19/10/10

Left G700

Δεν ξέρουμε πόσοι από τους αναγνώστες τής περί «ψευτοαριστερών» τριλογίας (που έγινε τετραλογία και σήμερα γίνεται πενταλογία) το σκέφτηκαν και αναρωτήθηκαν, ίσως και με κάποιες «υποψίες», αλλά είναι πολύ χοντρό για να το περάσουμε στο ντούκου: Ποια ήταν η πιο λαμπερή απουσία (μια και στο προηγούμενο post μιλάγαμε γι’ αυτές) απ’ όλη τούτη τη συζήτηση; Ποια πλευρά, ποιο κομμάτι της Αριστεράς έβγαλε μάτια μη εμφανιζόμενη και μη εκπροσωπούμενη ούτε καν από ένα (αριθμός: 1!) μέλος της, οπαδό της ή, έστω, φιλικά προσκείμενο; Η πλευρά του ΚΚΕ, φυσικά. Έτσι λοιπόν, κλείνουμε σήμερα —προς το παρόν— τον σχετικό φάκελο, απευθυνόμενοι σ’ αυτούς τους πολυπληθείς μεν, αόρατους δε φίλους, ουδείς εκ των οποίων μάς έκανε την τιμή να εμφανιστεί εδώ.






Τι έγινε ρε παιδιά; Από την 1η Οκτωβρίου ασχολούμαστε μ’ εσάς. Αφορμή οι απολύσεις στην «Τυποεκδοτική», για τις οποίες έκανε λόγο ακόμα και η Γενική Γραμματέας σας. Φυσικά, κάνατε λόγο κι εσείς. Μεταξύ σας, στις κόβες σας οι οργανωμένοι, στις παρέες σας. Κάναμε κι εμείς, σχεδόν τρεις βδομάδες τώρα, προσπαθώντας να δούμε το ζήτημα από μια ευρύτερη σκοπιά και να πούμε την άποψή μας για κάποιες υπερβολικές και επιπόλαιες επικρίσεις που ειπώθηκαν και γράφτηκαν για το κόμμα σας. Είπαμε τα δικά μας, οι σχολιαστές είπαν κι αυτοί τα δικά τους, σας «τα χώσανε», κάπου «τα χώσανε» και σ’ εμάς, κάπου σας «τα χώσαμε» κι εμείς, κάπου σας υπερασπιστήκαμε (όπως θα κάναμε και για οποιοδήποτε αριστερό κόμμα στη θέση σας, να ’μαστε ξηγημένοι επ’ αυτού) έγινε γενικώς αυτό που λέμε, ένα «μπέρδεμα».





Τι έγινε ρε παιδιά; Πώς και δεν ήρθε κανείς από σας σ’ αυτό το «μπέρδεμα» να πει την άποψή του; Το θεωρείτε «απλό και λελυμένο αφ’ εαυτού», όπως έλεγε κι ένας μαθηματικός μας, καλή του ώρα; Δεν βλέπετε καμία αντίφαση στο γεγονός ότι απολύονται εργαζόμενοι από επιχείρηση ελεγχόμενη από ένα ΚΚ; Δεν νιώθετε καμία υποχρέωση να λογοδοτήσετε (= να δώσετε λόγο, αιτία, εξήγηση) γι’ αυτό; Η Παπαρήγα, η δική σας Γραμματέας, γιατί νιώθει; Μέχρι και στη Βουλή έκανε λόγο τις προάλλες. Εσείς γιατί δεν ακολουθείτε το παράδειγμά της; Μπορεί να μην είσαστε βουλευτές, μπορεί να μην είσαστε υψηλόβαθμα στελέχη, αλλά για να πάρετε τον λόγο εδώ δεν χρειαζόταν τίποτε απ’ όλα αυτά. Κι έπειτα, εδώ δεν έγινε κουβέντα μόνο για τις απολύσεις. Εδώ ακούστηκαν πολλά και διάφορα. Συκοφαντίες; Άντε, να πούμε συκοφαντίες! Γιατί δεν ήρθε κανείς σας εδώ να τις αποκαλύψει και να παραδώσει στην κοινή χλεύη όλων των αριστερών τους συκοφάντες;





Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν μας διαβάζετε; Για να τα λέμε όλα, αυτό είναι ψιλομαλακία και να μη το ξαναπείτε! Μας διαβάζετε και μας παραδιαβάζετε! Όσο καλά το ξέρετε εσείς, άλλο τόσο καλά το ξέρουμε κι εμείς! Εξ άλλου, κάτι τέτοιο θα ήταν ασύμβατο και με τους συσχετισμούς (έτσι δεν το λέτε;). Είστε το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς, σταθερά και αναλλοίωτα, το πιο οργανωμένο, το πιο μαζικό. Λοιπόν;





Τι έγινε ρε παιδιά; Δεν μας καταδέχεστε; Και γιατί δεν μας καταδέχεστε, για να ’χουμε το καλό ρώτημα; Επειδή από τότε που φτιάξαμε αυτό το blog, έχουμε πει σε διάφορες ευκαιρίες ότι μέσα εδώ δεν σηκώνουμε τη σημαία κανενός κόμματος της Αριστεράς, αλλά τις σηκώνουμε όλες μαζί και σε κάθε εκλογές φροντίζουμε αυτό να το δείχνουμε κιόλας με την ίδια πάντα εικόνα; Τι είναι αυτό που σας τυφλώνει και δεν σκέφτεστε ότι μέσα σ’ αυτές τις πολλές κόκκινες σημαίες είναι κι αυτή του δικού σας κόμματος; Τι είναι αυτό που δεν σας επιτρέπει να κάνετε την απλή, απλούστατη σκέψη, έστω και υποθετικά, ότι από εμάς τους πέντε έχετε, από τότε που ψηφίζουμε, δυο ψήφους, βρέξει – χιονίσει; (Μη το δέσετε κόμπο όμως ότι θα εξακολουθήσετε να τους έχετε αν παραταθεί για πολύ αυτή η ξηρασία…).





Τι έγινε ρε παιδιά; Μας θεωρείτε οπορτουνιστές; Μας θεωρείτε «απείθαρχα στοιχεία»; Αντικομματικά; Αντικοινωνικά; Μας θεωρείτε «αποστάτες και προδότες» όπως τον Μπιτσάκη, τη Τζίνα την Πολίτη, τον Χουρμουζιάδη, τον Δεσύλα, τον Θεωνά, τον Παπακωνσταντίνου, τον Τσακνή, τον товариш Яков Федотович Павлов; Ή μήπως μας θεωρείτε κι εμάς «λίγους», που «λύγισαν μπροστά στις δυσκολίες της ταξικής πάλης», όπως ο «δηλωσίας» Πρωτοκαπετάνιος, ας πούμε; Μα εδώ δε βγαίνουν ούτε τα νούμερα! Δεν υπήρχαμε τότε!





Τι έγινε ρε παιδιά; Ως πότε θα συνεχίζετε το ίδιο βιολί; Νομίζετε πως αρκεί να κρατάτε το δοξάρι με το αριστερό χέρι; (Εμείς δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν ότι το κρατάτε με το δεξί). Ωραία, το κρατάτε με τα’ αριστερό. Δεν σας νοιάζει όμως ο σκοπός που βγάζει το βιολί; Δεν σας νοιάζει που με αυτό το σκοπό κάνουν πάρτι οι εχθροί μας;





Τι έγινε ρε παιδιά; Θα έρθετε κάποτε να συζητήσουμε; Τι φοβάστε; Γιατί κρύβεστε; Ελάτε και πάρτε τον λόγο. Εμείς, σε αντίθεση, απ’ ό,τι φαίνεται, μ’ εσάς, και ακούμε και βλέπουμε και στόμα έχουμε. Όμως, για να τα λέμε όλα, εκτός από στόμα, έχουμε και μιλιά. Μπορείτε να το αντέξετε; Γιατί, αν δεν μπορείτε να αντέξετε ούτε καν τη δική μας τη μιλιά, ποιανού μιλιά μπορείτε και τι σκατά κομμουνιστές είσαστε;





Τι θα γίνει ρε παιδιά;

13/10/10

Πορεία αλληλεγγύης στα Ελληνικά Γράμματα







Χιλιάδες εργαζόμενοι και νέοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Γενικής Συνέλευσης των εργαζομένων στα «Ελληνικά Γράμματα», του σωματείου υπαλλήλων βιβλίου-χάρτου Αττικής, της επιτροπής αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στα “Ελληνικά Γράμματα”, του συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων και άλλων εργατικών σωματείων και συλλογικοτήτων και συμμετείχαν στην κινητοποίηση ενάντια στην ανεργία και τις απολύσεις.




