δυνατότητα προοδευτικών και σοσιαλιστικών μετασχηματισμών, θα πρέπει να αναμένει για την προώθησή τους να υπάρξουν συνολικότερες αλλαγές στην Ε.Ε., προκειμένου να αποφύγει την «εθνική απομόνωση»;


Κατά τη γνώμη μου ουδείς, εάν θέλει να είναι ειλικρινής πρώτα απ΄ όλα με τον εαυτό του, δεν πίστεψε ποτέ σε «σοσιαλισμό με ευρώ και ΟΝΕ». Υπήρξαν βέβαια ειλικρινώς ευρωπαϊστές σοσιαλδημοκράτες, που έβλεπαν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως έναν τρίτο δρόμο ανάμεσα στον απολυταρχικό «υπαρκτό σοσιαλισμό» της Ανατολής και την νεοφιλελεύθερη, υπό αμερικανική ηγεμονία Δύση. Η Ενωμένη Ευρώπη ήταν γι αυτούς το διπλό στοίχημα της χειραφέτησης από την Αμερική και της διατήρησης ενός «κοινωνικού κράτους»- με άλλα λόγια ενός πιο ανθρώπινου καπιταλισμού, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Σήμερα, ακόμη κι αυτή η μετριοπαθής φιλοδοξία φαντάζει ξεκάθαρα ουτοπική στο περιβάλλον μιας νέας, γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ξεπερνάει σε μονεταρισμό την Αμερική του Ομπάμα. Στο νέο αυτό φόντο, ο ευρωπαϊσμός φαντάζει δογματικός σαν Χιλιαστική πίστη κι οι οπαδοί της «υπαρκτής Ευρώπης» του 2011 αρχίζουν να θυμίζουν τους οπαδούς της ΕΣΣΔ ή της Κίνας του 1989.

Όσοι προτείνουμε τη ρήξη με την Ε.Ε. και την έξοδο από την ευρωζώνη δεν ισχυριζόμαστε ότι πρόκειται για μια εύκολη λύση, χωρίς οικονομικό τίμημα, κοινωνική αναστάτωση και παροξυσμό των πολιτικών συγκρούσεων. Ωστόσο, οι αμετακίνητοι ευρωπαϊστές που προβλέπουν ότι θα πέσουν πάνω μας όλες οι πληγές των Φαραώ αν φύγουμε από το ευρώ (φυγή κεφαλαίων, γιγάντωση του χρέους, θησαυρισμός των κεφαλαιούχων που θα αγοράσουν κοψοχρονιά τα πάντα στην Ελλάδα κλπ) θα πρέπει να αναλογιστούν ότι μηρυκάζουν απλώς ακριβώς τα τρομοκρατικά επιχειρήματα που επικαλείται πάγια ο αστικός πολιτικός κόσμος και οι κονδυλοφόροι του για να μας πείσουν πόσο μάταιη είναι η ίδια η σοσιαλιστική προοπτική.

Ασφαλώς είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί- ειδικά στην περίπτωση μιας μικρής χώρας την εποχή των πολυεθνικών και του Ίντερνετ- να υπάρξει «σοσιαλισμός σε μία χώρα». Αλλά ούτε μπορεί να υπάρξει «σοσιαλισμός παντού, την ίδια ώρα»! Η ασυμμετρία των ταξικών αγώνων, που αναπτύσσονται στο έδαφος διαφορετικών εθνικών, κοινωνικών σχηματισμών, σημαίνει ότι η αντικαπιταλιστική ανατροπή μπορεί να ξεκινήσει από μία χώρα ή από μικρή ομάδα χωρών, αλλά για να εδραιωθεί και να μακροημερεύσει ως πραγματική, σοσιαλιστική αλλαγή πρέπει να νικήσει σε μια ισχυρή, περιφερειακή και τελικά παγκόσμια κλίμακα.


-Πως εκτιμάτε τη διαδρομή του Αριστερού Βήματος Διαλόγου και Κοινής Δράσης και πως βλέπετε τις προοπτικές του;


Τον Ιούλιο του 2010, το Αριστερό Βήμα ξεκίνησε ως πρωτοβουλία 77 ανθρώπων της ευρύτερης Αριστεράς, κυρίως διανοουμένων, συνδικαλιστών και καλλιτεχνών. Ήταν, τότε, μια κραυγή αγωνίας εν όψει των εξαιρετικά κρίσιμων απειλών για τα δικαιώματα και τον πολιτισμό του κοινωνικού ανθρώπου στην εποχή της μνημονιακής βαρβαρότητας, μια έκκληση συστράτευσης όλων των μάχιμων, αριστερών δυνάμεων έναντι του κοινού εχθρού, η οποία, φυσικά, δεν διέγραφε, ούτε υποτιμούσε τις διαφορές τους.



Έξι μήνες αργότερα, το Αριστερό Βήμα αποτελεί συγκροτημένη πραγματικότητα. Περισσότεροι από 1340 άνθρωποι απ’ όλη την Ελλάδα, μεταξύ των οποίων πολλοί νέοι, έχουν υπογράψει την ιδρυτική του έκκληση, ενώ ομάδες πρωτοβουλίας με ταυτόσημο προσανατολισμό έχουν δημιουργηθεί και δημιουργούνται σε αρκετές πόλεις. Το διεθνές συνέδριο για την οικονομική κρίση και την εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς, που διοργανώθηκε με εξαιρετική επιτυχία στο Πάντειο, οι δύο, μαζικές συγκεντρώσεις της Θεσσαλονίκης, η δημιουργία της ιστοσελίδας και η σημαντική εκδήλωση με τον Σλάβοϊ Ζίζεκ στο ΕΜΠ αποτέλεσαν καρποφόρες πρωτοβουλίες διαλόγου, που κατέδειξαν τη δυναμική της πρωτοβουλίας.


Τα βασικά επιτεύγματα της μέχρι τώρα πορείας μας, που πρέπει να διαφυλαχθούν και να αναπτυχθούν, είναι κατά τη γνώμη μου: Η ανεξαρτησία του Αριστερού Βήματος από όλους τους κομματικούς χώρους της Αριστεράς και η λειτουργία του ως καταλύτη για την ώσμωση μεταξύ τους, σε έναν διάλογο ο οποίος θα διαπερνά όλα τα υπαρκτά ρεύματα του χώρου. Η σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, με συνέπεια λόγων και έργων. Και η λειτουργία του ως γέφυρας μεταξύ των πιο φωτεινών και δημιουργικών στοιχείων της αριστερής διανόησης με τους αγωνιστές των κοινωνικών κινημάτων.

Αναφορικά με τις προοπτικές του Αριστερού Βήματος, πιστεύω ότι χρειάζονται πιο συντονισμένες πρωτοβουλίες όχι μόνο στο πεδίο του διαλόγου και της επεξεργασίας θέσεων, αλλά και της κοινής, μετωπικής δράσης, κάτι που επίμονα ζητάει ο κόσμος της Αριστεράς. Φυσικά, οι μορφές αυτών των πρωτοβουλιών θα είναι διαφορετικές από εκείνες που προσιδιάζουν σε ένα πολιτικό κόμμα ή ένα εργατικό συνδικάτο. Παράδειγμα προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να αποτελέσει η εν εξελίξει πρωτοβουλία, την οποία στηρίζει το Αριστερό Βήμα, για τη δημιουργία επιτροπής με στόχο τον δημόσιο, λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους, στην προοπτική της μερικής ή και ολικής διαγραφής του.

FT: ΣΕ ΒΕΒΑΙΗ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ Η ΕΛΛΑΔΑ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ 2011!

GOLDMAN SACHS: Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΔΙΕΥΡΥΝΘΕΙ!




ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ 2011!