Η πρωτοφανής σε όγκο συγκέντρωση, που ξεκίνησε από τα Προπύλαια στις 19:00 κατέληξε στο Υπουργείο Εργασίας. Κάτω από την πίεση των διαδηλωτών η ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας όρισε συνάντηση με τους εκπροσώπους των εργαζομένων στα «Ελληνικά Γράμματα» την Πέμπτη, 14 Οκτωβρίου, στις 13:00.





Η συγκλονιστική συμπαράσταση των εργαζομένων μας έδωσε δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, έναν αγώνα που αφορά το σύνολο του εργατικού κινήματος.




Στη συγκέντρωση συμμετείχαν οι:

Σύλλογος Εργαζομένων Ταχυμεταφορών Αττικής

Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών

Σύλλογος Μεταφραστών -Επιμελητών- Διορθωτών

Επιτροπή Αλληλεγγύης Συνδικαλιστών και Συνδικάτων

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα «No dial zone»

Πρωτοβουλία Εργαζομένων στο metro, καθώς και
οργανώσεις και κινήσεις από ευρύ πολιτικό φάσμα.



Εμείς, οι εργαζόμενοι στα «Ελληνικά Γράμματα» ευχαριστούμε όλους για τη συμπαράστασή τους και ζητούμε συγγνώμη από όσους τυχόν παραλείψαμε να αναφέρουμε.




12/10/10

3,5 εκατομμύρια Γάλλοι στους δρόμους, 330.000 στο Παρίσι

Μέτα την επιτυχία και της συμερινής απεργίας στη Γαλλία, η τέταρτη μέσα στον τελευταίο μήνα, συνδικάτα και εργαζόμενοι εντείνουν την πάλη ενάντια στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση που προωθεί η γαλλική κυβέρνηση. Στο Παρίσι, η μεγάλη πορεία συνεχίζεται ακόμα, με τη συμμετοχή πάνω από 330.000 διαδηλωτών. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα πρώτα μπλόκα ξεκίνησαν στη 1 και τα τελευταια μετά τις 5.30.


Τεράστια σημασία για τις εξελίξεις έχει η συνεχής αύξηση του αριθμού των διαδηλωτών, η οποία καθορίζει και το κλίμα. Σήμερα, οι διαδηλωτές που είχαν κινητοποιηθεί στη Γαλλία έως το μεσημέρι ανέρχονται σε περίπου 500.000, όπως ανακοίνωσε το υπουργείο Εσωτερικών επισημαίνοντας ότι η συμμετοχή αυτή ξεπερνά αυτή των προηγούμενων διαδηλώσεων. Το γαλλικό υπουργείο Εσωτερικών είχε ανακοινώσει ότι 380.000 διαδηλωτές μετείχαν σε 150 διαδηλώσεις το μεσημέρι της 2ας Οκτωβρίου, 410.000 σε 110 διαδηλώσεις στις 23 Σεπτεμβρίου και 456.000 σε 114 διαδηλώσεις στις 7 Σεπτεμβρίου. Σημαντική ήταν η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, ειδικά σήμερα, των νέων, ακόμα και των μαθητών.

Δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία, 10 από τα 12 διυλιστήρια της χώρας, ακόμα και ο Πύργος του Άιφελ παρέμειναν κλειστά. Ιδιαίτερα στις μεταφορές, η συμμετοχή ήταν καθολική και ακυρώθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός πτήσεων, δρομολογίων τραίνων και πλοίων, ενώ επηρεάστηκε έντονα και η λειτουργία του μετρό.

Σε πολλούς εργασιακούς χώρους, όπως κάποια διυλιστήρια, η απεργία συνεχίζεται εδώ και πολλές ημέρες, ενώ και άλλοι κλάδοι σκέφτονται να προχωρήσουν σε απεργία διαρκείας.

«Είναι η πιο σημαντική ημέρα κινητοποιήσεων που έχουμε κάνει από την αρχή της διαδικασίας» δήλωσε ο γενικός γραμματέας του συνδικάτου CGT Μπερνάρ Τιμπό.

«Οι σημερινές διαδηλώσεις κατά της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος είναι αισθητά πιο μεγάλες από όλες τις τελευταίες, με τους αριθμούς των διαδηλωτών σχεδόν παντού στην επαρχία να είναι υψηλότεροι» δήλωσε παράλληλα ο επικεφαλής του συνδικάτου CFDT Φρανσουά Σερέκ.

Από την πλευρά της η κυβέρνηση, μια μέρα μετά την ψήφιση από τη Γερουσία του νόμου που αυξάνει το ελάχιστο όριο ηλικίας από τα 60 στα 62 και του ορίου για πλήρη συνταξιορότηση από τα 65 στα 67, δηλώνει ανυποχώρητη και αποφασισμένη να φέρει εις πέρας» τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού. Ο Γάλλος Πρωθυπουργός Φιγιόν μάλιστα, έκρινε «ανεύθυνη» την κίνηση της «άκρας αριστεράς και ενός μέρους του Σοσιαλιστικού Κόμματος» να «κατεβάσουν τους 15χρονους στο δρόμο».



Το "Φορτηγό" της Ελεύθερης Αττικής




Τον Πολιτισμό ως αιχμή του δόρατος της προεκλογικής του εκστρατείας, θέτει η παράταξη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής « Ελεύθερη Αττική » με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο. Ενα πολύχρωμο φορτηγό, με εκπλήξεις, βίντεο-προβολές, προσεγμένη μουσική, τραγουδιστές, ηθοποιούς και άλλους καλλιτέχνες, ξεκινά την Τρίτη 12 Οκτωβρίου στις 19.00 από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας με προορισμό και σταθμούς σε όλη την επικράτεια της Περιφέρειας Αττικής. Οι καλλιτέχνες που το πλαισιώνουν, δίνουν εθελοντικά και αφιλοκερδώς το παρόν τους. Η διακόσμηση του Φορτηγού, όπως και μεγάλο μέρος της προεκλογικής καμπάνιας της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ, στηρίζεται στην φωτογραφία «Το Παιδί, η Πέτρα και η Θάλασσα.»

11/10/10

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ

Η Αυγή της περασμένης Κυριακής (3/10/10) δημοσίευσε ένα ψυχολογικό πορτρέτο του Αλέκου Αλαβάνου που έφερνε τα βαριά υπογραφή του φίλου και συντρόφου μου Αριστείδη Μπαλτά. Μπορούμε να υποθέσουμε πως αυτή η ανάλυση δεν εκφράζει μόνο τον Αριστείδη, αλλά απηχεί μια ατμόσφαιρα που υπάρχει στην ηγεσία του ΣΥΝ.




Ψυχαναλυτής δεν είμαι για να κρίνω αν αυτή η ανάλυση στηρίζεται σε επιστημονικά κριτήρια. Αυτό που ξέρω είναι πως ψυχανάλυση από μακριά δεν γίνεται. Άρα, η δικιά μου ανάγνωση θα είναι πολιτική και θα στηρίζεται στις εντελώς προσωπικές μου παρατηρήσεις για την «πολιτική Αλαβάνου», όλο αυτό το διάστημα της συνεργασίας μας, καταθέτοντας και την εμπειρία μου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό που με εντυπωσίασε στον Αλαβάνο ήταν ο καθαρός πολιτικός του λόγος, σταθερά αντικαπιταλιστικός, μακριά από τα κομματικά κλισέ, ευλυγισία στα επιχειρήματα και πάντα μέσα σε πλαίσιο αυστηρών αρχών. Και από την αρχή μου είχε μπει το ερώτημα: πώς μπορεί να χωράει αυτός ο άνθρωπος στον ΣΥΝ; Δυστυχώς, δικαιώθηκα. Δεν χωρούσε. Ήταν ξένο σώμα. Και αυτό ίσως να το είχε καταλάβει, ήδη, πριν από μένα ο ίδιος, άσχετα αν ο Αλαβάνος δεν έχει πει ποτέ κάτι τέτοιο. Και εκεί που πείσθηκα πως ο Αλέκος είναι persona non grata, ήταν με τη συνέντευξή μου στο Κανάλι 10 του Πειραιά. Εκεί είχα εκφράσει την άποψη για το πρόσωπό του, λέγοντας πως ο Αλαβάνος είναι «ένας ηγέτης που μας έρχεται από το μέλλον». Όλη αυτή η επίθεση στο πρόσωπό μου από την Κουμουνδούρου, στο βάθος είχε κήπο. Τον Αλαβάνο. Κάποιοι δημοσιογράφοι το εντόπισαν αυτό. Και έτσι εξηγείται η ένταση αυτής της επίθεσης. Με άλλα λόγια «Σε σένα τα λέω πεθερά, για να τα ακούει η νύφη».