Την ώρα που τα πάντα, σχεδόν σωριάζονται σε Ελλάδα και Ευρωζώνη οι μόνοι ξεχασμένοι εναπομείναντες «αισιόδοξοι» είναι οι αρχιτέκτονες της ελληνικής τραγωδίας, ο Γ. Παπανδρέου και οι Τροϊκανοί νεοαποκιοκράτες!
Είναι χαρακτηριστικό ότι η γερμανική έκδοση των Financial Times πρεβλέπει βέβαιη χρεοκοπία και αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, η οποία μπορεί όπως γράφουν, να επισυμβεί εντός του 2011.
Την ίδια ώρα, ο Ντιρκ Σουμάχερ, senior European economist στην Goldman Sachs, λέει εν ψυχρώ ότι «η κρίση του ευρώ θα συνεχιστεί και θα διευρυνθεί και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης» και ότι πιθανόν να εξαναγκαστούν να περάσουν το κατώφλι του μηχανισμού της τρόικας η Πορτογαλία και η Ισπανία!
Είναι προφανές ότι η Ελλάδα, πριν δει να ολοκληρώνεται μέσα στο 2011 ένα «οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα», οφείλει, με την αφύπνιση και τους αγώνες του ελληνικού λαού αλλά και τη συμπαράταξη της Αριστεράς, να προχωρήσει ταχέως σε μια μεγάλη προοδευτική και σοσιαλιστική ανατροπή, με πρώτο μέλημα την αμφισβήτηση – επαναδιαπραγμάτευση. χωρίς όρους και κηδεμονεύσεις, του χρέους, υπό την απειλή της προσωρινής ή και μόνιμης διακοπής της αποπληρωμής του!


FTD: «Οι αγορές υπολογίζουν σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους»
H ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους σχολιάζεται και σήμερα στον γερμανικό οικονομικό τύπο. Δύο χαρακτηριστικά άρθρα των εφημερίδων Financial Times και Handelsblatt.

«Οι αγορές υπολογίζουν σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους», είναι ο τίτλος σχολίου στη γερμανική έκδοση των Financial Times. Διαβάζουμε: "Εδώ και εβδομάδες οι επενδυτές έμαθαν πια να αποδέχονται στωικά κακές ειδήσεις. Ακόμα και μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους δεν σοκάρει πλέον κανένα. Ούτως ή άλλως αναμένεται." Και ο σχολιαστής Κρίστιαν Κίρχνερ συνεχίζει: "Προπαραμονή Χριστουγέννων ο οίκος αξιολόγησης Fitch υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Πορτογαλίας και ανακοίνωσε ότι θα επανεξετάσει και την αξιοπιστία της Ελλάδας. Την ίδια στιγμή ελληνική εφημερίδα έγραφε ότι η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε ανεπίσημα μια αναδιάρθρωση στην ΕΕ και την ΕΚΤ. Ανήμερα τα Χριστούγεννα ο επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank Τόμας Μάιερ δήλωσε ότι χωρίς αναδιάρθρωση η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να μειώσει το χρέος της. Και αναφερόμενος στην Πορτογαλία την προέτρεψε να ενταχθεί στον μηχανισμό στήριξης για να δώσει τέλος στην αγωνία αφού, όπως τόνισε χαρακτηριστικά, ούτως ή άλλως κάποτε θα το πράξει."

Οι κεφαλαιαγορές δεν δίνουν ωστόσο σημασία στις ειδήσεις αυτές. Η συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ παραμένει σταθερή. Η ψυχραιμία των αγορών οφείλεται στο γεγονός ότι υπολογίζουν σε μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, δηλαδή μια de facto χρεοκοπία του κακού παιδιού του ευρώ: της Ελλάδας. Το μόνο ερώτημα είναι ποια είναι χρονικά η καλύτερη στιγμή ανακοίνωσης της αναδιάρθρωσης; Οι πολιτικές ηγεσίες θέλουν να περιμένουν μέχρι το 2012. Η Ελλάδα θα πρέπει πρώτα να επιδείξει πρόοδο. Ίσως όμως η αναδιάρθρωση να γίνει και το 2011, μια ημερομηνία ίσως και επιθυμητή. Ο λόγος είναι απλός: Τα τριετή ομόλογα του ελληνικού δημοσίου έχουν ήδη επιτόκιο 14%. Τι θα πρέπει να προσφέρει η Ελλάδα στους επενδυτές όταν τα ομόλογα προς πώληση θα αναγράφουν στην ετικέτα «υψηλό ρίσκο αναδιάρθρωσης»;
Προς το παρόν μια αναχρηματοδότηση της Ελλάδας στις διεθνείς αγορές από το 2013 και πέρα μοιάζει σχεδόν αδύνατη. Ακόμα και με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις και χωρίς καν αναδιάρθρωση η Ελλάδα θα βρεθεί το 2014 μπροστά στο υψηλότερο χρέος της. Η ετήσια αποπληρωμή τόκων θα αγγίξει τα 360 δις ευρώ, ενώ το δημοσιονομικό χρέος θα φθάσει το 150% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Όλα αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι η ελληνική οικονομία δεν θα καταρρεύσει μέχρι τότε υπό το βάρος των μέτρων λιτότητας."
Συνεπώς η αναδιάρθρωση όχι μόνο δεν αποτελεί σενάριο τρόμου, αλλά στο τέλος θα ωφελήσει τις αγορές, παρατηρούν οι γερμανικοί Financial Times. Πρώτον διότι τα ομόλογα που λήγουν το 2014 πωλούνται ήδη 20% κάτω από την ονομαστική τους αξία, ενώ τα 15ετή ομολόγα διατίθενται στις αγορές με τιμή 45% κατώτερη της ονομαστικής τους αξίας, καταλήγει ο σχολιαστής Κρίστιαν Κίρχνερ.

Έκδοση έντοκων γραμματίων τον Ιανουάριο

Η εφημερίδα Handelsblatt φιλοξενεί άρθρο με τίτλο: «Η Ελλάδα παραμένει πιστή στις αγορές». Στον υπότιτλο διαβάζουμε: "Η Αθήνα σχεδιάζει για τον Ιανουάριο την έκδοση έντοκων γραμματίων. Η απόδοση των ομολόγων 10ετούς διάρκειας αυξάνεται." Και η γερμανική εφημερίδα επισημαίνει: "Σύμφωνα με την τράπεζα Societé Générale οι επενδυτές φοβούνται μήπως η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να εξοφλήσει εξ ολοκλήρου τα ομόλογα που έχει διαθέσει στις αγορές. Ωστόσο η Αθήνα δεν πτοείται και θα ρίξει στην αγορά τον Ιανουάριο έντοκα γραμμάτια διάρκειας 13 και 26 εβδομάδων, σύμφωνα με τον γενικό διευθυντή του Οργανισμού Διαχείρησης Δημοσίου Χρέους Πέτρο Χριστοδούλου. Με εξαίρεση το Δεκέμβριο η Ελλάδα αναχρηματοδοτείται πλέον στις αγορές κάθε μήνα. Προηγουμένως οι δημοπρασίες εντόκων γραμματίων γίνονταν ανά τρίμηνο. Τον Ιανουάριο η Ελλάδα θα κληθεί να καταβάλει στους επενδυτές έντοκων γραμματίων περισσότερα από 4,5 δις ευρώ."
Επιμέλεια: Στέφανος Γεωργακόπουλος

Υπεύθ. σύνταξης: Σπύρος Μοσκόβου


Ντιρκ Σουμάχερ: Σε καλό δρόμο η Ελλάδα

Συνέντευξη του γερμανού οικονομολόγου στην εφημερίδα Die Welt
Την εκτίμηση ότι η Ελλάδα κινείται σε καλό δρόμο εξέφρασε ο Ντιρκ Σουμάχερ, senior european economist στην Goldman Sachs σημειώνοντας ωστόσο ότι η χώρα θα χρειαστεί ακόμη χρόνο για την ανάπτυξη της οικονομίας της.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Die Welt του Βερολίνου, ο γερμανός οικονομολόγος εμφανίστηκε αισιόδοξος και για τις υπόλοιπες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, παρά τη δύσκολη διαδικασία προσαρμογής των οικονομιών τους.

Για την Ιρλανδία εκτίμησε ότι χρειάζεται μεν 35 δισ. ευρώ για να σταθεροποιηθεί, ωστόσο θεωρεί ότι οι ιρλανδικές τράπεζες έχουν πάρει τα μέτρα τους. Όσον αφορά στην Πορτογαλία εμφανίστηκε επιφυλακτικός για το πόσο θα διαρκέσει η σταθερή ανάπτυξη που καταγράφει «περιέργως» η χώρα.
Ο Σουμάχερ προέβλεψε πάντως ότι η κρίση του ευρώ θα συνεχιστεί και θα διευρυνθεί και σε άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Ως αποτέλεσμα, οι χώρες με δημοσιονομικά ελλείμματα θα πρέπει να πληρώνουν ακριβά την αναχρηματοδότηση του χρέους τους, τόνισε, σημειώνοντας ωστόσο ότι η πολιτική βούληση να γίνει το ευρώ [EUR=X] Σχετικά άρθρα μια επιτυχημένη υπόθεση συνεχίζει να είναι ισχυρή.