Και από τότε μου μπήκε μια μαύρη σκέψη που δίσταζα να τη δημοσιεύσω. Ο ΣΥΝ αν δεν κηδεμονεύσει πλήρως τον ΣΥΡΙΖΑ, θα τον διασπάσει. Η υποψηφιότητα του Μητρόπουλου αυτό δείχνει. Και το κείμενο του Μπαλτά είναι η ανεπίσημη διαγραφή του Αλαβάνου που δεν τολμάει να πει το όνομά της. Πράγμα που σημαίνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ντε φάκτο διασπασμένος με ευθύνη του ΣΥΝ. Αυτή την πικρή αλήθεια πρέπει να καταπιούμε, αν θέλουμε να συνεχίσουμε αυτό το ενωτικό εγχείρημα που τόσο μεγάλη απήχηση είχε στο ξεκίνημά του, με μεγάφωνο τον Αλαβάνο. Η φωνή μας είχε φτάσει σε όλη την Ελλάδα. Τώρα φτάνουν μόνο οι έριδές μας και είναι η μόνη γραμμή που μπορούμε να δώσουμε. Θλίβομαι που το λέω. Αλλά είναι η δικιά μου προσωπική αλήθεια. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον ξέραμε, είναι κλινικά νεκρός. Και μπροστά μας έχουμε δύο λύσεις: Ή μεταμόσχευση οργάνων ή μετεμψύχωση. Ακόμα και στην περίπτωση που θα περνούσε η πρόταση των «εννέα» στο πλαίσιο μια πολιτικής της «κοπτοραπτικής», θα βαλσάμωνε το πτώμα. Γιατί τα προβλήματα θα παρέμεναν τα ίδια που είναι και τώρα.

Οι δύο τάσεις του ΣΥΝ που διασπάσθηκαν ήταν, τελικά, για το ερώτημα για το «πού θα γίνουμε ουραγοί. Στο καλό ΠΑΣΟΚ ή στο κακό;». Και αυτό είναι μια ύβρις για όλους εμάς που ενταχθήκαμε στην Αριστερά με την προοπτική, σε βάθος χρόνου, την ανατροπή του καπιταλισμού και όταν αυτό γίνει αίτημα και επιδίωξη της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτού του λαού. Και απάνω σε αυτό χτίζουμε τις συμμαχίες μας, χωρίς να αναιρούμε τον εαυτό μας. Και ο ΣΥΝ έκανε μια δήλωση μετανοίας, προσφέροντας τον κόσμο του σε μια ιδιότυπη αιχμαλωσία στο «καλό» ΠΑΣΟΚ. Και εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως ο κίνδυνος μιας νέας διάσπασης του ΣΥΝ δεν είναι απίθανος. Υπάρχει ένα ισχυρότατο ρεύμα εντός του ΣΥΝ, να μη μιλήσω για τη βάση του –που αδρανεί προς το παρόν– που έχει αντίστοιχες ή παραπλήσιες απόψεις.

Για όλα αυτά φταίει ο Αλαβάνος; Ή ο Αλαβάνος δεν θέλησε να αποδεχτεί αυτή την ταπείνωση της Αριστεράς; Πολιτικός είναι και πολιτικός της Αριστεράς χωρίς δράση δεν υπάρχει. Ο φίλος μου ο Αριστείδης μοιάζει να τον μαλώνει για αυτό και διαπιστώνει τη δύση του «φαινομένου Αλαβάνου». Δεν ξέρω αν αυτό είναι διαπίστωση ή ευχή. Ο χρόνος θα μας απαντήσει. Ο Αριστείδης μιλάει για το μόχθο της συλλογικότητας του ΣΥΝ. Αλλά από το ίδιο του το κείμενο καταλαβαίνουμε άλλα. Όταν γράφει πως ο Αλαβάνος επέβαλε τον Τσίπρα, για ποια συλλογικότητα μιλάμε; Μόνο η ανάγνωση των σχετικών δημοσιευμάτων για τον ΣΥΝ, περισσότερο σου δίνουν εντύπωση ενός αρχηγοκεντρικού κόμματος με τους αυλικούς του και με αντιμαχόμενες φράξιες και καθόλου συλλογικότητας.

Και κάτι τελευταίο από την εμπειρία μου ως μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ που ήμουν υπεύθυνος σε δύο ευαίσθητους τομείς. Αυτούς της Παιδείας, του Πολιτισμού και είχα επιπλέον μπόνους τα Εφτάνησα. Ποτέ δεν πήραμε καμιά βοήθεια ούτε από τον ΣΥΝ ούτε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όλα ήταν επεξεργασία του γραφείου μας, που με συζητήσεις με τους αρμόδιους φορείς, συμβουλευόμαστε ειδικούς. Επιτόπιες επισκέψεις και ώρες ατελείωτες στα τηλέφωνα προς πάσα κατεύθυνση και καταλήγαμε σε μια άποψη με το ρίσκο του λάθους.

Τότε ήταν η χρυσή εποχή του ΣΥΡΙΖΑ και υπήρχε ένα σχετικό πλαίσιο με τα «13 Σημεία». Αλλά δεν επαρκούσε για εξειδικευμένη πολιτική. Αυτή έπρεπε να την επεξεργαστούμε. Και φυσικά, τότε, δεν μας σαμπόταρε κανένας. Απλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε λεπτομερείς επεξεργασμένες θέσεις. Το γιατί δεν είχε και γιατί δεν συγκροτήθηκε ποτέ σε ενιαίο πολιτικό οργανισμό με μέλη, όργανα και συνιστώσες βέβαια, είναι άλλη ιστορία.

ΚΑΤΙ ΤΟΥ ΕΜΕΙΝΕ

Του Νίκου Κοτζιά



Η κυβέρνηση μαζί με τα “μπιστόλια” της διαπλοκής κάνει για άλλη μια φορά μια ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τα εισοδήματα των εργαζομένων. Με τις νεοφιλελεύθερες πρακτικές της εξασφάλισε την βίαιη ανακατανομή πλούτου και εισοδήματος σε βάρος των εργαζομένων και πριν από όλα των μισθωτών. Η ανακατανομή αυτή διεκπεραιώθηκε κάτω από τον μανδύα του κινδύνου χρεοκοπίας της χώρας.

Σήμερα ετοιμάζεται για μια δεύτερη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο των μισθωτών, ιδιαίτερα εκείνων του...

δημοσίου, με στόχο να μεταφέρει την κοινωνική αντιπαράθεση εντός των μισθωτών. Από εκείνο, δηλαδή, της αντιπαράθεσης πλούσιων και φτωχών, κατέχοντων και μη, κεφαλαίου και εργασίας, στην «κοινωνική πάλη» στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας.Η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της ανακάλυψαν το «αυθεντικό» τάχατες πεδίο στο οποίο υπάρχουν οι μεγάλες ανισότητες: τον χώρο του δημοσίου αφού, όπως υποστηρίζει, υπάρχουν υπάλληλοι με διαφορετικούς μισθούς και επιδόματα.

Η «σοσιαλιστική ψυχή» των νεοφιλελεύθερων της κυβέρνησης παριστάνει ως να μην αντέχει τέτοιες αδικίες... Την ώρα που η κυβέρνηση χαρίζει δια της περαίωσης εκατομμύρια ευρώ στους φοροφυγάδες και φοροκλέπτες, την στιγμή που επιδοτεί με δεκάδες εκατομμύρια τους τραπεζίτες, την ίδια στιγμή παριστάνει ότι ανακάλυψε το νέο ελληνικό δράμα: υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που λαμβάνουν κάτι τις παραπάνω από άλλους συναδέλφους τους.