«Η χρηματοδότηση της Ελλάδας και της Ιρλανδίας είναι διασφαλισμένη μέχρι το 2013 μέσω του μηχανισμού στήριξης και εν ανάγκη μπορεί να περάσουν το κατώφλι του μηχανισμού η Πορτογαλία και η Ισπανία.»
Ο Σουμάχερ τάχθηκε επίσης ανοιχτά κατά της έκδοσης ευρωομολόγων, εξηγώντας πως πρόκειται για μαζική μεταφορά χρημάτων από μια χώρα σε άλλη χωρίς να συνδέεται με όρους. «Νομίζω ότι η χορήγηση δανείων ανάμεσα σε δύο χώρες είναι καλύτερη από τα ευρωομόλογα», τόνισε.
«Η μεταφορά ρευστού μέσω των ευρωομολόγων θα έκανε το ποτήρι να ξεχειλίσει και στη Γερμανία ιδιαίτερα θα δημιουργούσε αντιευρωπαϊκά αισθήματα με την αιτιολογία ότι δωρίζονται χωρίς λόγο δισεκατομμύρια.»

Το ηφαίστειο της Ιρλανδίας

Το σύνολο των πολιτικών αναλυτών, τόσο στο Δουβλίνο όσο και στις πρωτεύουσες των ισχυρότερων ευρωπαϊκών κρατών, προεξοφλεί σφοδρή κοινωνική θύελλα, μετά την απόβαση των τροϊκανών στο νησί. Αμφίβολο αν επιβιώσει η κυβέρνηση συνεργασίας του κυριότερου αστικού κόμματος, του Φιάνα Φάιλ, με τους Πράσινους.


Σε καμπή ιστορικών διαστάσεων βρίσκεται η Ιρλανδία μετά τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης του Μπράιαν Κάουαν, την περασμένη Κυριακή. Μια συνθηκολόγηση, που οδήγησε τον πάλαι ποτέ «κέλτικο τίγρη» να μπει στο κλουβί του «μηχανισμού διάσωσης» ΕΕ - ΔΝΤ, όπου βρίσκεται και η Ελλάδα, κάτω από τα ανελέητα χτυπήματα των μαστιγίων Γερμανίας και Βρετανίας, των δύο κυριότερων πιστωτών του. Το συλλαλητήριο που επρόκειτο να ξεκινήσει χθες το μεσημέρι στο Δουβλίνο (και το οποίο βρισκόταν σε εξέλιξη όταν έκλειναν αυτές οι στήλες της εφημερίδας) θα αποτελούσε μια πρώτη ένδειξη του κοινωνικού βαρόμετρου.

Το σύνολο των πολιτικών αναλυτών, τόσο στο Δουβλίνο όσο και στις πρωτεύουσες των ισχυρότερων ευρωπαϊκών κρατών, προεξοφλεί πάντως σφοδρή κοινωνική θύελλα, από την οποία είναι αμφίβολο αν θα επιβιώσει η κυβέρνηση συνεργασίας του κυριότερου αστικού κόμματος, του Φιάνα Φάιλ, με τους Πράσινους. Η λαϊκή κατακραυγή είναι εκκωφαντική στο νησιωτικό έθνος των έξι εκατομμυρίων κατοίκων, που συνεχίζει να διατηρείται διχασμένο από τον ιμπεριαλισμό, καθώς η Βόρεια Ιρλανδία αποτελεί την πρώτη και τελευταία αποικία του γηραλέου βρετανικού λέοντα.

Το γεγονός αυτό έχει ως συνέπεια το κοινωνικό ζήτημα να διαπλέκεται άρρηκτα με το εθνικό, προσδίδοντας τεράστια ευρύτητα και δυναμισμό σε έναν κοινωνικά ριζοσπαστικό αντιιμπεριαλισμό. Η ουδετερότητα της Ιρλανδίας και η μη ένταξή της στο ΝΑΤΟ αποτελούν θέματα - ταμπού για την κοινή γνώμη, ενώ ενδεικτική ήταν και η καταψήφιση της συνθήκης της Λισσαβόνας στο πρώτο δημοψήφισμα, παρότι το σύνολο των πολιτικών κομμάτων –εκτός από το αριστερό, εθνικιστικό κόμμα Σιν Φέιν, πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ– είχαν ταχθεί υπέρ της επικύρωσης, όπως είχαν πράξει οι ενώσεις των καπιταλιστών και τα μεγάλα εργατικά συνδικάτα. Σ’ αυτό το φόντο, η απόβαση των τροϊκανών, η ένταξη της Ιρλανδίας στο μηχανισμό «διάσωσης» και η αναγόρευση των Στρος - Καν και Τρισέ σε αντιβασιλείς της νήσου βιώνεται από τους Ιρλανδούς ως εθνική προδοσία και ταπείνωση ιστορικών διαστάσεων.

Στο μεταξύ, η Ιρλανδία αποτελεί ενεργό κοινωνικό ηφαίστειο, έστω κι αν αυτό το ηφαίστειο δεν έδωσε μεγάλες εκρήξεις τα τελευταία χρόνια. Μετά τη διάρρηξη της φούσκας στην αγορά ακινήτων, το 2008, η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, προκειμένου να σώσει τις καταχρεωμένες τράπεζες, πήρε μέτρα που ισοδυναμούν με ένα ολόκληρο «μνημόνιο» αλά ελληνικά, έστω κι αν δεν είχε μπει ακόμη στο μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ. Οι μισθοί μειώθηκαν από 8% έως 15% και δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν κατά κύματα, με αποτέλεσμα να συσσωρευθούν 450.000 άνεργοι σε μια εργατική δύναμη που δεν ξεπερνά τα δύο εκατομμύρια. Καταλαβαίνει κανείς τις διαστάσεις της κοινωνικής τραγωδίας που έρχεται, αφού η εφαρμογή του τετράχρονου ιρλανδικού «μνημονίου» (που προβλέπει σε πρώτη δόση μείωση του κατώτατου ωρομισθίου από 8.6 σε 7.6 ευρώ, αυξήσεις φόρων και δρακόντειες μειώσεις κρατικών δαπανών) ξεκινά από μια τόσο προχωρημένη βάση.

Οι τεκτονικές, κοινωνικές πιέσεις απειλούν με κατάρρευση το πολιτικό σκηνικό. Το κυβερνών Φιάνα Φάιλ, το ιστορικό κόμμα του κατεστημένου ιρλανδικού εθνικισμού, βλέπει τη δημοτικότητά του να καταρρέει από το 42% που πήρε στις εκλογές του 2007, στο αξιοθρήνητο, για τα δεδομένα του, 17%, κάτι που θα σήμαινε τη βέβαιη διάλυσή του. Το αίτημα του Σιν Φέιν για παραίτηση της κυβέρνησης και πρόωρες εκλογές είναι παλλαϊκό. Ωστόσο ο Κάουεν, υπακούοντας στις διαταγές των πιστωτών του, αποφάσισε να πιει μέχρι την τελευταία σταγόνα το πικρό ποτήρι του εξευτελισμού και να περάσει από τη Βουλή τον προϋπολογισμό του κοινωνικού πολέμου στις 7 Δεκεμβρίου, προτού προκηρύξει εκλογές, τον Ιανουάριο. Αν τα καταφέρει ή όχι παραμένει αμφίβολο, καθώς οι υποψήφιοι αντάρτες του κόμματός του είναι πολλοί και, πιθανότατα, θα λάβουν τις τελικές αποφάσεις τους ανάλογα με τη δυναμική του κοινωνικού κινήματος.
Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις αντιπροσωπεύουν μια ιστορική πρόκληση για την ιρλανδική Αριστερά. Το Σιν Φέιν, η μόνη ιστορική δύναμη με εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο, που δραστηριοποιείται και στη Βόρεια και στην ανεξάρτητη Ιρλανδία, έδειξε άλλη μια φορά ευαίσθητα πολιτικά αντανακλαστικά. Ο πρόεδρός του, Τζέρι Άνταμς, παραιτήθηκε από τη έδρα του στη βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων (εκλέγεται στο Μπέλφαστ, στη Βόρεια Ιρλανδία) και ανακοίνωσε ότι θα κατέβει στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, στην ανεξάρτητη Ιρλανδία. Στις 4 Δεκεμβρίου, το Σιν Φέιν πραγματοποιεί πανεθνικό συλλαλητήριο με ξεκάθαρο στόχο να ρίξει την κυβέρνηση, πρόγευση του οποίου αποτέλεσε η πολιορκία της Βουλής και η σύγκρουση με αστυνομικές δυνάμεις, την περασμένη Δευτέρα. Το Σιν Φέιν προβάλλει μια γραμμή ανυπακοής στην ΕΕ και σύγκρουσης με την ΟΝΕ και το ευρώ, αν και δεν θέτει άμεσα ζήτημα αποδέσμευσης από την Ένωση – μιλάει για «μια Ιρλανδία των Ίσων», σε μια «Ευρώπη των Ίσων», μια χαλαρή συνεργασία κυρίαρχων εθνών - κρατών.
Σημαντικό ρόλο στο κοινωνικό κίνημα παίζει και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που ιδρύθηκε το 1996 από στελέχη της μαρξιστικής (τροτσκιστικής) τάσης «Μίλιταντ», που εκδιώχθηκαν από το κεντροαριστερό Εργατικό Κόμμα. Με ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα δρα επίσης τόσο στη Βόρεια όσο και στην ανεξάρτητη Ιρλανδία και εκπροσωπείται στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο από τον Τζο Χίγκινς. Αγωνίζεται για την ανατροπή της κυβέρνησης «από τα κάτω» και για την επιβολή ενός προγράμματος μεταβατικών, αντικαπιταλιστικών διεκδικήσεων, αν και επίσης δεν μιλάει για έξοδο από το ευρώ ή την ΕΕ, ρίχνοντας το σύνθημα για «Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Ευρώπης».
Σε κάθε περίπτωση, η συγκυρία οδηγεί σε επιτάχυνση της οικονομικής κρίσης και της κοινωνικής σύγκρουσης ακριβώς στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία), στις οποίες η Αριστερά έχει τη μεγαλύτερη πολιτική ισχύ και πλούσιες επαναστατικές παραδόσεις. Αυτή η «σύμπτωση» τείνει να αναδείξει τις εν λόγω χώρες σε αδύνατους κρίκους της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο.