Με δήθεν κατάπληξη παρουσιάζουν τα «μπιστόλιά» της στη τηλεόραση σειρά από πίνακες, προϊόντα χυδαίας κυβερνητικής προπαγάνδας, σύμφωνα με τους οποίους υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που λαμβάνουν ακόμα και χίλια ευρώ παραπάνω από άλλους. Και όλα αυτά χωρίς να ειπωθεί κουβέντα για τα πραγματικά προσόντα, αλλά και τις απαιτήσεις της κάθε θέσης εργασίας. Παρουσιάστηκαν δε πίνακες, σύμφωνα με τους οποίους οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα έχουν υψηλότερους μισθούς εκείνων του ιδιωτικού. Μόνο που ξέχασαν να σημειώσουν ότι στο δημόσιο οι εργαζόμενοι διαθέτουν αυξημένα προσόντα εκπαίδευσης ως προς εκείνους του ιδιωτικού τομέα.

Προκειμένου να δικαιολογήσει η κυβέρνηση το νέο γιουρούσι που ετοιμάζει ενάντια στη μισθωτή εργασία, ενώ δεν έχει λάβει ούτε ένα πρακτικό μέτρο ενάντια στα καρτέλ και τα μονοπώλια της αγοράς, ανακάλυψε την «ανάγκη» της προς τα κάτω ισότητας. Η «ανάγκη» αυτή δεν ισχύει βέβαια για την ομαδική φωτογραφία των «600» του κυρίου Παπακωνσταντίνου, τους κλεπτοκράτες, τους αεριτζήδες, τα λαμόγια. Όχι, η κυβέρνηση θέλει «τον σοσιαλισμό» να εφαρμόζεται εντός των μισθωτών ως εγγύηση ότι δεν θα εφαρμοστεί οποιαδήποτε δίκαιη πολιτική στην κοινωνία συνολικά.

Τα μέτρα που προωθούνται σε βάρος των μισθωτών, συναποτελούν μια ειδικού τύπου νεοφιλελεύθερη πολιτική. Μια νεοφιλελεύθερη ισοπεδωτική «πολιτιστική επανάσταση». Κατά αναλογία (αλλά σε διαφορετικά ιστορικά πλαίσια) με εκείνη που εφαρμόστηκε το 1968 από τον Μάο. Στο όνομά της, έχασαν τη δουλειά τους, όσοι λάμβαναν μισθό μεγαλύτερο από τον κατώτερο, ιδιαίτεροι όσοι είχαν πτυχία και ειδίκευση. Αυτή η «καμπάνια» έληξε ως τραγωδία με δεκάδες εκατομμύρια θύματα.

Η σημερινή κυβέρνηση που θέλει να ισοπεδώσει τους μισθούς προς τα κάτω στα πλαίσια του ελληνικού καπιταλισμού θα οδηγήσει και αυτή την χώρα σε καταστροφή. Μόνο που η μονόπλευρη προπαγάνδα της ενάντια στη μισθωτή εργασία αποτελεί μια καρικατούρα κοινωνικής πολιτικής και αλά Μάο «πολιτιστικής επανάστασης» χωρίς καν την προοπτική των «4 εκσυγχρονισμών» που ακολούθησαν της τραγωδίας και άλλαξαν το πρόσωπο της Κίνας.

Του Π.Παπακωνσταντίνου, από το "Αριστερό Βήμα":

Από τα ρετιρέ των δημοσιογραφικών και πολιτικών ελίτ, η επέλαση των βαρβάρων μοιάζει να προχωρά, θηριώδης και σαρωτική, χωρίς να συναντά ουσιαστική αντίσταση. Οι απολύσεις δίνουν και παίρνουν, το Ελληνικό προορίζεται για μπορντέλο πολυτελείας, τα πανεπιστήμια γίνονται ΙΕΚ της κακιάς ώρας και το ΙΚΑ κόβει τα ειδικά, θεραπευτικά υποδήματα για τους διαβητικούς με το κυνικό επιχείρημα ότι… «δεν αποφεύγεται ο ακρωτηριασμός του ποδιού, απλώς καθυστερεί για ένα-δύο χρόνια και το αναμενόμενο όφελος θα είναι μικρότερο από το προβλεπόμενο κόστος»!!! Μια απόφαση- μνημείο κοινωνικού φασισμού, που νομιμοποιεί εκ των προτέρων οποιαδήποτε αντίδραση απέναντι στους εγκληματικά διεστραμμένους γραφειοκράτες που την έλαβαν και τους πολιτικούς προϊσταμένους τους, πραγματικούς ηθικούς αυτουργούς προαναγγελθέντων εγκλημάτων, ιδιαζόντως ειδεχθών. Στο μεταξύ, ο Γιώργος Παπανδρέου τιμάται στο Βερολίνο σαν πρωθυπουργός κατοχικής κυβέρνησης που βγάζει σε πέρας τη βρώμικη δουλειά, λες και κυρίαρχοι και επικυρίαρχοι τίποτα δεν φοβούνται και για τίποτα δεν ντρέπονται πια, ήσυχοι ότι η σιωπή των αμνών είναι δεδομένη και η υποδούλωση αυτού του λαού οριστική. Κι όμως, οι διεργασίες που εξελίσσονται, αθόρυβα αλλά επίμονα, στις τεκτονικές πλάκες της οικονομίας και στα αβυσσαλέα ρήγματα του κοινωνικού βυθού, προοιωνίζονται σεισμούς και τσουνάμια που δεν έχει ξαναγνωρίσει αυτός ο τόπος στα μετεμφυλιακά χρόνια.




Ήδη, στους κύκλους των μεγαλοεπιχειρηματιών και των τραπεζιτών, που κατανοούν πολύ καλύτερα τα ζοφερά αποτελέσματα του μνημονίου και της κυβερνητικής πολιτικής από τις ομιλούσες γραβάτες στα δελτία των οκτώ, το κλίμα έχει αλλάξει αισθητά τις τελευταίες εβδομάδες. Γνωρίζουν ότι η χρεωκοπία, την οποία υποτίθεται ότι θα απέτρεπε το μνημόνιο, είναι απλώς θέμα χρόνου και αρχίζουν να προετοιμάζουν το έδαφος για τον «δεύτερο γύρο». Το επικρατέστερο σενάριο μιλάει για μια ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους, με τη συναίνεση των μεγάλων γερμανικών και γαλλικών τραπεζών που κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του και με αντάλλαγμα ένα νέο γύρο ακρωτηριασμού των λαϊκών δικαιωμάτων (είπα ακρωτηριασμού; μα η πραγματικότητα έχει ήδη δώσει κυριολεκτικό νόημα στις ανατριχιαστικές μεταφορές!). Προς αυτή την κατεύθυνση κινείται η δήθεν αντιμνημονιακή στάση Σαμαρά και Μίχαλου, που προτείνουν στην αστική τάξη μια εναλλακτική, αλλά εξίσου ταξική πολιτική για την επόμενη μέρα, βασισμένη στο Ριγκανικό δίπολο αυστηρότερη συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών- μείωση των φόρων, με την ελπίδα επανασυγκρότησης της συμμαχίας του μεγάλου κεφαλαίου με τη μικροαστική τάξη, που έχει υποστεί σοβαρά ρήγματα.



Στο μεταξύ, Ευρωπαϊκή Ένωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο οδηγούν τον πειθήνιο φοροεισπράχτορα της Ελληνικής Νομαρχίας, Γιώργο Παπανδρέου, στην οδό του μαρτυρίου. Πρώτα ήρθε η Κομισιόν, διά στόματος Όλι Ρεν, να προαναγγείλει αναθεώρηση του ελληνικού ελλείμματος προς τα πάνω, προλειαίνοντας το έδαφος γι αυτό που με μαθηματική ακρίβεια θα ακολουθήσει: «Λυπούμαστε, οι στατιστικές σας ήταν και πάλι λάθος, επομένως αυτά που μαζέψατε δεν φτάνουν, κόψτε το λαιμό σας και βρείτε περισσότερα»! Από κοντά ήρθε ο «σοσιαλιστής» πρόεδρος του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος- Καν, να εκφράσει τη «λύπη» του για την «ατυχή» εξέλιξη, πιέζοντας κι αυτός για νέα μέτρα. Διαβλέποντας την επερχόμενη κατάρρευση, πολλοί σπεύδουν να πάρουν αποστάσεις ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένου του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, επικεφαλής των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, ο οποίος ομολόγησε αυτό που μέχρι χθες μόνο οι ριζοσπάστες τολμούσαν να υποστηρίξουν: Ότι Γερμανοί και Γάλλοι γνώριζαν ήδη προτού μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ τη σαθρή κατάσταση των δημοσίων οικονομικών της, αλλά επέμεναν να την δανείζουν για να πουλάνε τα προϊόντα τους και να απομυζούν τόκους- επομένως είναι οι ίδιοι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για την κρίση χρέους. Δεν δίστασε, μάλιστα, να προσθέσει «εγώ δεν μπορούσα να πω δημόσια αυτά που γνώριζα», αποκαλύπτοντας τον πραγματικό χαρακτήρα μιας «Ενωμένης Ευρώπης», που δεν μοιάζει καν με «διοικητικό συμβούλιο μετοχικής εταιρείας», όπως αποκαλούσε ο Μαρξ την κυβέρνηση ενός αστικού κράτους, αλλά φέρνει περισσότερο προς σύναξη αφεντικών της Μαφίας, όπου ισχύει ο νόμος της «ομερτά». (σ.σ. μα και η Μαφία παρόμοια λειτουργία έχει με το "μετοχικό συμβούλιο μετοχικής εταιρείας")