Πηγή: ΠΡΙΝ


ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Π.ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ ''ΕΘΝΟΣ'' ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤΟΝ Π.ΤΣΟΥΤΣΙΑ

EΡΩΤΗΣΗ : Γιατί είναι ασύμβατη η προοδευτική αλλαγή στο πλαίσιο της ΟΝΕ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης;


Π.ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ :Προοδευτικοί και σοσιαλιστικοί μετασχηματισμοί σε μια χώρα της ευρωζώνης δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τα ακραία νεοφιλελεύθερα μονεταριστικά δόγματα που κυριαρχούν στο πλαίσιο του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η ΕΕ εξελίχθηκε με τις αλλαγές στις Συνθήκες της, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’90, σε ένα γερμανικής κατασκευής εξάμβλωμα, όπου όλα είναι θεσμικά παραδομένα στους τραπεζίτες και στις αγορές. Το ευρώ, ιδιαίτερα, δεν είναι απλώς ένα ενιαίο νόμισμα. Στην ουσία συγκροτήθηκε, στο πλαίσιο της ΟΝΕ, ως ένας μηχανισμός υπέρ των πιο ισχυρών χωρών, ο οποίος διευρύνει τις αποκλίσεις, τις ανισότητες και τις ανισορροπίες στην ευρωζώνη. Ιδιαίτερα μέσα στη σημερινή καπιταλιστική κρίση, το ευρώ εξελίσσεται σε μηχανισμό καταρρεύσεων των χωρών της περιφέρειας.
Μια χώρα που θέλει να ακολουθήσει ένα νέο προοδευτικό, σοσιαλιστικό δρόμο χρειάζεται μια νομισματική πολιτική που να ευνοεί την ανάπτυξη, την παραγωγική ανασυγκρότηση και την απασχόληση. Χρειάζεται τον έλεγχο στην κίνηση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Είναι απαραίτητο να προχωρήσει στον δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος για τον επαναπροσανατολισμό του. Στον δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο και ανασυγκρότηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας. Στην αποεμπορευματοποίηση κρίσιμων κοινωνικών αγαθών. Στη δημόσια παρέμβαση για τη στήριξη κλάδων της οικονομίας και κοινωνικών προσανατολισμών.
Ολα αυτά και πολλά άλλα είναι ασυμβίβαστα με το καθεστώς που διέπει το ευρώ, την ΟΝΕ αλλά σε δεύτερη φάση και την Ευρωπαϊκή Ενωση και το οποίο γίνεται όλο και χειρότερο. Θα προσέθετα, μάλιστα, ότι βρίσκονται σε ευθεία σύγκρουση μαζί τους!