Η ελληνική ολιγαρχία θα μπορούσε να ελπίζει, ίσως, σε ηπιότερες εξελίξεις αν η κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία υποσχόταν μια ισχυρή και μακροπρόθεσμα βιώσιμη ανάκαμψη. Δυστυχώς γι αυτήν, το διεθνές περιβάλλον εμφανίζεται δυσοίωνο, επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο τη θέση της. Οι δύο μεγαλύτερες βιομηχανικές δυνάμεις, Αμερική και Ιαπωνία, βρίσκονται στο κατώφλι της διπλής ύφεσης. Τα ισχυρότερα αστικά έντυπα σε όλο τον κόσμο αγωνιούν για τα τύμπανα που ακούγονται ολοένα και πιο δυνατά μέσα στη νύχτα, αναγγέλλοντας έναν παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο όλων εναντίον όλων. Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της παγκοσμιοποίησης, την επαναφορά ισχυρών προστατευτικών δασμών, δηλαδή ανοιχτών εμπορικών πολέμων- κάτι που έγινε και μετά τη μεγάλη κρίση του 1929- ’32, μόνο που αυτή τη φορά, αν εκδηλωθεί, θα διεξαχθεί όχι μεταξύ κρατών, αλλά μεταξύ τεράστιων περιφερειακών μπλοκ.



Ανησυχητική είναι η κατάσταση και στην Ευρώπη, όπου οι τράπεζες, παρά τα τεράστια ποσά που ρούφηξαν από τα κράτη (δηλαδή, από μισθωτούς και μικροαστούς), παραμένουν ευάλωτες (στην Ιρλανδία, στα όρια της κατάρρευσης), με σωρεία σκελετών στα ντουλάπια τους, απειλώντας ανά πάσα στιγμή να πυροδοτήσουν συστημική κατάρρευση. Στο μεταξύ, η Γερμανία έχει πάψει από καιρό να λειτουργεί ως δυναμική ατμομηχανή της Ευρώπης, αντίθετα, ολοένα και περισσότερο θρέφεται από τις σάρκες των υπολοίπων. Όπως έχει αποδείξει η τεκμηριωμένη δουλειά του Κώστα Λαπαβίτσα και των συνεργατών του στο ινστιτούτο RMF, η ευρωζώνη πολώνεται μεταξύ ηγεμονικού πυρήνα και υποτελούς περιφέρειας, γεγονός που τείνει να την διαρρήξει ολοκληρωτικά. Οι περιφερειακές χώρες του Νότου και της Ανατολικής Ευρώπης τείνουν να γίνουν ένα είδος «Λατινικής Αμερικής» στο ανατολικό ημισφαίριο. Το αστικό όραμα της «ισχυρής Ελλάδας του ευρώ» καταρρέει και η επαπειλούμενη υποβάθμιση της ελληνικής αστικής τάξης στον παγκόσμιο, καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας, σε συνδυασμό με την άνοδο της ανταγωνιστικής, τουρκικής αστικής τάξης, διαμορφώνει συνθήκες πραγματικής εθνικής κρίσης.



Με αυτά τα δεδομένα, είναι κάτι περισσότερο από πιθανό ότι τη σημερινή κατάσταση της γενικευμένης, κοινωνικής παραπληγίας θα διαδεχθεί μια μεγάλη κοινωνική έκρηξη, της οποίας η μορφή, οι πρωταγωνιστές, τα συνθήματα και τα αποτελέσματα είναι εντελώς ανοιχτά και εξαρτώνται καθοριστικά από την ετοιμότητα και επάρκεια των πολιτικών δυνάμεων. Ήδη, το κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων είναι απαγορευμένη ζώνη για τους υπουργούς και τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και για εξευτελισμένους γραφειοκράτες τύπου Παναγόπουλου, που μόνο με ισχυρή συνοδεία αστυνομικής δύναμης τολμούν να περιφέρονται σε δημόσιους χώρους. Στο μεταξύ, η αστική τάξη, αν και στηρίζει με κάθε τρόπο τον Γιώργο Παπανδρέου (μέσω των μεγάλων συγκροτημάτων, ο πλουραλισμός των οποίων θυμίζει Σοβιετική Ένωση της Πράβδα και της Ιζβέστια, αλλά και μέσω πολιτικών δεκανικιών κάθε είδους, από τον Καρατζαφέρη και τη Ντόρα μέχρι τον Κουβέλη), έχει αρχίσει να τον αντιμετωπίζει περισσότερο ως πολιορκητικό κριό, που κάποια στιγμή θα σπάσει και θα αντικατασταθεί. Από εδώ και η αναζήτηση κάθε είδους εφεδρειών, συμπεριλαμβανομένου του «καλού ΠΑΣΟΚ», που θα κληθεί να απορροφήσει ανώδυνα τη λαϊκή οργή- τηρουμένων των αναλογιών, όπως έγινε και στην Αργεντινή, όπου ήταν οι «κακοί» Περονιστές του Μένεμ που ξεπούλησαν τη χώρα και οι «καλοί» Περονιστές του ντε λα Ρούα που καρπώθηκαν τα κυβερνητικά λάφυρα του «Αργεντινάσο».



Σ’ αυτό το φόντο, ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά τις μαχόμενες και σκεπτόμενες αριστερές δυνάμεις να υπερβούν χρόνιες αδυναμίες που απειλούν να τις καθηλώσουν στο γνωστό ρόλο εκείνου που βλέπει τα τρένα της ιστορίας να περνούν και τα ποτάμια της λαϊκής κινητοποίησης να κυλούν μέσα από τα δάχτυλά μας χωρίς να καταφέρνουμε να πιούμε μια στάλα. Εκείνο που ο κόσμος της εργασίας περιμένει από τις δυνάμεις της Αριστεράς είναι: Πρώτον, ένα συνεκτικό πρόγραμμα άμεσης απάντησης στην κρίση. Δεύτερον, μια κρίσιμη μάζα, ένα ισχυρό και μαζικό ενιαίο μέτωπο πάλης, που θα μπορεί να στηρίξει και να κάνει αξιόπιστη αυτή την πρόταση. Και τρίτον, το δρόμο για κάποιες παραδειγματικές, νικηφόρες μάχες που θα αλλάξουν την ψυχολογία των μαζών και το συσχετισμό των δυνάμεων.



Η διεθνής διάσκεψη που οργανώνουν το Αριστερό Βήμα και η Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών το διήμερο 15 και 16 Οκτώβρη στο Πάντειο, αλλά και η πορεία των μαχόμενων καλλιτεχνών στους δρόμους της Αθήνας εναντίον του μνημονίου, με αφετηρία την αμαρτωλή Σοφοκλέους, αποτελούν μικρά, αλλά σταθερά βήματα, που έρχονται να προστεθούν στις πρωτοποριακές προσπάθειες πολλών κοινωνικών και πολιτικών συλλογικοτήτων, σ΄ αυτή τη μεγάλη πορεία που ανοίγεται μπροστά μας. Την εβδομάδα που η ενισχυμένη αντιπροσωπεία της τρόικας και της Eurostat θα βρίσκεται στην Αθήνα για την προετοιμασία των νέων όρων του κατοχικού δανείου, αγωνιστές της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, εργαζόμενοι και διανοούμενοι, μαζί με μαρξιστές οικονομολόγους και θεωρητικούς από την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, θα ανιχνεύουν τους δρόμους και τους όρους για ένα νέο μέλλον της εργασίας, της Ελλάδας, της Ευρώπης και της Αριστεράς. Ύστερα από ένα καλοκαίρι κοινωνικής κατατονίας και απογοητεύσεων στο χώρο της Αριστεράς, τα νυχτερινά συνθήματα θα πυκνώσουν:



«Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες»!