EΡΩΤΗΣΗ : Αλλος δρόμος δεν υπάρχει παρά μόνο η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ : Μέσα στο «ευρώ», αλλά και σε σημαντικό βαθμό μέσα στην Ε.Ε., μία προς μία, οι περιφερειακές χώρες εξωθούνται στην εξάρθρωση, την κατάρρευση και τη «μνημονιακή» κηδεμονία της τρόικας.
Μέχρι προχθές μας λέγανε ότι το «μαύρο πρόβατο» ήταν μόνο η «προβληματική» Ελλάδα. Τον δρόμο της Ελλάδας συνέχισε, όμως, η Ιρλανδία, που ήταν το υπόδειγμα των νεοφιλελεύθερων απορρυθμίσεων. Ακολουθεί σύντομα η Πορτογαλία και ίσως η Ισπανία! ­­Δυστυχώς, εναλλακτικός δρόμος πέραν της τρόικας, των επ’ αόριστον «μνημονίων» και του φρικτού καθεστώτος της «ελεγχόμενης πτώχευσης» που προετοιμάζει η Γερμανία, δεν φαίνεται να υπάρχει, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για όλες τις χώρες της περιφέρειας εντός της ευρωζώνης και σε ένα δεύτερο χρόνο εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης!
Δεν μπορεί κάποιοι να είναι αντίθετοι με τρόικα-μνημόνιο και από την άλλη να μην αμφισβητούν την ΟΝΕ, το ευρώ και το νεοφιλελεύθερο ιερατείο που λέγεται ΕΕ!
Η υπέρβαση του μνημονίου και της τρόικας ή θα είναι προοδευτική και σοσιαλιστική ή θα είναι ψευδεπίγραφη και δεν θα υπάρξει! Και για να είναι προοδευτική και σοσιαλιστική πρέπει να βρίσκεται σε σύγκρουση με το ευρώ, την ΟΝΕ και τελικά την Ευρωπαϊκή Ενωση!

EΡΩΤΗΣΗ : Μπορεί η χώρα μας εκτός ΕΕ με μόνο «όπλο» τη δραχμή;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ : Η χώρα μας με τα μόνα όπλα που μπορεί να πορευτεί μέσα σε αυτή την κρίση είναι τα «όπλα» των νέων προοδευτικών και σοσιαλιστικών λύσεων. Το νόμισμα κάθε χώρας δεν είναι «φετίχ». Μπορεί να έχει μια χώρα νόμισμα το ευρώ και να πτωχεύσει. Μπορεί να έχει ένα εθνικό νόμισμα και να ευημερεί.
Μια οποιαδήποτε χώρα της ευρωζώνης και όχι μόνο η Ελλάδα, που θα ακολουθήσει προοδευτικούς δρόμους, δεν σημαίνει ότι θα απομονωθεί ή θα οδηγηθεί στην εθνική αναδίπλωση. Κάθε άλλο!
Μια χώρα που θα ανοίξει πρώτη προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προκαλέσει ένα παλιρροϊκό κύμα προοδευτικών αλλαγών και σε άλλες χώρες, που θα ρηγματώσουν, αν δεν ανατρέψουν, την Ε.Ε. για να ανοίξουν καινούργιους δρόμους ευρωπαϊκής συνεργασίας, πέρα από τον μονεταρισμό και νεοφιλελευθερισμό.
Ακόμα, όμως, και αν αυτή η χώρα της ευρωζώνης παραμείνει μόνη, ακολουθώντας προοδευτικές αλλαγές εκτός ευρωζώνης, αυτή η κατάσταση θα είναι πρόσκαιρη και προσωρινή, αφού η σημερινή ευρωζώνη αλλά και η ΕΕ είναι αμφίβολο αν επιβιώσουν, παρά μόνο ως «κοινωνικά και οικονομικά νεκροταφεία» χωρών και λαών και με την οικονομική και κοινωνική «κινεζοποίηση» του Νότου!