Η δεύτερη φάση της ελληνικής κρίσης, του Κώστα Λαπαβίτσα

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει εμφανιστεί δειλά-δειλά μια αλλαγή στην «επίσημη» ανάλυση της κρίσης. Η κυρίαρχη θέση μέχρι πρόσφατα ήταν ότι φταίει το κράτος, που είναι σπάταλο, διεφθαρμένο και ούτω καθεξής. Το Μνημόνιο είναι οδυνηρό μεν, ευεργετικό δε, διότι αναγκάζει την Ελλάδα να συμμαζέψει το δημόσιο. Αναρίθμητοι δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί έβαλαν το πετραδάκι τους για να στηθεί αυτό το ιδεολόγημα. Ακόμη και μέσα στην Αριστερά ακούστηκαν τέτοιες απόψεις.




Σταδιακά παρατηρείται μετάβαση σε άλλα επιχειρήματα, που συμβαδίζουν με τις πραγματικές εξελίξεις μετά την υιοθέτηση του Μνημονίου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη έκθεση του ΙΟΒΕ που εστιάζει την προσοχή της στα δομικά αίτια της κρίσης, όπως η υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας, το διεθνές έλλειμμα και η κατάρρευση της αποταμίευσης. Το δημόσιο παραμένει μεν προβληματικό, αλλά και η υπόλοιπη οικονομία φέρεται να πάσχει. Το συμπέρασμα του ΙΟΒΕ δεν εκπλήσσει: απαιτείται απελευθέρωση των αγορών, την οποία το Μνημόνιο έτσι κι αλλιώς επιβάλλει, αλλά και ολοσχερής αναδιάταξη του ιδιωτικού τομέα. Παράλληλα, άλλες πηγές διατυπώνουν πλέον ανοιχτά την άποψη ότι, όση επιτυχία και να έχει η δημοσιονομική σύσφιξη, είναι απαραίτητο να μειωθεί τάχιστα ο όγκος του χρέους. Όπερ σημαίνει αναδιάρθρωση με τη συναίνεση της ΕΕ.



Η αλλαγή οφείλεται, πρώτον, στο ότι οι δημοσιονομικές περικοπές έχουν προχωρήσει με ελάχιστο πολιτικό και κοινωνικό κόστος για τους κρατούντες. Δεύτερον, το Μνημόνιο απομάκρυνε τον κίνδυνο της άμεσης χρεοκοπίας, επιτρέποντας στην κυβέρνηση να προσεγγίσει Κινέζους, Άραβες και άλλους κρατικούς κεφαλαιούχους. Τρίτον και κυριότερο, τα λαϊκά στρώματα απορρίπτουν μεν μαζικά το Μνημόνιο, αλλά δεν διαθέτουν θεωρητική ανάλυση, οργάνωση και ηγεσία για να επιβάλλουν άλλη πολιτική. Αισθάνεται λοιπόν ικανή η άρχουσα τάξη να θέσει ωμότερα την ουσία του προβλήματος, την οποία πάντα γνώριζε, αλλά φρόντιζε να καλύπτει πίσω από την πολυλογία περί κακού δημοσίου. Παραδέχεται δηλαδή την προβληματική ένταξη του ελληνικού κεφαλαίου στην παγκόσμια αγορά, καθώς και το ανέφικτο της σταδιακής μείωσης του χρέους.



Η Αριστερά και η διαφαινόμενη αλλαγή



Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την Αριστερά να αξιολογήσει σωστά τη διαφαινόμενη αλλαγή. Ως τώρα έχει συρθεί πίσω από τις εξελίξεις, αρχικά λόγω της θέσης ότι η κρίση είναι πλασματική, κατόπιν λόγω της εξίσου εσφαλμένης θέσης ότι υπάρχουν πολλές κρίσεις, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του κεφαλαίου που δεν χρειάζεται να απασχολεί την εργατική τάξη. Πάνω απʼ όλα, η Αριστερά αποδείχτηκε εξαιρετικά διστακτική να αποδεχθεί τα δομικά αίτια της κρίσης, ιδίως όπως αυτά προκύπτουν εντός της ΟΝΕ. Για τους λόγους αυτούς τελικά περιορίστηκε στην κριτική του Μνημονίου, που είναι μεν απολύτως απαραίτητη, αλλά δεν συγκροτεί συνολική πρόταση προς την κοινωνία. Η αντιπαράθεση στο Μνημόνιο αδυνατεί να αντιμετωπίσει τη νέα φάση της κρίσης, η οποία θέτει ζητήματα που βρίσκονται εκτός Μνημονίου, όπως οι μισθοί και η οργάνωση του ιδιωτικού τομέα (σ.σ. διότι ο δυτικός εργάτης, όταν πρέπει να ανταγωνιστεί τον Κινέζο, προφανώς είναι "προνομιούχος", και δεν προτιμάται για επενδύσεις από τους εργοδότες - άρα, οι μισθοί "πρέπει' να πέσουν), καθώς και η αναδιάρθρωση του χρέους.



Για να αξιολογηθεί σωστά η νέα φάση είναι λοιπόν απαραίτητο να εκλείψει η σύγχυση όσον αφορά τα αίτια της κρίσης. Η άποψη ότι «πρόκειται για παγκόσμια κρίση που πηγάζει από τη φύση του συστήματος» είναι φυσικά ορθή, αλλά δεν λέει τίποτε συγκεκριμένο. Από την άλλη, η άποψη ότι η κρίση απορρέει από τον δυναμισμό του ελληνικού κεφαλαίου, που είναι μάλιστα ισότιμος εταίρος των ώριμων καπιταλιστικών χωρών της ΕΕ, είναι τελείως παραπλανητική. Απεναντίας, η κρίση οφείλεται στις αδυναμίες του ελληνικού κεφαλαίου, που λειτούργησαν καταστροφικά όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση του 2008-9 και πλέον φάνηκε η πραγματική φύση της ΟΝΕ. Η απώλεια ανταγωνιστικότητας, το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών, η ροπή προς την ιδιωτική κατανάλωση, ο υπερδανεισμός των νοικοκυριών, η γιγάντωση των τραπεζών μέσα το σύστημα του ευρώ συνιστούν την ουσία του ελληνικού προβλήματος. Η Ελλάδα είναι καθηλωμένη στην περιφέρεια της ΟΝΕ, μαζί με την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, και όλες κυριαρχούνται από το κέντρο. Το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της περιφέρειας είναι απόρροια αυτής της κατάστασης. Είναι σημαντικό ότι αυτά πλέον λέγονται και από «επίσημα» χείλη, αν και οι μελέτες του RMF τα είχαν από καιρό καταδείξει.



Η καταλυτική διαφορά βρίσκεται φυσικά στο διά ταύτα. Οι κρατούντες επιθυμούν να λύσουν το πρόβλημα με σκληρό ταξικό τρόπο, χωρίς να διακινδυνεύσουν τη στρατηγική επιλογή της συμμετοχής στην ΟΝΕ. Θα επιδιώξουν βελτίωση της ανταγωνιστικότητας συμπιέζοντας τους μισθούς και χειροτερεύοντας τις συνθήκες εργασίας του ιδιωτικού τομέα. Παράλληλα, θα προωθήσουν την απελευθέρωση των αγορών και θα ευνοήσουν τη συγκέντρωση κεφαλαίου στον τραπεζικό και άλλους τομείς. Τα μέτρα αυτά βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με την κυρίαρχη πολιτική λιτότητας στην ΕΕ.



Η Αριστερά θα χάσει και πάλι το τρένο αν αντιμετωπίσει τη νέα φάση της κρίσης σε συνδικαλιστική βάση. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης δεν είναι παρά το αυτονόητο και ελάχιστο. Αυτό που πραγματικά απαιτείται είναι, πρώτον, να καταδειχθεί ότι οι επιλογές των κρατούντων δεν θα οδηγήσουν σε ανάπτυξη, αλλά θα φέρουν στασιμότητα, ανεργία και ακόμη μεγαλύτερη ανισότητα. Δεύτερον, να υπάρξει συνολική πρόταση προς την κοινωνία που θα εμπεριέχει και προοδευτική λύση της κρίσης, πρόταση η οποία θα πρέπει να περιλαμβάνει δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία των τραπεζών και άλλων τομέων της οικονομίας, χωρίς βεβαίως να μιμείται τις αποτυχημένες πρακτικές του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού». Και η οποία δεν θα διστάζει να κατονομάσει την ΟΝΕ ως πηγή του προβλήματος, θέτοντας επί τάπητος το ζήτημα της συνεχιζόμενης συμμετοχής της χώρας στη νομισματική ένωση. Εν ολίγοις, απαιτείται προγραμματική πρόταση που θα ξεκινάει από την ανάλυση της κρίσης, θα προτείνει μεθόδους επίλυσης και θα προωθεί τον κοινωνικό μετασχηματισμό υπέρ της εργασίας.



Η κομβική σημασία της αναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους



Το δημόσιο χρέος έχει κομβική σημασία στην προγραμματική πρόταση, καθώς πλέον μόνο από θαύμα μπορεί να μπει σε διαχειρίσιμη τροχιά, πράγμα που αντιλαμβάνονται και οι κρατούντες. Όλο και συχνότερα ακούγεται η ιδέα της συναινετικής αναδιάρθρωσης εντός ΟΝΕ, ίσως με επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανεικών του Μνημονίου, και αφού επανέλθει κάποια αξιοπιστία στα δημοσιονομικά. Πρόκειται για κακή και εμφανώς ταξική επιλογή. Θα προστατεύσει καταρχήν τα συμφέροντα των δανειστών, κυρίως των εγχώριων και ξένων τραπεζών, χωρίς να μειώσει ουσιαστικά το βάρος του χρέους. Θα σύρει την Ελλάδα σε μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις με αμφίβολα αποτελέσματα. Το ΔΝΤ, για παράδειγμα, ακόμη και αν συναινούσε, θα αντιμετώπιζε μεγάλες καταστατικές δυσκολίες. Δεν θα άρει, τέλος, το βραχνά της λιτότητας που πνίγει την οικονομία.



Η προγραμματική απάντηση της Αριστεράς θα πρέπει να περιλαμβάνει μονομερή παύση πληρωμών και ανάληψη πρωτοβουλίας για τη συνολική αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Πράγμα που προϋποθέτει απόλυτη διαφάνεια και κοινωνική κινητοποίηση. Ο στόχος θα πρέπει να είναι το ουσιαστικό «κούρεμα» των δανειστών και το κλείσιμο της εκκρεμότητας το δυνατόν ταχύτερα. Το ύψος του «κουρέματος» θα εξαρτηθεί και από τι θα δείξουν τα βιβλία όταν θα ανοιχτούν δημόσια. Αν η αναδιαπραγμάτευση γίνει γρήγορα και αποφασιστικά, με πρωτοβουλία της Ελλάδας και συμμετοχή της κοινωνίας, θα μπορέσει να άρει το άχθος του χρέους. Παράλληλα θα απαλλάξει τη χώρα από τη μέγγενη της λιτότητας, ενώ θα εγείρει άμεσα το ζήτημα της συμμετοχής στην ΟΝΕ.



Δεν τίθεται βεβαίως θέμα πλήρους άρνησης του χρέους. Ένα μέρος του χρέους ίσως είναι «απεχθές», αλλά προφανώς όχι όλο. Ακόμη, θα πρέπει οπωσδήποτε να αποπληρωθούν τα χρέη προς τα συνταξιοδοτικά ταμεία, ελληνικά και ξένα, καθώς και άλλα παρόμοιας φύσης. Δεδομένου δε ότι θα χρειαστεί να περιέλθουν οι ελληνικές τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία, η άρνηση του χρέους θα ισοδυναμούσε με άρνηση του δημοσίου να πληρώσει τον εαυτό του.



Εν συνόψει, η δεύτερη φάση της κρίσης βρίθει δύσκολων και πολύπλοκων ζητημάτων. Η κοινωνία πιθανόν να δώσει στην Αριστερά την ευκαιρία να τα λύσει, όπως έκανε και κατά την πρώτη φάση. Για να μη χαθεί και αυτή, η Αριστερά θα πρέπει να έχει προγραμματική πρόταση, συλλογικά διαμορφωμένη. Η υλική και θεωρητική βάση για το σκοπό αυτό υπάρχει. Μένει να δούμε αν οι πολιτικές και εργατικές οργανώσεις θα αναλάβουν τις ευθύνες τους.



Κείμενο του Κώστα Λαπαβίτσα που δημοσιεύθηκε στα Ενθέματα της εφημερίδας Αυγή, 10/10/10

5/10/10

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ - ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ: Ανατροπή του μνημονίου! Η κρίση και η αναζήτηση αριστερής εναλλακτικής λύσης

ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ ΔΙΑΛΟΓΟΥ




ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΣΚΕΨΗ



Με τη συμμετοχή Ελλήνων και ξένων αγωνιστών, στελεχών της Αριστεράς, οικονομολόγων, πανεπιστημιακών και πολιτικών διανοητών ξεκινά την Παρασκευή 15 Οκτωβρίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο η διήμερη διάσκεψη που οργανώνουν το Αριστερό Βήμα και η Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών με τίτλο «Ανατροπή του μνημονίου! Η κρίση και η αναζήτηση αριστερής εναλλακτικής λύσης».



Στόχος της διάσκεψης, η συμβολή στην επεξεργασία αριστερής εναλλακτικής λύσης και στη λαϊκή συσπείρωση για την ανατροπή του μνημονίου.









Παρασκευή 15 Οκτώβρη



Άνοιγμα (6.00 – 7.15): Συντονιστής: Αλ. Χρύσης. Ομιλητές: Στ. Κουβελάκης, Γ. Ανδρεάδης, Χρ. Κορτζίδης, Ευτ. Μπιτσάκης.



Συζήτηση (7.15 – 9.15): Η κρίση της ευρωζώνης και η στάση της Αριστεράς. Συντονιστής Δημ. Κωνσταντακόπουλος. Ομιλητές: Κ. Λαπαβίτσας, Σ. Αμίν, Κ. Βεργόπουλος, Ζ. Νικονόφ.







Σάββατο 16 Οκτώβρη



Συζήτηση (5.00 – 7.00): Το επαχθές χρέος, μηχανισμός οικονομικής εκμετάλλευσης και εθνικής κηδεμονίας. Συντονιστής: Λ. Βατικιώτης. Ομιλητές: Γ. Τόλιος, Θ. Μαργιόλης, Κλαούντιο Κατς.



Τελική συζήτηση (7.15 – 9.15), Η απάντηση της Αριστεράς στην καπιταλιστική κρίση: Συντονιστής: Π. Σωτήρης. Ομιλητές: Π. Λαφαζάνης, Δ. Δεσύλλας, Ρ. Ρινάλντι, Σ. Σακοράφα, Κριβίν, Γ. Χουρμουζιάδης.







για περισσότερες πληροφορίες : http://www.aristerovima.gr/

4/10/10

ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ για τη δημόσια συζήτηση με θέμα: «Οι εξελίξεις στην αριστερά και η ΠΑΣΑ».

Φίλες και φίλοι της ΠΑΣΑ, μέσα στο χάος αυτών των ημερών, παρακολούθησα τη συζήτησή σας ενοψη της συνέλευσης. Είδα τις κριτικές κάποιων, τη στήριξη άλλων προς το εγχείρημα του Μετώπου. Οι πρώτες προειδοποιούν για παγίδες και επαναλήψεις, που κανείς δεν μπορεί να αγνοεί. Η δεύτερη είναι ζωογόνα, σε συνθήκες εξαιρετικά αντίξοες.




Κατά τη γνώμη μου δεν έχει νόημα είτε να γίνεσαι φίλαθλος του Μετώπου είτε αμείλικτος εισαγγελέας του. Είναι ένα εγχείρημα ανοικτό, εν κινήσει, σε διαμόρφωση, σε αναζήτηση της ταυτότητάς του. Το σημαντικό για μένα είναι να συμμετάσχει κανείς ενεργητικά στη συνδιαμόρφωσή του. Όπως οι εκατοντάδες πια συντρόφισσες και σύντροφοι στη μια μετά την άλλη γειτονιά της Αττικής που επιβιβάζονται στο πλοίο που φεύγει χωρίς να γνωρίζουν το δρομολόγιο, κάτι που είναι ανησυχητικό αλλά και μαγικό μαζί. Με την αίσθηση όμως και την απόφαση σχεδόν όλες και όλοι ότι δεν θα είναι επιβάτες στο έλεος των καπετανέων, αλλά αντάρτικο πλήρωμα που θα κάνει το σκάφος είτε πειρατικό είτε πλοίο των τρελλών είτε θωρηκτό του λαού.



Το χτίσιμο του σκάφους αυτού δεν είναι άσχετο από την ΠΑΣΑ, και για τα καλά του και για τα τρωτά του. Η ΠΑΣΑ ήταν ο πρώτη απόπειρα συλλογικής διεκδίκησης για ένα προωθημένα δημοκρατικό χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς και οι σπόροι μεταφέρθηκαν από τον αέρα σε πολλά χωράφια, όπως αυτό που φύτρώνει τώρα το Μέτωπο. Από την άλλη το αίτημα και η αναμονή για τη δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ ανέστελε συνεχώς την απόφαση του Μετώπου να περάσει από το επίπεδο μιας πολιτικής πρωτοβουλίας στη δημοκρατική συγκρότησή του.



Έτσι βρισκόμαστε σε αυτή την ιδιόμορφη κατάσταση, γνωρίζουμε την ατέλειά μας, αλλά την ίδια στιγμή γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε άλλη πορεία από αυτή της ειλικρίνειας, της εντιμότητας και της δημοκρατίας. Έχουν λυθεί οι κάβοι. Έχει αρχίσει το ταξίδι, συντρόφισσες και σύντροφοι. Έλπίζω αυτές τις συννεφιασμένες μέρες του Οκτώβρη να συναντηθούμε με πολλές και πολλούς από σας στο κατάστρωμα.



Καλή επιτυχία στη συνέλευση

Αλέκος Αλαβάνος

Καταργήθηκε ο φόρος επί της τηλεοπτικής διαφήμισης

To ξέρω, το ξέρω το μάθατε όλοι! Όλα τα μέσα το παίζουν! Ε, ναι, λοιπόν, καταργήθηκε! Καταργήθηκε ο φόρος επί της τηλεοπτικής διαφήμισης. Δε το μάθατε; Μα είναι δυνατόν; Από χθες παίζει παντού! Από το Τηλεαστυ των φασιστοεκδοτών μέχρι και στο Star Κεντρικής Ελλάδος!


Έχουμε και λέμε:

Το ΠΑΣΟΚ θέσπισε με νόμο, αφού πρώτα μας έσπασε τα αρχίδια, ότι το 20% της αξίας των εσόδων των τηλεοπτικών διαφημίσεων θα φορολογείται! Για να μη μας πείτε μαλάκες και αντιΠΑΣΟΚους, παραθέτουμε και το σχετικό απόσπασμα του νόμου από το indymedia, ο οποίος ανακοινώθηκε μαζί με τα ειδεχθή μέτρα εναντίων των μισθωτών και συνταξιούχων τον περασμένο Μάιο:

«Επιβάλλεται ειδικός φόρος στις διαφηµίσεις που προβάλλονται από την τηλεόραση.
Ο συντελεστής του φόρου ορίζεται σε ποσοστό είκοσι τοις εκατό (20%) επί της αξίας της διαφήµισης που υπολογίζουν τα τηλεοπτικά µέσα ενηµέρωσης, σύµφωνα µε τις κείµενες διατάξεις.

Ο φόρος βαρύνει άµεσα τη διαφηµιζόµενη επιχείρηση ή τον διαφηµιστή που μεσολαβεί και το τιµολόγιο εκδίδεται στο όνοµά του.

Εφόσον το τιµολόγιο εκδίδεται στο όνοµα του διαφηµιστή που µεσολαβεί, αντίγραφο του τιµολογίου µε τη σφραγίδα και την υπογραφή του εκδότη αποστέλλεται στο διαφηµιζόµενο µέχρι το τέλος του επόµενου µήνα από την έκδοση του τιµολογίου.

Στα πιστωτικά τιµολόγια που εκδίδουν τα τηλεοπτικά µέσα ενηµέρωσης πρέπει να αναγράφονται και οι αριθµοί των σχετικών τιµολογίων.

Τον ειδικό φόρο εισπράττουν τα τηλεοπτικά µέσα ενηµέρωσης και αποδίδουν στο ∆ηµόσιο µε µηνιαίες δηλώσεις που υποβάλλουν στην αρµόδια ∆.Ο.Υ. φορολογίας εισοδήµατος αυτών, µέχρι την εικοστή (20ή) ηµέρα κάθε µήνα, για τα έσοδα από τις τηλεοπτικές διαφηµίσεις του προηγούµενου µήνα.

Τα θέµατα που αφορούν τη βεβαίωση, τον έλεγχο, την παραγραφή του δικαιώµατος του ∆ηµοσίου και την έκδοση καταλογιστικών πράξεων διέπονται από τις διατάξεις που ισχύουν κάθε φορά στη φορολογία εισοδήµατος.

Οι διατάξεις του ν. 2523/1997 (ΦΕΚ 179 Α΄) εφαρµόζονται αναλόγως και στη φορολογία αυτή. Με απόφαση του Υπουργού Οικονοµικών καθορίζεται ο τύπος και το περιεχόµενο της δήλωσης απόδοσης του φόρου της παραγράφου αυτής και κάθε άλλη λεπτοµέρεια ή διαδικασία εφαρµογής των διατάξεών της».

Ενώ, λοιπόν, επιχειρείται νέα μείωση στις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων μέσω του ενιαίου μισθολογίου, κατάργηση των συλλογικών και κλαδικών συμβάσεων, αύξηση του ΦΠΑ των αγαθών του χαμηλού συντελεστή, αύξηση κατά 20% των τελών κυκλοφορίας των αυτοκινήτων μέχρι και 1,400 κυβικά (και μείωση μέχρι και 40% για άνω των 2.000 κ.εκ.), επιπλέον εισφορές σε «υψηλόμισθους» συνταξιούχους, ιδιωτικοποίηση των εφοριών κλπ, έρχεται η κυβέρνηση του πιο επικίνδυνου πρωθυπουργού της μεταπολίτευσης και καταργεί το νόμο πριν καν τεθεί σε ισχύ!!!


Ειδικότερα, αρχική ημερομηνία για την είσπραξή του είχε οριστεί η 1η Ιουλίου αλλά ο Γιώργος την μετέφερε κατά 3 μήνες, με νέα ημερομηνία την 1η Οκτωβρίου.

Όμως, είναι δυνατόν να φορολογήσει το κεφάλαιο, ο άνθρωπος που ζει και αναπνέει γι'αυτό; Οχι βέβαια!

Έτσι, λοιπόν, ο φερόμενος και ως πρόεδρος της ΣοσιαΛΗστρικής Διεθνούς (είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και μόνο η ονομασία) με αντιπρόεδρο τον ...Νετανιάχου, αποφάσισε να καταργήσει τη σχετική νομοθεσία και επομένως και το φόρο!



Από ότι βλέπετε δε πρόκειται περί κοροϊδίας αλλά περί οργανωμένου εγκλήματος!

Και είναι προφανές πως είναι το μοναδικό μέτρο του Μαΐου που ακυρώθηκε!

Είδατε κάποιο από τα μέτρα κατά των εργαζομένων να ακυρώθηκε;



ΥΓ. Απλά να υπενθυμίσουμε ότι η ACT (Ευρωπαϊκή Ενωση Ιδιωτικών Τηλεοπτικών Σταθμών) μέσω του αντιπροέδρου της και γενικού διευθυντή του Ομίλου ANTENNA, κ. Χαραμή, τόνισε ότι ο φόρος θα «σκοτώσει» την τηλεόραση και θα ωφελήσει εμμέσως τη δημόσια τηλεόραση. Εμείς του έχουμε 4 πολύ ωραίες ερωτήσεις:

1. Τόσα χρόνια που ο βιασμός της ΕΡΤ συντελείται συστηματικά και σκόπιμα για να ωφεληθείτε εσείς (δηλαδή τα ιδιωτικά κανάλια) δεν είδα καμία ανακοίνωση για παραβίαση των συνθηκών του υγιούς ανταγωνισμού;

2. Πόσα χρωστούν στο ΙΚΑ, στην εφορία και γενικά σε Δημόσιους φορείς οι καναλάρχες ρε Χαραμή;

3. Αν σταματήσει η κρατική διαφήμιση (ή μίζα ή επιδότηση σε απλά ελληνικά) πόσα κανάλια θα επιβιώσουν; Ποτέ δε σε ακούσαμε να κάνεις σχετικές δηλώσεις αλλά ούτε και να αναφέρεις και τη διαπλοκή με το κράτος. Γιατί;

4. Πήρες ποτέ θέση για τα μέτρα εναντίων των εργαζομένων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση παράλληλα με το φόρο; Οι απολύσεις στα κανάλια; Στο ΑΛΤΕΡ; Η καταστρατήγηση των συμβάσεων;



ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